Still running
1000 km hardlopen; de laatste week is aangebroken. Na een vliegende start in de eerste week en een mooi vervolg in de tweede en de derde week, is inmiddels de laatste week aangebroken. Een week met ongevraagde extra lichamelijke uitdagingen, mijn versie van de Big Dog’s Backyard Ultra, de ParkinsonNL takeover op Instagram, trailen met bikkels, een interview met hardlopen.nl, pijn en daarnaast alles wat zomaar gebeurt. Een bijzondere laatste week.
Big Dog’s Backyard Ultra
Dag 23 is inmiddels aangebroken en Geertje heeft er géén zin in. Maar dan ook echt niet! Met enorme tegenzin begin ik met lopen. “Hier moet je vanaf Geert, dit komt anders niet goed!”. Ik ken dit van mezelf dus dan zit er niets anders op dan mezelf een missie te geven. In kilometer twee bedenk ik dan ook mijn eigen versie van deze loopwedstrijd.
Big Dog’s Backyard Ultra, is een loopwedstrijd waarbij deelnemers over de hele wereld zo veel mogelijk rondjes van 6,706 km moeten afleggen tot er één deelnemer overblijft. Je start daarbij op elk heel uur een nieuwe ronde. Hoe sneller je een ronde aflegt, hoe langer je kan rusten voor je aan de nieuwe ronde start. Lopers die de ronde van 6,706 kilometer na een tijd niet meer binnen het uur kunnen finishen, vallen af.
Mijn versie
In mijn versie ga ik gewoon zo vaak mogelijk een afstand van 6,7 kilometer afleggen. Ik zit dus niet vast aan het hele uur, loop niet elke keer hetzelfde rondje en ben niet bezig met het wedstrijdelement.
Het helpt me om mijn zinnen te verzetten. Ik heb een MISSIE en dat geeft energie. De eerste vijf afstanden loop ik achter elkaar met een wandelpauze van zo’n vijf minuten. Na de vijfde afstand ga ik thuis lekker wat eten en opwarmen om vervolgens nog twee afstanden te lopen in het Goffertpark.
Na zeven afstanden ben ik weer thuis en maak me op voor de achtste keer. Ik ga nog even zitten en wat TV kijken. En dan schrik ik wakker. Zittend in de stoel ben ik in slaap gevallen. Dit is voor mij het teken dat ik maar beter kan stoppen. Morgen is er weer een dag. Na 46,9 kilometer ga ik lekker douchen. Het is mooi geweest voor vandaag.







Energieloos
Maandag zes december. Dag 24. Vandaag staat een trail in mijn achtertuin op het programma. Lekker buitenspelen. Het is mistig, droog en een graad of drie. Lekker weer dus om te rennen.
Ik heb er zin in en mijn benen voelen goed. Niets lijkt me in de weg te staan om vandaag mooi wat kilometers te maken. Niet dus. Tijdens de eerste kilometers voel ik het al. Er zit geen energie in mijn lijf. Maar dan ook helemaal niet. Het is net of alle energie mijn lichaam heeft verlaten. Ik moet vechten voor elke stap.
Vijftien kilometer met 199 hoogtemeters weet ik er nog uit te persen, maar dan is het toch echt op. Het vaatje is leeg. Thuis aangekomen ga ik douchen en doe mezelf tegoed aan gekookte eieren, pannenkoeken met stroop en een paar boterhammen met pindakaas. Voor de rest van de dag is het devies ‘rust en blijven eten’, zodat mijn energieniveau weer op peil is voor de dag van morgen.
Instagram takeover
ParkinsonNL heeft mij gevraagd om gedurende een run wat filmpjes en foto’s te maken, zodat zij daar een Instagram takeover van kunnen maken. Superleuk om te doen en het resultaat mocht er wezen.
Trailen met bikkels
Bikkels. Dat zijn het. Tini en Peter nemen mij vandaag mee door een voor mij nieuw stuk van de Loonse en Drunense Duinen. Beide mannen zijn in de zestig, doorgewinterde hardlopers en niet te stoppen.
Beiden gaan vandaag samen met mij hun eigen uitdaging aan. Daar waar zij normaal zo’n 15 tot 20 kilometer trailen doen ze vandaag de dertig. Samen grenzen verleggen. Ik vind het mooi.
De omgeving is weer prachtig. Het is koud en dat maakt dat sommige delen nog licht besneeuwd zijn. Dat blijft iets sereens hebben. De zon van vandaag maakt het plaatje compleet. Het is heerlijk trailweer. Wat een cadeautje.
Naast een stuk van de Loonse en Drunense Duinen word ik meegenomen langs diverse waterpartijen, zoals de Roeivijver bij Drunen, de Baardwijkse Overlaat, het Lido in Waalwijk en het Galgenwiel en de ijsbaan bij Kaatsheuvel.
