Mijn avontuur op de Camino del Norte is in volle gang. In dit blog lees je mijn ervaringen van dag 10 tot en met 16. De Camino del Norte – week 2. De link naar de voorgaande dagen staan aan het einde van dit reisverslag.
Dag 10
36,05 km, 512 m hoogteverschil
Mijn ogen zitten nog dicht als ik verder Santander in loop in westelijke richting. Even een bak koffie in een lokaal barretje en dan mezelf door deze stad slepen. Vandaag gaat geen hardloopdag worden.
Dan zie ik José en Yara lopen. Moeder en dochter. We sliepen in dezelfde auberge. Ik loop met ze mee. Het is gezellig en ze lopen een straf tempo. De bewolking van vandaag zorgt ervoor dat het aangenaam loopweer is.
Rennen voor je leven
We kiezen op een bepaald moment voor een deel van de route welke wordt afgeraden en waar het eigenlijk niet meer de bedoeling is dat je hier loopt. Je moet op dit stuk zo’n 100 meter over een spoorbrug welke niet toegankelijk is voor voetgangers.
Als we over deze brug gaan komt er natuurlijk net een trein aan. Rennen dus! Even spannend en zeker lol.
Na een bakkie vraag ik de dames of ze het goed vinden dat ik blijf plakken. Gezamenlijk trekken we de rest van de dag op.
In Santillana del Mar zoeken en vinden we een onderkomen. Even lekker een eigen kamer met eigen sanitair in plaats van een slaapzaal met gedeelde douche en toilet. Wasjes doen, douchen en dan samen nog een stukje dwalen in het pittoreske stadje, museumbezoekje om vervolgens wat te gaan drinken en aansluitend een hapje te eten.
Een mooie, ontroerende en zeer gezellige afsluiter van de dag.
Dag 11
32,20 km, 721 m hoogteverschil
Regen, regen en nog eens regen. Ik vertoon uitstelgedrag. Hier blijven?, toch gaan? Koffie doen bij een barretje want het is even droog. Bij terugkomst op de kamer weer regen. Nog maar even socials bijwerken. Regen, regen en nog eens regen.
Om elf uur ga ik. Hier wil ik niet blijven. Dus de regen in en gaan. Later zal blijken dat het 32 kilometer lang zal regenen.
Aangevuld met een stevige westenwind. Zucht. Het is niet anders maar klaar ben ik er na 32 kilometer zeker wel mee. Tot op het bot ben ik nat als ik me bij een hotel meld.
Eenmaal in de kamer is het dus meteen douchen, warm worden, kleren spoelen en de apparatuur aan de stroom. Hierna ga ik een paar honderd meter verderop wat boodschapjes doen bij een lokaal delicatessenzaakje. Mijn avondmaal voor vanavond is een stokbrood chorizo met mozzarella, een Rioja uit 2018 en als toetje en avondsnack hamchips.
Op de buis onder andere de film Cast Away, een aflevering van CSI Miami en Hawaii Five-0. Alles Spaans nagesynchroniseerd. Want zo gaat dat hier in Spanje. Ik snap wel dat de meeste Spanjaarden geen Engels kunnen.
Welterusten. Ik ga ietwat aangeschoten naar dromenland. Morgen weer een dag.
Dag 12
42,47 km, 829 m hoogteverschil
Vandaag word ik voor de tweede achtereenvolgende ochtend wakker zonder andere pelgrims om me heen. Het is een welkome luxe maar vanavond ga ik toch weer voor een hostel. Het heeft iets. Stapelbedden en penetrante mens-luchten. Het hoort bij de Camino.
Ik verlaat na een karig ontbijtje het hotel en begin mijn voettocht. Eerst wat wandelen om de spiertjes te warmen en mijn stramme lijf weer even aan te zetten. Het weer is aangenaam dreigend.
