Sinds ik mijn Fastest Known Time (FKT) liep op de Camino del Norte is daar volop aandacht voor geweest. Kranten, online-media, radio, felicitaties maar ook ‘nieuwsgierige’ vragen over mijn Camino del Norte avontuur. Hoe bereid je je voor? Waar slaap je? Hoe overleef je de nacht? Hoe hou je het vol? Maar ook vragen over schoenen, slaap, eten, uitrusting, strategie. Over hallucinaties en hoop.
Ik beantwoord er een aantal. Niet als prestatieverhaal, maar als uitnodiging. Want als ik het kan, kan jij het ook. Misschien niet morgen. Misschien niet op deze route. Maar ergens, ooit, zul je je eigen FKT, snelste tijd of avontuur lopen. In jouw eigen leven. Op je eigen manier.
Waarom juist deze route?
Dat is eenvoudig. Eerder liep ik deze route al eens, maar toen liep het mis. Letterlijk. Door het gebruik van een verkeerde rugzak ontstond een abces. Hardlopen ging niet meer dus paste ik mijn plan aan. Ik ging wandelend verder. Er bleef iets onaf. Iets dat bleef knagen. Alsof de Camino en ik elkaar niet goed hadden uitgezwaaid. Ik had dus nog een appeltje te schillen. En wat is een mooiere manier om dat te doen dan in de vorm van een FKT?
Had je van tevoren een streeftijd?
Ja. Ik wilde 24 uur sneller zijn dan het bestaande self-supported record. Niet om iemand te verslaan, maar om mijn eigen verhaal scherper te schrijven. Mijn eigen tempo vinden. Mijn eigen grenzen verleggen.
Heb je de route uitgebreid voorbereid?
Nee. Geen gedetailleerde studie, geen kaarten op tafel, geen lijstjes. Ik ging uit van herinnering. En dat werkte. Veel punten herkende ik van de eerste keer. Dat gaf rust. Wel wist ik grofweg hoe de route in elkaar zit: in de eerste en laatste 200 kilometer zitten de meeste hoogtemeters. Daartussen ligt het ‘vlakke’, snelle middenstuk. Dat ritme zat in mijn hoofd.
Had je je slaapplekken vooraf geregeld?
Nee. Ik wist niet hoe mijn dagen zouden verlopen, hoeveel kilometers ik kon maken, waar ik zou eindigen. Dus ging ik op de bonnefooi. Met een matje, slaapzak en bivakzak, zodat ik altijd langs de trail kon slapen als dat nodig was. En dat heb ik gedaan. In een bos, op een bankje, naast een kapel. Maar ook in hostels en hotelkamers.
Welke rugzak heb je gebruikt?
Ik liep met de Veil XP30 van Rab. Voor mij – na een aantal gepersonaliseerde aanpassingen – de perfecte running-pack voor dit soort avonturen. Lichtgewicht en ontworpen om in beweging te blijven. De tas sluit strak om je lichaam zonder te schuren, zelfs niet als hij vol zit. De borstbanden (één van de aanpassingen) en heupsluiting zorgen voor stabiliteit, de goed geplaatste vakken geven snel toegang tot water, voeding en telefoon. De tas kan 30 liter bergen. Ik gebruikte er 25 van tijdens deze tocht. Dat lijkt weinig, maar met zorgzaam gekozen uitrusting had ik alles wat ik nodig had. En niets wat overbodig was.
Wat at je onderweg?
Ik eet wat ik onderweg tegenkom, altijd. Geen sportvoeding, geen poedertjes, geen energiegels. Gewoon brood, tortilla, chocola, fruit. Dat wat een café, restaurant of supermarkt biedt. Eten wat de pot schaft, zullen we maar zeggen. Dat is altijd voorhanden. En als je lijf daarop getraind is, grijp je nooit mis. Je wordt onafhankelijk. Vrij.
Had je een strategie tijdens het lopen?
