De eerste stapjes

Met 24 uur vertraging – dat Flixen gaat nog wel eens mis – kom ik maandag 24 april aan in Triëst. Ik kan er wel om grinniken. Wat is nu een dag op een mensenleven. De eerste stapjes op de Via Alpina komen nu echt heel dichtbij… eerst een caffè zoals een caffè hoort te zijn. Viva Italia.

Regen

Triëst verwelkomt mij met regen, heel veel regen. Geleerd van mijn eerste lange trekking in Italië heb ik nu voor dit weer de juiste uitrusting bij me. Mij pak je niet meer.

Het doel van vandaag is in de buurt van de Via Alpina red trail te komen. Ik zet mijn eerste stapjes dan ook in de richting van Lokev, Slovenië. De aanhoudende regen stemt mij gek genoeg positief. Als je net 28 uur onderweg bent geweest, waarvan ruim 25 uur in de bus, is lopen in de regen een verademing. ‘I’m singing in the rain’, letterlijk.

Morgen maar eens de route opzoeken.

Elena

Elena, een Roemeense die voor de liefde naar Slovenië is verhuisd, spreek ik vandaag aan het einde van mijn eerste echte dag op de Via Alpina. Haar vriend runt de camping waar ik bij toeval een biertje nuttig en met haar in gesprek raak.

Ze komt van de kust en had nog nooit een bosrijke omgeving gezien als hier rond Zuidwest-Slovenië. Tot ze voor de liefde verhuisde en inmiddels de rust en de natuur heeft omarmd.

We spreken over de Romeinen, de ‘luiheid’ van de Italianen, het veranderende klimaat, de liefde, haar trip naar Amsterdam en Rotterdam waarbij ze Rotterdam omschrijft als “easy going’ en Amsterdam als ’to busy’. Ik snap haar wel.

We hebben het gezellig, lachen veel en vertellen honderduit. De tijd vliegt. Ik vertrek naar mijn onderkomen voor vannacht een paar kilometer verderop. Maar niet voordat ik haar eerst een knuffel heb gegeven.

Elena kruiste voor heel even mijn pad. Ze was voor heel even een personage in mijn verhaal, mijn leven.

‘Sonder’

‘Sonder’, De Bewustwording Dat Iedereen Een Verhaal Heeft. Het woord is bedacht maar de boodschap daarom niet minder. Kijk het volgende filmpje maar eens:

Één woord; prachtig! Of niet?

Ik schreef tijdens mijn eerdere avonturen dat toevallige ontmoetingen, vaak met gelijkgestemden, bijzonder zijn. Ik ben mijzelf dan ook zeer bewust van het feit dat iedereen een verhaal heeft. De kunst is om te luisteren, het willen horen.

Deze crossroads – ‘kruispunten’ – mensen die mijn pad kruisen op de Via Alpina gaan een rol spelen in mijn volgende boek.

Wordt vervolgd…

Nanos en alléén in de herberg

Vandaag de eerste serieuze beklimming van mijn Via Alpina-avontuur, de Nanos, een karst-kalksteenplateau aan de oostelijke grens van de Inner Carniola in het zuidwesten van Slovenië.

Het weer is heerlijk. Blauwe luchten met af en toe een wolkje, een licht briesje en een heerlijk zonnetje. De kalksteenrotsen roepen naar me, “Beklim mij, bedwing mij!” Precies dat ga ik doen. Het is fantastisch om mijzelf weer uit te laten en te ‘dansen’ op deze rotsen. Hoewel mijn lijf nog moet wennen is het heerlijk om na maanden weer echt buiten te spelen. De ‘buitenspeelbaas’ – zoals ik afgelopen week nog werd genoemd – is in zijn element.

Vertrouwen is alles!

