Mooie mensen. Bijzondere mensen. Mensen die zoeken naar, ja zeg het maar, verdwaalde zielen en een rennende en hikende avonturier. Hier in Finisterre komt het allemaal samen.
Finisterre
Als je een aantal dagen op eenzelfde plek blijft en dus niet elke dag van A naar B gaat, leer je een plek en de mensen beter kennen. Vluchtige contacten zie je vaker. Er vormen zich onderlinge banden, je ziet gewoontes en ikzelf krijg voorkeuren en creëer mijn eigen gewoontes.
Ik vind het fijn om bij tijd en wijle even een aantal dagen op eenzelfde plek te blijven. En in plaats van elke dag weer te vertrekken en op een nieuwe plek aan te komen ook een paar dagen te vallen in herhaling. Elke ochtend een koffie in hetzelfde barretje, een hapje eten uit dezelfde keuken en toosten in eenzelfde bar met nieuwe en inmiddels bekende personen.
She’s all over the place
In een Italiaanse bar werkt een Spaanse. Ze is net twintig, is hier over een Camino naartoe komen lopen en werkt in deze bar annex restaurant nu zes dagen.
Het is een ware spring-in-’t-veld. Ze is overal behalve waar ze wezen moet. Vergeet van alles en spreekt alle talen door elkaar maar vaak net niet het juiste.
Maar iedereen geniet ervan. Ze zingt, lacht, is spontaan, springt letterlijk door de zaak, is een vrije ziel en doet haar stinkende best. Ik geniet als ik haar bezig zie. We maken regelmatig een praatje en als ik er ben help ik haar om haar Engels te verbeteren.
Gitaarspelende Pool
Hij speelt gitaar en maakt armbandjes. Als ik met David aan de wijn zit geven we hem een borrel voor zijn gitaarspel. De volgende dag krijg ik een zelfgemaakte leren armbandje als dank.
Het is een bijzondere man, in alles wat hij doet. Wat in het begin echt leek bleek al snel vervelend te worden. Bijzonder in de goede zin maakt plaats voor opdringerig gedrag door teleurstelling en drankgebruik.
Hij vertrekt per bus naar Santiago en niemand in Finisterre is hier rouwig om. Eigenlijk best triest.
Heel veel pelgrims
Naar Finisterre komen heel veel pelgrims. Iedereen lijkt naar het einde van de wereld te willen. Ik snap dit wel.
Oud, jong, groot en klein. Pelgrims met en zonder geld. Ze zijn hier allemaal en ieder met zijn of haar eigen reden.
In de drie dagen die ik hier ben spreek ik er veel. Velen vluchtig en sommigen wat langer en intensiever. Wat ze allemaal gemeen hebben is dat ze allemaal op zoek zijn naar iets. Dat iets is voor iedereen anders, maar het is een terugkomend thema op de Camino en dus ook in Finisterre. Misschien juist wel hier. Daar waar de wereld dus ophoudt.
Running and hiking adventurer
En dan is daar die rennende en hikende avonturier. Al rennend en hikend door Europa ben ik mezelf zo maar gaan noemen. Afhankelijk van wat ik op dat moment aan het doen ben is het rennende of hikende avonturier. En dat slaat aan.
Als je de vraag krijgt wat je doet in het dagelijks leven en je antwoord is: “Dit is wat ik doe, dit is mijn leven.”, krijg je eerst een vragende blik, gevolgd door een applaus of diepe buiging en heb je daarna meteen een gesprek. Dit is niet het antwoord wat mensen verwachten maar wel erg interessant vinden.
De kunst is dan wel te doseren in wat ik vertel. Want als ik vertel wat ik de afgelopen veertien maanden allemaal gedaan heb en wat ik allemaal nog ga doen is dat wat veel. Dan lijkt hun eigen onderneming onder te sneeuwen en dat zou ik natuurlijk niet willen.
Ze zijn overal
Genoeg bijzondere mensen dus in Finisterre. En niet alleen hier. Ze zijn overal, en iedereen met zijn of haar eigen verhaal. De kunst is om te luisteren en te horen wat ze zeggen. Ik ga weer. The trails of Madeira are calling!