Pelgrims
Vandaag veel pelgrims onderweg. Toch gek hoe dat per dag kan verschillen. De een na de ander ren ik voorbij. Het parcours vandaag is te mooi om niet te rennen en mijn lijf voelt sterk. Vlak voor een prachtig stuk door de duinen een steile klim waar rennen geen zin heeft. Daar tref ik Jozef. Een fitte Spanjaard van in de zeventig die er behoorlijk gas op heeft. We wandelen een stukje samen en kletsen wat over de Camino.
Dan komen de duinen en mooie paadjes. Ik groet hem en ben weg. Even mezelf uitlaten. Wauw! Wat is het hier mooi en wat ben ik in mijn element. Trail-life is my life!
Stof tot nadenken
Na zo’n 30 kilometer is het tijd voor een biertje. Even de calorieën aanvullen en zitten. Hier tref ik Menno. Even later schuift ook Ferry aan. We kletsen en drinken wat. Menno heeft een Camino in Portugal gelopen en geeft mij mee dat het vooral asfaltwegen zijn en dat de Portugezen niet heel erg voorzichtig omgaan met wandelaars. Dus stof tot nadenken, ter overweging en verder onderzoek.
Ik vervolg mijn weg en beland na ruim 42 kilometer in Lianes. Om drie uur heb ik mijn bed opgemaakt, de was gedaan en ben onder de douche geweest. Nadat ik mijn twee Franse roomies heb aanschouwd, ze zijn zichzelf uit elkaar aan het trekken met rek- en strekoefeningen, duik ik Lianes in op zoek naar een rood wijntje met olijven en later mogelijk nog wat te eten. Het leven kan zo simpel zijn.
Burger en meer
Voor het eten, ja ik ga toch maar even wat happen, beland ik in een soort Spaanse burgertent. Maar dan niet zoals we die in Nederland kennen maar op zijn Spaans. Ik ga niet eens beginnen om het jullie uit te leggen. Het is een bijzonder concept met pieper en al.
Ik doe mezelf tegoed aan veel calorieën, vet en zoetigheid. Het is gewoonweg calorieën schuiven. Mijn lijf viert een feestje. Het is nodig want mijn vetpercentage is vermoedelijk al gedaald naar het percentage waarvan in het verleden mijn trainer Peter zou zeggen: “Je moet gaan eten Geert!”. Zeker elk uur een snack gedurende de hele dag. Nog los van je ontbijt, lunch en avondeten!
De tafel naast mij viert ook een feestje. Het zijn allemaal net geen of net wel tienermeisjes. Eentje ervan viert haar 10e verjaardag. Het is een bijzonder schouwspel waar ik graag nog even voor blijf zitten. Ondanks het gegil wat elke drie minuten te horen is.
Even later komt er een man uit Quebec naast me zitten. Ook op weg naar Santiago en vraagt me in het Engels: “Ben jij niet die kerel die me in het begin van de middag voorbij rende?” “Je hebt een kleine groene rugzak toch?’. Ik lach, ja dat ben ik. We kletsen nog wat en gaan allebei onze eigen weg.
Dag 13
54,91 km, 841 m hoogteverschil
Het is half acht als ik in het donker het hostel verlaat. Gezien het een maandag is zijn de koffietentjes nu nog gesloten. Het is ruim twee uur later als ik een eerste tentje vind dat open is. Ik kan je zeggen, da’s geen pretje. Bestel dan ook meteen twee grote bakken snel achter elkaar. Ik geniet intens tot zichtbare vreugde van de barvrouw.
Het is vandaag een natte dag en de paadjes die er zijn, zijn dan ook glad. Zeker omdat de zolen van mijn trailslofjes inmiddels op slicks beginnen te lijken. Geen grip dus.
Calorieën tussen de middag
Mijn eetplan is vandaag anders. Na een flink deel in de regen te hebben gelopen besluit ik daarom in Ribadesella, na zo’n 30 kilometer, te gaan lunchen. Onder andere een salade met tonijn, een kipcordonbleu, gebakken ei en frites met veel zout vullen mijn maag. Breakfast of champions zullen we maar zeggen. En dan met een dikke knipoog. Gezien ik in Spanje ben gaat dit gepaard met een fles rode wijn en een koffie na. Ben benieuwd of ik de net nog voorgenomen kilometers ga halen met een volle buik, lol.
