Press Enter / Return to begin your search.

Geert van Nispen

'Gewoon doen!'

Category: Bewust leven

Ik sta stil. Niet omdat ik moe ben, maar omdat het moment erom vraagt. Een vogel scheert laag over het pad, de wind speelt met een losgeraakte grasspriet in mijn jas en ergens in de verte klinkt het ritme van een kerkklok. Mijn voeten rusten in de modder, mijn lijf in de tijd. Alles beweegt en toch is er stilte. Dat is voor mij bewust leven.

Niet als een prestatie, maar als een oefening.
Niet als iets dat je doet, maar iets waarin je valt.

Ik adem. Langzaam, zonder haast. Ik voel hoe de lucht mijn borst vult, hoe mijn hartslag vertraagt. Hoe gedachten zich als wolken terugtrekken naar de horizon. Ik hoef niks op te lossen. Ik hoef niks te worden. Alles is er al.

Mijn zoektocht na mijn tweede burn-out heeft me dichter bij bewust leven gebracht. Ik begon te luisteren en gaf alles op wat niet meer klopte. Niet naar de buitenwereld, maar naar de trilling in mijn lijf. De signalen die ik jarenlang had genegeerd. Naar het fluisteren van een intuïtie die zich nooit opdringt, maar geduldig wacht. Ik leer dat bewust leven niet zit in routines of regels, maar in aanwezigheid. In het voelen van kou zonder je af te sluiten. Het dragen van leegte zonder die meteen te vullen. In het nietsdoen zonder schuld.

Bewust leven is geen lifestyle

Soms vraag ik me af: wanneer ben ik begonnen met wakker worden? Was het toen ik voor de tweede keer onderuit ging? Of toen ik voor het eerst buiten sliep, luisterend naar de sterren? Misschien was het tijdens een lange duurloop, toen ik merkte dat ik niet langer liep om ergens te komen, maar om te zijn.

Bewust leven is geen lifestyle. Het is een vorm van overgave.

Aan de dag zoals hij komt. Jezelf zoals je bent. Aan het leven zoals het zich aandient – in geuren, geluiden, scheurtjes en zeldzame glansmomenten.

Ik eet als ik honger heb. Ik rust als mijn lijf daarom vraagt. Luister naar mensen zonder iets terug te willen zeggen. Ik zie schoonheid in gebrokenheid. Ik voel verdriet zonder het te hoeven fixen.

En misschien is dat wel de kern: dat ik het leven niet langer probeer te beheersen, maar er ruimte voor maak. Als een landschap dat je doorkruist – niet om het te bezitten, maar om het te ervaren.

Bewust leven begint met vertragen. Met stilstaan in een wereld die altijd haast heeft. Met het lef om je eigen tempo te vinden – of te verliezen.

Elke stap die ik zet, herinnert me eraan: dit is geen repetitie. Dit is het leven. Nu. Niet later.