De Camino, oftewel pelgrimsroute, naar Santiago de Compostella is de pelgrimsroute naar het graf van de apostel Jakobus in Santiago de Compostella in Spanje. Inmiddels zijn er tal van Camino-routes welke vanuit diverse landen hiernaartoe te belopen zijn.
Camino del Norte
Ik ren en loop op dit moment op de Camino del Norte. Niet om religieuze redenen maar ik heb deze route gekozen omdat het me een mooie kustroute leek, in een periode dat het weer nog lekker is in dit deel van Spanje. In de komende jaren wil ik al rennend en hikend door Europa gaan trekken en dit leek me een prima start. Gewoon dus omdat het kan.

Inmiddels ben ik elf dagen onderweg en heb zo’n 500 kilometer afgelegd. Gisteren op de 10e dag kwam ik tot een niet direct verwacht inzicht.
Van wat ik nu zelf heb gezien en heb mogen ervaren, en van wat ik inmiddels gehoord heb van andere pelgrims die ik veelvuldig op deze trip spreek over hun Camino-ervaringen, is mij wel wat duidelijk geworden.
Een Camino-route gaat veelal over verharde goed te belopen wegen en paden. Door dorpen, grote steden en via alle bekende toeristische bezienswaardigheden. De paadjes, al dan niet technisch – zoals ik ze graag noem – zijn er verhoudingsgewijs erg weinig. En de weg kwijtraken op deze routes is haast niet mogelijk door de goede markeringen onderweg.
Als ik het zo opschrijf en teruglees denk ik dat de meesten zullen denken: “Maar dit is toch juist wat je wil?”.
Mijn inzicht
Op mijn hiking trip door Italië en mijn avontuur in de Spaanse Pyreneeën ben ik regelmatig de weg kwijtgeraakt. Wist ik bij vertrek nooit helemaal zeker of ik een slaapplek zou vinden en of er onderweg wel eten zou zijn. Maar ook had ik regelmatig geen bereik met mijn telefoon of viel de gps regelmatig weg.
Daarnaast was ik vaak echt middenin de natuur. Waren er overdag vaak weinig tot geen mensen. Te gast dus bij moeder natuur zonder grootschalige aanpassingen van de mens.
En dit is dus wat ik mis op de Camino del Norte. Ik wil verdwalen. Op paden lopen die eigenlijk niet toegankelijk zijn vanwege de begroeiing. Bebloed zijn vanwege schrammen en sneeën op armen en benen. Slapen in het wild omdat er gewoonweg niets anders is. Maar ook opgeslokt worden door grootse natuur waarin ik kan verdrinken en periodes geen bereik heb met de buitenwereld.

Begrijp me niet verkeerd; ik heb groot respect voor eenieder die op zijn of haar manier een Camino loopt. En ook ik zal de rest van deze trip intens genieten van haar schoonheden en de mensen die ik mag ontmoeten. Maar mijn volgende avonturen zullen meer over routes en door gebieden gaan die op dit moment meer bij mij passen.
Buen Camino.