Ik ben geen vlieger. Iets in mij vindt vliegen gewoonweg niet prettig. Vandaag is de vijfde keer in mijn leven dat ik in een vliegtuig stap. De laatste keer was zo’n tien jaar geleden. Ik ben nu 46.
Vandaag, na mijn dagen in Finisterre, ben ik onderweg van Porto naar Madeira. Een eiland in de Atlantische oceaan. Zo’n twee uur in de lucht. Twee uur zonder vaste grond onder mijn voeten.
Het opstijgen is voor mij misschien wel het lastigste. Het verlaten van de vaste grond geeft me een onbehaaglijk gevoel. Eenmaal door de wolken word ik weer rustig, daalt mijn hartslag en kan ik ook weer ademhalen.
Wegdromen
Het is mooi helder boven de wolken. Wolken die als een deken over onze aarde lijken te liggen. Het is een prachtig gezicht als ik vanuit mijn stoel, ik heb een plaats naast een raampje, naar buiten kijk. Hier kan ik het oneindige inkijken. En ook hier, op grote hoogte boven moeder aarde, droom ik weg en laat ik mijn gedachten de vrije loop.
Veranderend landschap
De wolken zijn voor mij net besneeuwde bergtoppen. Ik waan mij dan ook alleen in de bergen met niets dan sneeuw, een strakblauwe lucht en stilte. Het enige wat ik hoor is mijn eigen ademhaling. Ik voel de koude lucht door mijn longen gaan als ik zittend op een bergkam over de bergtoppen de verte in tuur.
Dan verandert het landschap. Van besneeuwde bergtoppen gaat het over in een grote open vlakte. Het doet me denken aan een uitgestrekte zandvlakte zonder enige vorm van begroeiing.
Het brengt me in gedachten naar de Sahara. Alleen is het nu een helemaal wit uitgestrekt landschap met een strakke horizon. Hierboven nog steeds dezelfde strakblauwe lucht. Ook hier ben ik helemaal alleen. Er is helemaal niemand als ik door dit witte landschap loop.
Binnen luttele seconden loop ik niet over dit witte landschap maar zit ik er middenin. Ik zie geen hand voor ogen. De zon en de blauwe lucht zijn weg. Dan val ik door de deken waar ik me zojuist nog boven waande.
Mijn hartslag gaat weer omhoog en mijn lijf voelt vreemd. Voor ik het weet zijn de twee uur voorbij en is de landing ingezet.
Ik heb weer vaste grond onder mijn voeten. Tijd om al rennend Madeira te gaan ontdekken.
