Mijn avontuur op de Camino del Norte is in volle gang. In dit blog lees je mijn ervaringen van dag 3 tot en met 9.
Dag 3
32,86 km, 448 m hoogteverschil
Opstaan en mijn spullen naar buiten slepen zodat mijn roomies verder kunnen slapen. En dan koffie! Na de eerste bak begin ik dus weer een beetje mens te worden. Het was gezellig laat gisteren en de wijn smaakte me iets te goed. Dus mezelf wassen, koffie, tas inpakken en nog meer koffie. Klaar om te gaan. Vandaag mijn eerste hardloopkilometers. Op naar Irun (Spanje). Camino del Norte week – 1 is begonnen.
Een van mijn tijdelijke huisgenoten vraagt, vlak voor mijn vertrek, onder andere of ik hiervoor getraind heb. Ik lach en zeg hem in het Engels “Nee niet echt, ik vertrouw op mijn lijf en dat ik in dit avontuur zal groeien.”. Hij lacht; “That’s the spirrit!”.
On my way
Vandaag op naar Irun. Nog geen Camino route dus zelf navigeren. Met Maps van Google als basis kies ik mijn route.
Oh ja, zo was dat, rennen met een rugzak met ongeveer zeven kilogram aan spullen. Het moet allemaal weer even op zijn plek vallen zullen we maar zeggen.
Vandaag loop ik veel door stadjes. Rennen is hier niet te doen. Onder andere versmarkten, op rood staande stoplichten, andere weggebruikers en op het voetpad geparkeerde voertuigen maken het me lastig. Iets met ‘hardlopers zijn doodlopers’, dus pas ik me aan. Snelwandelen gaat echter prima.
In Urrugne stop ik bij een hotel-restaurant voor een paar biertjes. Dit is dus mijn dagelijkse calorieënboost en soms pijnstillende momentje ergens tussen twaalf en twee uur in de middag.
Met gevaar voor eigen leven zet ik mijn reis voort. Ze rijden op dit stuk als gekken en een andere enigszins rechtstreekse optie is er niet.
Om half drie ben ik bij het hostel in Irun. Deze gaat om vier uur open. Zucht. Terrasje zoeken en uitrusten. Het leven kan een hel zijn 😉.
Rond half vier is de uitbater het zat. De rolluiken gaan dicht en daar zit ik dan met nog een Camino-ganger, en bier. Het gebaar van de uitbater was dat we dat biertje niet hoeven te betalen. Ik vindt het allang goed. Ik zit prima hier.
Extra hokje
Om vier uur check ik in. Op mijn camino-‘paspoort’ maak ik een extra hokje; running. En kruis dit aan. Degene die de check-in doet lacht als hij het ziet. Met zo’n blik van ‘ja, ja het zal wel’. Ik vind het leuk.
Ik settel me en ga de stad in. Hapje eten, blog bijwerken en terug om te slapen. Morgen moeten we voor acht uur het hostel verlaten. Op tijd op pad dus.
Dag 4
40,44 km, 1.348 m hoogteverschil
En dan gaat exact om zes uur een toeter, start er muziek, gaan alle lichten aan en roept een van de vrijwilligers heel luid in het Spaans “Goedemorgen!”.
Nee! Ik wil nog niet. Niet nu al! Toch werk ik na een kort protest mee en sta op. Dus wassen, rugzak inpakken, koffie en op pad. De eerste kilometers loop ik, nog in het donker, op met een jongedame uit Engeland. Het is gezellig maar als het licht wordt wens ik haar Bon Camino en ben weg.
Op naar San Sabastian en daarna verder naar… ja, dat weet ik nog niet. Het plan is een kilometer of veertig. Ik zal wel zien.
Buitenspelen
Vandaag wel de trails waar ik zo graag over loop. Met rechts de zee en midden in de natuur. Een waar feestje. Heerlijk buitenspelen zoals wij trailers het graag mogen noemen.
In Jaizkibel ben ik de route even kwijt. Ik zit dus gewoon niet op te letten. Want ik heb inmiddels wel door dat misgaan op een Camino toch echt aan jezelf ligt. Het is namelijk perfect bewegwijzerd.
Schipper mag ik overvaren
Met een bootje steek ik de Pasaia over en vervolg mijn weg. Ik ren tot San Sabastian om daar in de drukte van een filmfestival terecht te komen. Na wat flaneren over de rode loper, wat de gasten van het festival dus blijkbaar erg gek vinden, vervolg ik mijn weg over de Camino del Norte.
In Orio vind ik een hostel. Het gaat er superrelaxed aan toe. Er hangt een goede vibe. I love it!
