Een burn-out. Ik heb er bijna twee nodig gehad om mezelf te realiseren dat ik het toch echt anders moest gaan doen. Om mezelf te realiseren dat ik het niet moest gaan zoeken in een andere baan of relatie. Nee, in mij moest iets veranderen. Maar wat en hoe ik dat moest aanpakken, daar had ik géén idee van.
Wat is een burn-out?
Eerst even wat weetjes. Een burn-out is een emotionele, mentale en soms ook fysieke uitputtingsstoornis die ontstaat als gevolg van langdurige en extreme stress. Het komt vaak voor bij mensen die zich zeer betrokken voelen bij hun werk of andere verantwoordelijkheden en die geen gelegenheid hebben gevonden om hun emoties te verwerken.
De symptomen van een burn-out kunnen variëren, maar een aantal veelvoorkomende symptomen zijn:
- Emotionele uitputting: gevoel van emotionele leegte, apathie, verlies van enthousiasme en motivatie;
- Depressie: gevoel van hopeloosheid, wanhoop, gebrek aan zin in het leven;
- Slaapproblemen: moeite met inslapen, slecht slapen of veel te vroeg wakker worden;
- Vermindering van concentratie- en geheugenvermogen: moeite met concentreren, vergeten van dingen of moeilijkheden met het nemen van beslissingen;
- Fysieke klachten: vermoeidheid, hoofdpijn, rugpijn, spier- en gewrichtspijn;
- Veranderende eetpatronen: eetlustverlies of juist eetbuien.;
- Emotionele labiliteit: prikkelbaarheid, boosheid, verdriet.
De ervaringen van iemand met een burn-out kunnen sterk variëren, afhankelijk van de ernst van de aandoening en de persoonlijke omstandigheden. Veel mensen beschrijven een gevoel van machteloosheid en hopeloosheid, en voelen zich vaak schuldig of waardeloos. Ze kunnen zich ook afgezonderd voelen van anderen, omdat ze niet in staat zijn om zich te concentreren of zich te verbinden met anderen. Herstellen van een burn-out kan een lange weg zijn, en vereist vaak professionele hulp. Ook het aanpassen van de levensstijl, zoals het leren omgaan met stress en het vinden van een gezonde balans tussen werk en privé, kan helpen bij het herstel.
De ezel in mij
2011. Ik kan me van het tijdspad vóór het moment dat ik met mijn auto het talud af zo het dichtbegroeide bos in rij niets meer herinneren. Er zit een enorme lege ruimte in de tijdlijn van die ochtend. Tot op de dag van vandaag heb ik geen idee hoe ik zo van de weg heb kunnen raken. Ik weet ook niets meer van de autorit en de weg die ik heb afgelegd. Anderhalf uur uit mijn leven vormt een groot gat waarvan ik nooit meer zal weten wat er precies is gebeurd. De artsen spreken over een ‘wegraking’. Ik weet alleen dat er een engeltje op mijn schouder heeft gezeten, dat er in ieder geval voor gezorgd heeft dat ik niet met volle vaart tegen die dikke boom ben gereden. Het scheelde echt niets, zo heb ik me later laten vertellen.
In het ziekenhuis sluiten röntgenfoto’s uit dat het gaat om inwendig letsel. Dat lucht op, maar wat is het dan wel? Het hart is aan de beurt voor nader onderzoek. Na achtenveertig uur op de hartbewaking word ik ook ontslagen van deze afdeling. “U heeft een gezond lijf en een hart zo sterk als dat van een os. Het probleem moet u elders zoeken”, aldus de boodschap van de arts. Ik knik en weet precies waar ik het moet zoeken. Stress. Een hoge mate van stress over een langere periode heeft zo’n zestig uur geleden geresulteerd in een fysieke instorting. Mijn lijf gaf het op. Het kon niet meer.
Zeven jaar later
Eind augustus 2018, ongeveer zeven jaar later, sta ik met één-been-in-de-burn-out. Ik noem het zo want dat klinkt toch minder heftig dan burn-out. Ik ben na de noodkreet van mijn lichaam in 2011 gewoon doorgedenderd en nu gebeurt hetzelfde. Mijn lichaam trekt weer aan de noodrem. Gelukkig is er dit keer geen sprake van een ongeluk, maar weer is het heftig. De ezel in mij is even afwezig.
Ik zit te brullen als een klein kind. Ik hoor niets meer, zie niets meer, mijn hoofd is leeg en mijn lijf trilt als een rietje.
Ik slaap al maanden slecht, heb geen energie, kan amper nog iets onthouden, mijn lontje is kort, de tranen zitten hoog en ik voel een permanente druk op de borst. Na een lange hete zomer waarin ik heb doorgewerkt, loopt de emmer over. Ik kan niet meer en voel dat er direct iets moet gebeuren.
Ik gooi een hulplijn uit en aan de andere kant tref ik iemand die op de juiste knoppen weet te drukken. Iemand die niet alleen naar me luistert maar mij ook uitdaagt en mij de eerste stappen laat zetten naar persoonlijke groei.
Boek ‘Ontsnapt’
Ik val diep maar sta op uit een burn-out. Via een persoonlijk ontwikkeltraject leer ik verandering en groei omarmen. Ik zeg mijn baan op en geef mijzelf een jaar cadeau, 365 dagen van maximale vrijheid, zonder baangarantie, zonder inkomsten en zonder een vooraf strak uitgewerkte planning. Het wordt een jaar vol avonturen, leermomenten en bijzondere ontmoetingen. Een jaar waarin ik leef uit een rugzak, dromen realiseer en maximaal in verbinding sta met mijzelf. De natuur, het buitenspeelgebied, krijgt een grote rol in mijn leven. Trailrunning en hiken zijn de pijlers van mijn persoonlijke ontwikkeling.
Ik ontdek gaandeweg mijn pad, mijn methode en ik neem eigenaarschap over mijn nieuwe leven. Ik ga voor een nieuw pad en stap uit de ratrace. Mijn oude bestaan keer ik de rug toe en ik kies voor een nieuw, relaxed, krachtdadig en avontuurlijk leven waarin ik dromen realiseer, anderen inspireer en het gewoon op mijn manier doe.
Ga je met me mee op deze reis? Laat jij je inspireren en durf jij na het lezen van ‘Ontsnapt’ ook te gaan doen?