Alles zat er weer in vandaag. Na ruim dertig kilometer komen we weer terug bij de startlocatie. Dag 25 is binnen. Tijd voor koffie en pepernoten met snoepgoed. Dank bikkels. Het was weer top!







Pijn
Als je 1.000 kilometer gaat hardlopen in dertig aaneengesloten dagen kun je erop wachten dat je pijntjes gaat krijgen. Een spiertje of een pees die lastig doet of een knie die niet wil. Tijdens deze uitdaging heb ik ze allemaal wel een keer gevoeld. Vaak kun je dit pareren door een ander ritme aan te nemen, je voeten anders neer te zetten of voor een andere ondergrond te kiezen. Vandaag, dag 27, lukte dat niet.
Door de hamstring van mijn linker been gingen in de derde kilometer scheuten pijn. Maar dan ook meteen heftig. Ik ben wel wat gewend en mijn pijngrens is best hoog, maar dit deed echt zeer.
Niets werkt
Ik had me al voorgenomen om vandaag tijdsblokken van zestig minuten te gaan trailen. Een stukje te wandelen en aan het volgende blok beginnen. Met pijn en moeite haalde ik het einde van het eerste blok. Hèhè, even wandelen. Even wat rust en rekken. Helaas, dit werkte niet. Dit kon ik nu echt niet gebruiken, zo aan het einde van mijn uitdaging. Kom op Geert, door!
In het tweede tijdsblok zitten hoogtemeters. Dit is funest. Ik moet mezelf elke heuvel op slepen en de pijn verbijten. Normaal gesproken is dit hét moment om te stoppen, rust te pakken en te gaan voor herstel. Maar hier wil ik niet aan toegeven. Doorgaan Geert. Pak je kilometers. Daarna zien we wel weer. Zo gezegd zo gedaan. Ik weet drie tijdsblokken vol te rennen en toch nog ruim 31 kilometers te maken. De rest van de dag ga ik lief zijn voor mijn hamstring en hopen op een spoedig herstel, zodat de laatste drie dagen zonder al te veel problemen verlopen. Het baart me zorgen.
The day after
Vroeg is het als ik wakker in mijn bed naar het plafond zit te staren. Mijn hamstring doet nog zeer en voelt hard. Mijn zorgen zijn deze nacht niet in dromenland gebleven. Helaas.
Ik sta op en giet een paar bakken koffie naar binnen. Vaatwasser uitruimen, wasje doen, het verzetten van mijn zinnen en de beweging doen me goed. Omkleden, hardloopschoenen aan en gaan. Ik kies ervoor eerst wat rondjes te maken in het Goffertpark. Als het niet gaat ben ik zo weer thuis.
Na een kilometer of vijf krijg ik er vertrouwen in dat het goed moet gaan komen. Rustig aan en met kortere passen dan normaal ga ik richting Groesbeek. De spieren zijn warm en k loop soepel. Langzaam voer ik het tempo wat op tot rond de 5:30 minuut per kilometer. Dat is in project een vertrouwd tempo.
Na zo’n 28 kilometer kom ik in Berg en Dal. Even een bakkie doen bij Saar en Stijn. We kletsen bij en ik nuttig een heerlijk bakkie koffie. Na zo’n tien minuten, ik voel dat mijn spieren beginnen af te koelen, ga ik gauw weer verder.
Na 46 kilometer met 280 hoogtemeters vind ik het mooi geweest. Het was een heerlijke run. I’m back! Vol vertrouwen kijk ik nu weer uit naar de laatste 48 kilometer in de komende twee dagen.
Mijn 1000 km hardlopen; de laatste week, en daarmee mijn 30 dagen-uitdaging, is ten einde. Het was episch!
Dankbaar
Dankbaar voor de positieve reacties, berichten, het interview met hardlopen.nl, nieuwe ontmoetingen, enthousiaste ambassadeurs, volgers en delers.
En natuurlijk voor de al gedane donaties aan ParkinsonNL. Op het moment van het schrijven van deze update zijn er 203 donaties gedaan. Wat de teller nu brengt op een totaal van € 8.263,-.
Statistieken
1000 km hardlopen; de laatste week (zaterdag 4 december tot en met zondag 12 december 2021):
aantal dagen | aantal km | hoogte verschil in meters | uren buiten spelen |
9 | 293 | 2.243 | 27:28 |
Totaal van zaterdag 13 november tot en met zondag 12 december 2021:
aantal dagen | aantal km | hoogte verschil in meters | uren buiten spelen |
30 | 1.001 | 8.383 | 96:25 |