Bellen
Douchen. Bellen met Stijn want die heeft net zijn Isabel ten huwelijk gevraagd. Een felicitatie is dan zeker op zijn plek. En bellen met oud-collega Chantal. We lijken meer op elkaar dan we indertijd dachten. Wat kan zo’n belletje toch fijn zijn. Ook al zijn het niet alleen leuke onderwerpen.
Ik ga naar het stadje. Hapje eten en een drankje doen. Uiteindelijk eet ik samen met een gepensioneerde Parijzenaar die gepassioneerd vertelt over zijn Camino-ervaringen en wat volgens hem Camino-lopers zijn. Ik luister, neem het mee maar wil zelf ervaren. En daar zijn meer dagen voor nodig dan die ene die ik nu echt op de Camino del Norte heb doorgebracht.
Dag 5
52,47 km, 2.003 m hoogteverschil
Tijdens een bak koffie klets ik wat met een Canadees en een Amerikaanse. Dit stel trekt onder andere rond op zoek naar een nieuwe plek om zich te vestigen. We inspireren elkaar met onze verhalen. En dat voor acht uur in de ochtend!
Net na achten vertrek ik. Het lijf voelt stram en weer een slechte nachtrust helpt ook niet. Er lag de hele nacht iemand te snurken. En soms werd hij bijgestaan door een tweede snurker. Een duo waar ik niet heel erg goed op ga.
Ironman
Knop om en gaan. Eerst lekker langs de kust rennen. Valt toch nog niet tegen. Dan hoor ik in het Spaans heel enthousiast naar me roepen. Drie fietsers die in in hetzelfde hostel zaten rijden me voorbij. Later kom ik ze op de route nog een paar keer tegen en zijn ze me inmiddels Ironman gaan noemen. Ze zijn erg onder de indruk van deze maffe Hollander die ze dus berg-op op de technische paadjes zoekloopt.
Vandaag ontmoet ik onderweg drie Italianen, twee Slowaakse vrouwen, een Ierse jongeman en een Canadese. Het is een bont gezelschap zo op deze Camino. Erg gezellig en welkom. Je kunt hier met toch nog best pittige hoogteverschillen echt niet overal rennen.
Dan mis ik een hostel. Zat gewoon weer eens niet op te letten. Twaalf kilometer met de nodige hoogtemeters extra dus. Na ruim 52 kilometer kom ik in Markina-Xemein. Meld me bij de paters en ga douchen, kleren spoelen en mijn vochtgehalte aanvullen met water.
Op een terrasje in de buurt drink ik een cola, mijn lijf schreeuwt om zoetigheid, drink vervolgens een rode wijn en eet wat gevulde olijven. Ik stort in. Niks niet avondeten. Slapen.
Dag 6
42,65 km, 1.341 m hoogteverschil
Vandaag loop ik een marathonafstand na twee bakken koffie en een wit sneetje geroosterd brood met jam en een matige nachtrust. Maar ’t is niet het hoogtepunt voor vandaag. Deze komt na mijn fysieke inspanning. Ik eindig vandaag, na inchecken in een hostel, met drie Fransen, een Ier en een Litouwse op een terrasje.
Van alles wat
Een van de Fransen heeft net zijn moeder verloren, een ander speelt gitaar en de derde is een vrachtwagenchauffeur hier uit het dorp. De Litouwse spreekt een beetje Frans en Engels, en kan dus vertalen, en de Ier drinkt zoals alleen een Ier dat kan en heeft veel Camino-ervaring. Ik doe met iedereen een beetje mee en ben al snel een bindende factor. Ik begin zelfs meer te maken van de Franse taal. Al moet ik nog wel vaak vragen of ze wat langzamer willen praten. Het is bijzonder gezellig.
Met Mel, de Ier, ga ik een hapje eten en we drinken nog wat wijn en bier. Bij terugkomst in de hostel spreek ik de Duitse die naast me ligt over haar tweede sabbatical. Het is een memorabele avond op de Camino del Norte. Die ga ik dus morgen zeker voelen 🤪.
Dag 7
44,05 km, 714 m hoogteverschil
Om zes uur is het weer raak. Met een nog dichtgeslagen gezicht sta ik op. Twee bakken koffie en gaan. Nog dus steeds met een dichtgeslagen gezicht dat pas na een uurtje in de koude buitenlucht enigszins toonbaar begint te worden. Althans dat denk ik.
Na zo’n zestien kilometer kom ik in Bilbao. Ik worstel me door deze stad midden in de spits. Het is intens. Bij een lokale bakker strijk ik neer. Cappuccino, verse jus en geroosterd broodje met roomboter en jam. Dankjewel Mieke! Dit was dus jouw ‘koffie met wat lekkers’. Ik geniet en ben even helemaal alleen in deze drukke stad.