Ik vervolg mijn weg veelal langs de kustlijn met prachtige vergezichten en paadjes. Eindelijk weer technische paadjes na al dat asfalt en betegelde trottoirs. Mijn dag eindigt in een privé-hostel in Duesos.
Een warm welkom volgt van de vrouw des huizes. Vanavond is het gezamenlijk eten met de andere pelgrims, gekookt door de vrouw des huizes. Het is verrukkelijk en bijzonder gezellig aan tafel. De meest fantastische verhalen vliegen over en weer.
Vandaag was mijn 10e dag op de Camino del Norte (totaal 840 kilometer) vanaf Irun en ik ben met nog zo’n 400 kilometer te gaan naar Santiago de Compostella dus ruim over de helft van deze Camino. Een dag met inzichten.
Dag 14
24,30 km, 481 m hoogteverschil
Het was een slecht matras. De halve nacht heb ik liggen draaien om maar de juiste ligging te krijgen. Uiteindelijk ben ik in foetushouding op de grond in slaap gevallen. Gevolg, een verrotte rug.
Koffie erin en gaan. Het regent flink en het lijf wil niet en doet pijn. Mijn lijf wil maar niet op de juiste plek schieten.
Na zo’n acht kilometer kom ik een Canadees stel achterop gelopen. Marcel en Suzanne zijn in de zeventig maar dat zou je ze niet geven. Ze zijn fit, ogen jonger en lopen een stevig tempo. Ik blijf hangen en we hebben het over van alles en nog wat.
In Villaviciosa besluit ik dat het genoeg is voor vandaag. Voor twaalf uur heb ik een hotelkamer en net na enen loop ik een lokaal restaurant binnen voor een uitgebreide lunch. Mijn loopmaatjes voor vandaag sluiten aan en we maken er een gezellig samenzijn van.
Hierna trek ik me terug op mijn hotelkamer. Ik kijk wat tv, snack nog wat, werk mijn socials bij en val in slaap. Wanneer ik weer ontwaak ga ik naar de receptie om alvast te betalen. Kan ik morgen weg wanneer ik wil. Helaas is er niemand. Dan herhaalt de voorgaande riedel zichzelf.
Bedenk me net dat ik vandaag geen foto’s heb gemaakt. Zo troosteloos was het weer dus. Morgen ga ik voor beter. Zowel in het weer als in het lijf.
Dag 15
32,16 km, 837 m hoogteverschil
Om 7.30 uur schrik ik wakker. Ik weet niets meer van de nacht dus het zal een goede geweest zijn. Ik pak mijn spullen, drink een koffie en ben weg.
Ontsteking
Van mijn rugzak heb ik een tweetal drukpunten. Op de een zit al eelt-vorming, wat dus helemaal prima is. De ander begint andere vormen aan te nemen. Rood, dik, hard en heet. Voelt en ziet eruit als een onderhuidse ontsteking, en lijkt erger te worden. Toch maar door. Onderweg bedenk ik dat ik van die roze pilletjes bij me heb. Bij mijn volgende overnachting zal ik er maar wat van gaan snoepen.
Vandaag is er weer heel veel regen. Het begint me te irriteren. Ik heb geen zin in regenkleding en word er ook niet blijer van. Geef mij maar zon. Ik ben niet voor niets in Spanje. Helaas ben ik in Noord-Spanje waar regen nu heel normaal is.
Onderweg tref ik verschillende andere pelgrims. Met korte praatjes en soms lange gesprekken is dit vandaag de manier. We maken er samen toch maar een feestje van. Mooi om te horen dat eenieder zo zijn eigen reden heeft om deze Camino te lopen.
Barst maar
En dan laat ik mijn telefoon vallen. In ontelbare barsten is mijn scherm ineens een vlijmscherp kunstwerk geworden. Het doet pijn aan mijn vingers. Dit gaat nog een uitdaging worden. Selfies maken is al niet meer mogelijk. Is dit dan het einde van mijn leven 😉?
