Mijn eerste 24-uurs trailrun als de sportieve afsluiting van 2023, en een mooie training voor mijn aanstaande droom-project. 24 uur wakker blijven en bewegen. Dat was mijn doel. Het liep anders. In dit artikel neem ik je mee tijdens mijn 24-uurs, deel mijn ervaring, de sfeer, pijn, hilariteit, focus… Ik deel een aantal van mijn 24 lessen.
Pratende darmen
Hardlopen doe ik nagenoeg altijd in de ochtend. Nuchter, als je koffie niet meerekent. Ontbijten doe ik niet en mijn eerste maaltijd van de dag is tijdens lunchtijd. Intermittent fasting 16/8 is mijn manier en daar ga ik goed op. De start van deze wintertrail is om 16:26 uur bij zonsondergang. Die dag ontbijt ik wel en tijdens de lunch neem ik de warme maaltijd die ik normaal gesproken rond 18:00 uur zou nuttigen. Op dat moment lijkt het een goed plan. Alvast mijn energie aanvullen, aangezien ik rond etenstijd aan het rennen ben. Mijn lijf denkt er duidelijk anders over en is meteen van slag. Pratende darmen en een volle maag laten mij weten dat dit niet de bedoeling is. Dat ga ik de volgende keer dus niet meer doen, afwijken van mijn eetpatroon voor aanvang van een 24-uurs. De eerste van de 24 lessen is binnen.
Sfeer proeven
Als ik over het terrein loop van Museumpark Orientalis word ik omarmd door de relaxte en enigszins mystieke sfeer. Er is op het park dit weekend ook ‘Het feest van licht’ en dit is duidelijk te merken. Het park geeft licht. Op weg naar de Romeinse straat lopen voor en achter mij andere 24-uur lopers. Herkenbaar aan hun afgetrainde lijven en bepakt met rugzak, trolleykoffer en zelfs een ‘bolderkar’ vol spullen en eten. Mijn rugzak valt in het niet als ik zo om me heen kijk. En dan vind ik al dat ik veel bij me heb.
In de Romeinse straat is het start- en finishterrein, de Rifugio en plek om je slaap- en rustplek in te richten. De sfeer is relaxed en waar de organisatie van de Zevenheuvelentrail nog druk bezig is om de laatste zaken te regelen, vinden de lopers hun plekje. Ik settel me op de binnenplaats van een gebouw aan de Romeinse straat. Hier vinden alle lopers een plekje, zit je naast de Rifugio en vlak bij de start/ finish en ronde doorkomst meting. Het hart van de 24-uurs. De sfeer is fantastisch.
Als ik ben gesetteld zoek ik een bankje op en ga op mijn rug liggen. Nog even de oogjes dicht en me afsluiten van hetgeen er om me heen gebeurt. De spanning dringt langzaam mijn lijf binnen.
Parcours
En dan, om 16:26 uur bij het ondergaan van de zon, zijn we weg. Ruim dertig ‘gekkies’ zetten hun eerste stappen. De hoofdlampjes blijven nog even uit maar dit zal niet lang duren. De duisternis doet snel haar intrede. Ongeveer een week voor aanvang van de race kregen we het gpx-bestand van het parcours met een lengte van vijf kilometer. Er naar kijkend werd ik al tureluurs. Aan creativiteit ontbreekt het niet bij parcoursbedenker Thomas. Klimmen, dalen, Romeinse klinkerwegen, paadjes die geen paadjes zijn, graslanden, bramenstruiken, trappen, bos, omgevallen bomen… het zit er allemaal in.
Genieten in optima forma. Zeker in combinatie met mystieke lichtsferen en geluiden die om je heen lijken te dansen. De deinende hoofdlampjes van de andere lopers die je om je heen ziet hebben iets rustgevends. Als om half tien in de avond een deel van de verlichting op het park uitgaat gaat het echt beginnen. De nacht doet haar intrede en ondanks het goed gepijlde parcours presteer ik het zo nu en dan een afslag te missen. Dit zal wel nooit veranderen. Verdwalen is een gave.
“Dank Thomas. Je hebt ons weten uit te dagen. Het ging niet vervelen. Ook niet na 24 ronden. Voor de volgende keer nog wat extra hoogtemeters toevoegen?! Er zit een heuvel in – je weet wel die pittige – die je zeker van drie kanten kunt aanvallen. Just saying.”