Zinderende zon
Als ik weer verder ga voelen onder andere mijn benen zwaar, is mijn hoofd er niet bij en schreeuwt mijn lijf om rust. Ik besluit het rennen te laten voor wat het is en te gaan speedhiken. Vandaag wil ik niet te gek meer doen. Het parcours van vandaag is vooral asfalt dat zo heet is van de zinderende zon dat de zolen van mijn trailslofjes onder mijn voeten lijken weg te smelten.
Toch lukt het me nog de nodige kilometers te maken en ben vroeg bij een hostel, net voordat deze open gaat. Devies voor de rest van de dag is onder andere rust en calorieën aanvullen. Ik zag net na het douchen dat er weer een ingevallen bekkie in de maak is. Eten dus!
Dag 8
54,05 km, 1.106 m hoogteverschil
Vandaag staat de 6e loopdag op het programma. Dus koffie in een lokale bar om 7.15, blog over het lied wat mijn pa voor me heeft geschreven online zetten en gaan. Ik heb er zin in en de beentjes voelen goed. Mijn lijf begint duidelijk in dit avontuur te groeien.
In het begin is het lekker om in de koelte langs de kust te hobbelen met prachtige vergezichten en de zonsopgang. Een aantal keer pittig klimmen en steil dalen maken mijn dag compleet. Onderweg onder andere wat babbelen met een Nederlandse, een Chinees en een Frans sprekende Belg. Slapen doe ik vannacht in een klooster.
Oplaaddingetje
Bij aankomst is onder andere een van de rituelen om mijn horloge op te laden. Gaat alleen wat lastig als blijkt dat ik het kabeltje waarschijnlijk in het vorige hostel heb laten liggen. Balen! Zeker als blijkt dat ze het hier in Laredo nergens verkopen. Gelukkig heeft een van de andere gasten in het klooster een kabeltje welke ik mag lenen. Kan ik morgen met een opgeladen horloge naar Santander waar ze ze schijnbaar wel verkopen. Morgen dus weer ruim 50 kilometer.
De rest van de dag dus maar rustig aan doen. Ik beland op een terrasje ergens achteraf met alleen maar Spanjaarden. Hier eet ik op mijn gemakje wat tapas, drink drankjes en kijk vooral naar de mensen om me heen. En zoals dat gaat; word ik ook uitgebreid bekeken.
Dag 9
53,69 km, 707 m hoogteverschil
Het klooster uit en ik ben weer op weg. Rustig aan want het bootje wat me naar Santoña vaart gaat pas om 9 uur. In een plaatselijke bar gooi ik dan maar een paar koffie naar binnen en loop rustig richting de opstapplaats vijf kilometer verderop. Het parcours van vandaag is makkelijk. Tijd dus voor wat extra lusjes met meer technisch terrein.
Trailrun parcours
En zo stuit ik nabij Santoña op een zeer technisch parcours nabij de zee op een Spanjaard. Hij heeft onder andere trailslofjes aan, trailrugzakje om, bijpassende kleding aan en een rol afzetlint bij zich. Ik vraag hem wat hij aan het doen is. “Parcours voor het weekend aan het uitzetten. Dan is hier een trailrun”, is zijn antwoord.
Ik vraag hem of ik het parcours alvast mag testen. Hij lacht. “Zekers!” Althans dat maak ik ervan. Hij kan geen Engels. Het is heerlijk om even jezelf uit te dagen op een stuk echt technisch terrein. Zoals dit parcours vind je ze niet op de Camino del Norte zullen we maar zeggen.
Afzien
De rest van de dag is het vooral warm. Heet zeg maar en er is maar bar weinig wind vanaf zee. Afzien dus. Na zo’n 48 kilometer stap ik vanaf Somo op de boot naar Santander. Heerlijk verfrissend is het.
Als ik van de boot stap ben ik er klaar mee. Ik zoek dus snel een Albergue op, klets wat met een Nederlandse vrouw die met haar dochter de Camino loopt, ga douchen, ga op kabel-jacht, vind er een en beland in een bar. De rest laat zich raden.
Statistieken hard(lopen) over de Camino del Norte – week 1
| Afstand dag 3 tot 10 | Hoogteverschil dag 3 tot 10 | Totale afstand | Totaal hoogteverschil |
| kilometers | meters | kilometers | meters |
| 320,21 | 7.667 | 320,21 | 7.667 |
Benieuwd naar de route die ik heb gelopen? Kijk dan op mijn Strava.
Dag 1 en 2 lees je hier terug.
Op de hoogte blijven van mijn reis?
Dit en andere avonturen volgen? Meld je dan hieronder aan voor updates van mijn blog. Ik zou het leuk vinden!