In de stad Gijón kan ik, zo blijkt later, het scherm laten repareren maar dan moet ik tot zaterdag blijven. Ik kies dus maar voor een beschermfolie. Werkt ook.
In Gijón beland ik, doorweekt tot op het bot, in een restaurant en heb een driegangenlunch met uiteraard bijpassende wijn. Het leven van een pelgrim is helemaal prima zo. Ik bel nog even met een hostel zo’n 400 meter verderop. Er is plek. Het is goed zo voor vandaag. Mijn lijf vindt dit helemaal niet erg. Kijken of ik die ontsteking eronder kan krijgen. Roze pilletjes, here I come.
In het hostel tref ik David, een afgetrainde Spanjaard, die me had zien rennen. Hij is hardloper, duidelijk enthousiast en vraagt me het hemd van het lijf. Hij wandelt de Camino del Norte maar wil eigenlijk ook rennen en wandelen combineren. Dan vraagt hij of hij me een video mag laten zien van een race die in Spanje elk jaar gehouden wordt en erg populair is.
Kwijlend en met mierentietjes op onze onderarmen kijken we samen naar de video. Er staat vanaf vandaag dus weer iets nieuws op mijn planning van avonturen. Wauw wat is dit gaaf. We praten na en genieten intens.
In de avond beland ik in zo’n luie schommelstoel die aan het plafond is bevestigd. Het uitzicht is prachtig.
Dag 16
26,32 km, 374 m hoogteverschil
Na een prima nacht sta ik op de tast op en pak mijn spullen. De vijf dames slapen nog. Als een muis zo stil verlaat ik het pand. Ik heb pijn. Die drukplek is niet te doen. Ik probeer van alles met mijn rugzak maar ben niet bij machte iets te verzinnen. Ondertussen regent het behoorlijk en dat zal, zo later blijkt, niet meer stoppen.
Dan tref ik na zo’n twaalf kilometer David en consorten. Een welkome en wederom gezellige afleiding. Inmiddels heb ik een opgerolde handdoek tussen mijn rugzak en mijn rug gestopt. Niet ideaal maar het helpt.
Het gaat steeds harder regenen en David en ik zijn het meer dan zat. In Avilés gaan we naar een gemeentelijk hostel. De rest gaat door. Douchen en lunchen. We doen ons onder andere tegoed aan lokale gerechten en cider. We genieten wederom intens.
Hulplijn
Na contact met mijn pa aangaande mijn drukplek toch maar even langs het ziekenhuis. Een huisarts is voor een buitenlander niet echt een optie. Na de papierwinkel waarbij ik mijn beroep moet opgeven. Aangezien werkloos geen optie blijkt – dan word je dus niet geholpen – ga ik voor pensionado.
De vrouwelijke arts was alleraardigst en snel in haar beoordeling: een abces. En omdat de huid rood is en gloeit doen ze er niets aan, zoals open prikken of snijden zodat het pus eruit kan. Lekker verhaal dit hè. Dus een week aan de antibiotica en vooral vanaf blijven. Zucht.
Rennen met een rugzak zit er dus even niet meer in. Ik vervolg mijn weg als de afgelopen dagen; lopend. Komen zal ik er.
In de avond duiken David en ik nog even Avilés in. Cultuur snuiven en een paar afzakkertjes nemen. Dat dus. Morgen weer een dag.
Statistieken hard(lopen) over de Camino del Norte – week 2
| Afstand dag 10 tot 17 | Hoogteverschil dag 10 tot 17 | Totale afstand | Totaal hoogteverschil |
| kilometers | meters | kilometers | meters |
| 248,41 | 4.595 | 568,62 | 12.262 |
Benieuwd naar de route die ik heb gelopen? Kijk dan op mijn Strava.
Dag 1 en 2 lees je hier terug. Het verslag van de 1e week lees je hier.
Op de hoogte blijven van mijn reis?
Dit en andere avonturen volgen? Meld je dan hieronder aan voor updates van mijn blog. Ik zou het leuk vinden!