Nachtbraker
Rond tien uur in de avond – ik heb negen rondes gelopen – schakelt mijn lijf af. Letterlijk. Buikkrampen, overal spierpijn, dichtvallende ogen en steken in mijn rug. Mijn hoofd wil echter door. 24 uur wakker blijven en bewegen, dat is het doel voor deze 24-uurs. Ik probeer het nog maar mijn lijf wint.
Ik ben niet gemaakt om in de late avond en de nacht te functioneren, laat staan hard te lopen. Tussen tien en elf kruip ik normaal gesproken onder de wol en pak mijn acht uur horizontaal. ‘Waarom zou vandaag anders zijn?’, zal mijn lijf gedacht hebben. Ik ga liggen en ben snel vertrokken. Ik ben geen nachtbraker.
Daar waar de andere lopers zo af en toe een uurtje of twee pakken en een enkeling echt 24 uur doorgaat ben ik – zo blijkt achteraf – de enige die ruim zeven uur aaneengesloten rust pakt. Ze waren me kwijt. Niet standaard tijdens een 24-uurs maar voor mij duidelijk nodig. Als ik rond 6 uur weer begin te lopen is het alsof ik ‘vers’ begin. Mijn lijf is hersteld van de eerste 45 kilometer en ik loop weer als een kievit. Met de opkomende zon en het daglicht dat mij verwelkomt barst ik weer van de energie. Ik ben echt niet gemaakt voor het donker.
Tijdens de uitvoering van mijn droom-project in juni 2024 zijn de dagen lang. Niet vijftien uur lopen in het donker maar vijftien uur kunnen lopen in het licht. That is my way!
Bekenden
Ondanks een parcours dat niet gaat vervelen, het Feest van Licht, mensen langs de route en een meer dan enthousiaste crew komen er dode momenten. Momenten waar je jezelf doorheen moet zien te worstelen. Dan is het heerlijk om zo af en toe een bekende te zien. Zo kwam ik in de avond geheel onverwachts een oude bekende Casper tegen. “Ik had gezien dat je mee ging doen en hoopte je tegen te komen”. Hij ging survivallen op hetzelfde terrein en is een stukje met me meegerend.
In de vroege zaterdagochtend is daar loopmaat Marcel. Drie rondjes samen oplopen, lol hebben, filmpjes maken en van me af kunnen praten. Wat een welkome afwisseling. Vers bloed. Ik ging er harder van lopen.
Mijn moeder Janneke en stiefvader Herman kwamen in de ochtend ook even kijken. Mijn project in juni loop ik onder andere voor haar. Onder de mantra ‘REN, GEERT, REN!‘ kom ik in actie. Ik ren voor mijn moeder, voor alle anderen met de vreselijke ziekte van Parkinson en voor iedereen die met de gevolgen van deze ziekte te maken heeft.
Rond het middaguur zijn daar Linus, Nanon en de kids. Stukje samen wandelen en even later in de Rifugio bijkletsen. Het is heerlijk om bekenden en dierbaren te treffen tijdens een 24-uurs. Het is van onschatbare waarde.
Lief zijn en lol hebben
Iets wat je natuurlijk altijd moet doen is lief zijn voor jezelf en lol maken, maar tijdens een 24-uurs nog een beetje extra. Dat mag best. Het is de manier om het vol te houden. Je bent tenslotte een behoorlijke prestatie aan het leveren. Schoon shirtje aan, even zitten, gekke filmpjes maken, het houtvuurtje opzoeken om de kou voor even te vergeten, praatje maken met andere lopers, jezelf even op de borst kloppen, achteruit lopen voor de nodige afwisseling, ontbijten met tomatensoep, koffie en spekjes in de gezelligste Rifugio van Nederland. Alles is geoorloofd en niets is te gek.
24 lessen
“Ben ik nu al 24 lessen tegengekomen?” Ik hoor het je denken. Nee, zeker niet en dat gaat ook niet gebeuren. Niet in dit artikel. Het zijn mijn 24 lessen waarvan ik er nu een aantal met je heb gedeeld. Misschien heb je er wat aan tijdens jouw 24-uurs of ultra waarbij je meermaals dezelfde ‘ronde’ aflegt. Ik deel bewust niet alles. Ik gun jou je eigen leermomenten, jouw eigen 24 lessen. Daar leer je tenslotte het meeste van.
Buiten mijn comfortzone valt veel meer te beleven.
Geert van Nispen
Lekker 24 uur buitenspelen, het randje van je comfortzone opzoeken of er zelfs aan voorbij. Daar valt ten slotte het meest te beleven. I love it!
Filmpjes door Marcel Budding | Foto’s door Zevenheuvelentrail en Marcel Budding