Gostišče Stara Pošta v Hrušici, een herberg op mijn route, ziet er dicht uit. Toch kijk ik of er leven is. Dat is er. Een biertje volgt. Als ik verder navraag doe – ik zoek een overnachtingsplek – zijn ze nog gesloten voor passanten die een overnachtingsplek zoeken. Ik zet mijn ik-ben-echt-een-hele-makkelijke-gast-pruillip-gezicht op; het werkt. Ik krijg de sleutel en ben hier vannacht alléén. Vertrouwen is alles! De deur gaat om 21.00 uur, na het sluiten van het restaurant, op slot. Ik heb een warme douche, een warme maaltijd en een bed.

De maaltijd is echt fantastisch en dat laat ik moeder en zoon weten. Nadat ik heb afgerekend raken we in gesprek. De plek waar ik ben blijkt in de tijd van de Romeinen een vesting te zijn geweest. De foto hieronder laat zien wat er nog van over is gebleven.

De volgende ‘animatie’ van het AD PIRUM (Romeins fort) laat zien hoe het er ooit heeft uitgezien.

We kletsen nog wat over hun verdienmodel en de Via Alpina. Twee stamgasten kijken naar de Slowakije-versie van Lingo en gaan er helemaal in op. Tussen het raden van de woorden door word ik nog wel even gewaarschuwd voor de drie meter hoge sneeuw op de Triglavska, met zijn 2.864 meter hoogte de hoogste berg van Slovenië.

De Via Alpina schampt hierlangs, echter wil ik wel graag naar de top. Ik ben er tenslotte toch. Ik ga het wel zien.

Als ik naar mijn kamer wil vertrekken krijg ik vanuit de keuken nog een bord met apfelstrudel verpakt in cellofaanfolie en een blikje icetea. “Van ons, voor het ontbijt van morgen”, zeggen ze erbij. Ik buig, dank ze en ga naar mijn kamer.

Singletracks en paadjes

Vol opgaan in je omgeving – volledig in verbinding staan met de natuur – is magisch. Vandaag, 27 april, is zo’n dag. Een dag waarin ik helemaal op ga in mijn omgeving, geniet van de singletracks, de paadjes en trails.

Helemaal alleen loop ik door de prachtige bosrijke omgeving tussen Javornik en Idrija. Volop geniet ik van de geuren, kleuren en geluiden van het bos. De inspanning van het rennen en hiken maken het plaatje compleet. Vrijheid in optima forma.

Berghut en verslaving

Een berghut is eenvoudig. Bed, spinnenwebben, simpel eten, schimmels, drank en gezelligheid. Beter kan ik het niet beschrijven. Ik ben er thuis.

Als ik in gesprek raak met Inja, 21 lentes jong, gaat het al snel over verslaving. Ze studeert nog en werkt met verslaafden. Haar vriend, Gregor, is boer en metaalbewerker. In hun vrije tijd helpen ze met andere vrijwilligers de berghut draaiende te houden. Al snel zijn we met zijn zessen en praten honderduit over het leven, onze levens.

Vandaag, zaterdag, draai ik een dagje mee op de boerderij.

Vraag aan jou

Jij als lezer van dit blog kan mij helpen…

Tijdens mijn vorige avonturen deed ik ongeveer wekelijks verslag, met per dag een beschrijving van de dag. Waar ik was geweest, wat ik had gedaan, had gegeten en gedronken en welke afstand en hoogtemeters ik had gemaakt. Speciale gebeurtenissen beschreef ik in een apart blog.

Zelf merk ik dat ik minder dan andere keren bezig ben met de prestatie, de afstand en de hoogtemeters. Meer zit ik in het moment, de beleving. Die alle kanten op gaat. Dit blog is daar een goed voorbeeld van.

Als lezer heb je vast een voorkeur. Hier ben ik benieuwd naar. Laat vooral in een reactie onderaan dit blog merken wat jouw positief stemt. Heb je een andere invalshoek laat het mij dan weten.

Dat is overigens ook nieuw, reacties die je nu kunt achterlaten.

Ik neem alles in overweging, beloven doe ik niets.

Dit avontuur is natuurlijk ook weer te volgen op Insta, Strava, mijn blog en via de media partners waar ook verslag gedaan zal worden van mijn trip. Wil je niets missen meld je dan aan voor blog-meldingen.