Ik weet niet of het een strategie is, wel een duidelijke afspraak met mezelf: als het vlakkig is of daalt, moet ik hardlopen. Klimmen mag wandelend. Maar geen excuses. Geen verzachting. Dat hield ik vol tot vier uur voor de finish. Toen was het op. Ik kon niet meer vasthouden aan mijn eigen afspraak. De ene voet voor de ander. Meer zat er niet meer in. Op karakter en pijn.
Op welke schoenen liep je?
De Agility Peak 5 van MERRELL. Licht, stabiel, met veel demping. De Vibram-zool gaf me grip op modderige paden, natte stenen en asfalt. De rock plate beschermde me tegen scherpe rotsen en de brede pasvorm gaf mijn voeten ruimte om op te zwellen zonder te branden. Belangrijk, als je dagen achter elkaar 60 tot 80 kilometer of meer loopt. Deze schoenen werden mijn bondgenoot.
Hoe ging je om met vermoeidheid?
De eerste dagen is het vooral lichamelijk. Ik zat al ruim 2.000 kilometer in mijn Quest. Spieren die protesteren, een rug die zeurt. Gelukkig herstel ik snel dus na een nachtje slapen was ik de dag erop weer het mannetje. Na meerdere dagen wordt het mentaal. Het is de herhaling, de eentonigheid, de stilte in je hoofd waar je doorheen moet. Ik hou het klein. Van bocht naar bocht. Van dorp naar dorp. Ik geef mezelf steeds een volgend punt. Nooit denken aan de hele afstand. Alleen aan de volgende stap.
Je ging hallucineren in de laatste nacht. Wat gebeurde er?
Dat klopt. Ik zag zwarte wezentjes, lichtjes die dansten in de bergen voor me. Alles bewoog, alles golfde. Ik wist dat ik er niet op mocht reageren. Dat ik de route niet mocht verlaten. Mijn horloge werd mijn redding. Daarop stond de GPS-track. Daarop kon ik blijven navigeren. Ik hield mijn ogen vast aan die lijn, alsof het een touw was dat me door de duisternis trok. En toen kwam de zon op. De wezentjes verdwenen. Ik wist: ik ga het halen.
Wat gaf je kracht?
De eenvoud. De herhaling. De geur van eucalyptus in de ochtend, het zout van de zee op mijn lippen. De gedachte dat ik dit niet alleen voor mezelf deed, maar voor iedereen die ooit iets moest loslaten en nu voelt: het is nog niet voorbij. Je kunt terug. Je kunt het verhaal herschrijven.
Wat heb je onderweg geleerd?
Dat mijn fysieke en mentale grens nog veel verder liggen dan ik dacht. Dat mijn lichaam sterker is dan mijn hoofd me wil laten geloven en dat je nooit te laat bent om iets af te maken. Soms moet je terug. Niet om te bewijzen dat je beter bent geworden, maar om te zeggen: ik ben er nog. Ik kan dit.
Mijn Self-Supported FKT op de Camino del Norte is geen eindpunt. Het is een hoofdstuk. Een verhaal van vallen, opstaan, volhouden, doorlopen. Van vertrouwen, doorzettingsvermogen, veerkracht en die gekke, ontembare liefde voor het pad. En bovenal: van vrijheid.
Dank voor jullie vragen. Ze hielpen me het verhaal te begrijpen. Misschien helpen ze jou samen met de antwoorden om aan dat van jou te beginnen.
Call-to-action
Heb jij vragen over mijn Camino del Norte FKT, andere vragen of vragen over je eigen avontuur dat misschien nog in je ligt te sluimeren? Stel ze gerust. Ik geloof dat ieder mens een verhaal in zich draagt. Soms ligt dat verhaal op een trail. Soms op een rand. Maar altijd op een plek waar het licht kantelt.
Foto’s: Tomás Montes/ Rab – Geert van Nispen