Er gebeurt veel als je met je rugzak en tentje door de Pyreneeën doolt. Wat ik meemaak zal ik zo nu en dan delen. Een reisverslag zonder afstanden en hoogtemeters maar met mijn gedachten, ontmoetingen, lessen, gedachtenspinsels, ongerepte natuur en al dat je niet verwacht.
Lourdes
woensdag 2 augustus
Na een dag en een nacht Flixen ben ik weer voor even genezen. Dit keer van Nijmegen naar Lourdes met een bus-wissel in Bercy Parijs. Met mij reizen alleen Franstaligen die net als ik hetzelfde hebben maar dan met het Engels. Ik ken welgeteld zestien woorden Frans, een gesprekje zit er niet in. Lekker rustig.
In Lourdes had ik het plan om eerst de toerist uit te hangen. Ik ben er tenslotte toch. Het loopt anders.
Eenmaal uit de bus, het is acht uur in de ochtend, pak ik mijn backpack en loop in de richting van een koffiebarretje. Vlak voor het barretje wordt mijn aandacht getrokken door het bergmassief links van mij, de Pyreneeën. Nog ver weg maar het lonkt, roept naar me en grijpt me figuurlijk bij mijn strot. In de meest positieve zin denkbaar. Ik kan niet anders; koffie met een croissant en gaan. De ongerepte natuur van dit prachtige gebergte is sterker dan ik, sterker dan de toerist in mij – al is dat niet zo moeilijk – maar belangrijker; het weerzien met de Pyreneeën emotioneert me, maakt me blij en laat me voor heel even vrijkomen van de grond.
De weg die ik volg is een voor velen, geasfalteerd en vlak. De aanloop naar de beloning is saai en zinderend heet. Ergens vind ik dit afzien in de hitte op een saaie weg voor nu heerlijk. Zeker na zo’n busrit van 21 uur. Blik op het doel en het verstand op nul. Nou ja, op nul?! Al lopend ontspringen er talloze gedachten, ideeën en plannen aan mijn brein. Het is net een waterval die oneindig klettert in de rivier beneden. Hier gaan jullie zeker nog over lezen.
Bij een camping maak ik kamp en douche het vuil van mijn lijf. Ik ben moe en ga er vroeg in. Het geluid van spelende kinderen en drinkende ouders laat mij snel inslapen. Dromenland is heel dichtbij.
Afstand nemen
donderdag 3 augustus
Vandaag is, net als gisteren, een niet heel inspirerende etappe. Prima als je je daarop instelt. Mooi om je gedachten weer de vrije loop te laten gezien opletten niet echt nodig is.
Ik ben wat grieperig en koortsig dus maak ik er een makkelijke dag van. Na mijn korte Via-Alpina avontuur heeft de thuissituatie een wissel getrokken. Zeker niet erg, het is goed geweest om langer dan gepland thuis te blijven. Het is nodig geweest. In mijn geval komt spanning er altijd uit als ik afstand neem. Letterlijk en figuurlijk afstand.
Ik weet dit en heb me er dan ook op ingesteld dat mijn lijf een terugval krijgt. Zondag hoef ik pas in Bielsa te zijn. Daar heb ik afgesproken met mijn Spaanse vriend David. Hij gaat een tiental dagen met me mee op avontuur. Een fijn vooruitzicht en nog tijd om al lopende ‘uit te zieken’.
Verkleumd
vrijdag 4 augustus
Na een nacht met hevige windstoten, aanhoudende regenval en onrustig slapen ben ik enigszins gebroken. Grieperig zijn helpt dan niet. Snel pak ik in, breek de tent af en trotseer de nog steeds aanhoudende regen. Na tien kilometer kom ik verkleumd aan bij een berghut. Koffie om op te warmen en een kaart om mijn route te bepalen over de hoge Pyreneeën om de Spaanse kant te bereiken. Vanaf hier gaat het een deel van de HRP (Haute Route Pyrenees) worden naar Parzán. Een zo naar verluid prachtige etappe.
Bij deze berghut is een veldje waar je je tent op kunt zetten. Na navraag of er nog plek is voor het avondeten en dit – na Frans gebrabbel tussen de gastvrouwen – positief word bevestigd is het voor mij tijd om los te laten dat ik vandaag nog verder ga.
Het mooie van dit soort berghutten is dat alles gaat op basis van vertrouwen. Niks geen ID laten zien of vooraf betalen.
Precies zoals ik mijn leven leef, op basis van vertrouwen. Bij iedereen die ik ontmoet, of met wie ik te maken krijg. Wat je geeft krijg je terug. Helaas snapt niet iedereen dat en gebeurt het, al is het sporadisch, dat iemand mijn vertrouwen kwijtraakt. Toch zou ik het niet anders willen. Mijn vertrouwen heb je, je kunt het wel verliezen. Als we het over respect hebben is het niet anders. Je hoeft het dus niet eerst te verdienen, je kunt het wel kwijtraken.
Belangrijk deel van mijn besluit om niet verder te gaan is de weersvoorspelling; de komende zes dagen gaat het mooi weer worden en daarmee ook veiliger. Natuurlijk ook goed voor mijzelf: vitamine D en de bergen helpen mij altijd. Regen, mist en kou niet. Nog twee dagen uitzieken en dan weer het mannetje zijn.
Als ik zondag of maandag David tref ben ik weer de oude, dat spreek ik met mijzelf af.
HPR
zaterdag 5 augustus
“Elk nadeel heeft zijn voordeel”, wie zei dat ook alweer? Het voordeel van de Pyreneeën is dat je vaak géén bereik hebt. Zeker op hoogte niet. Je kunt zomaar dagen achtereen onbereikbaar zijn. Mijn telefoon is dan alleen goed voor het maken van foto’s. Nadeel: je hebt géén bereik. Je kunt online dus niet aan plaatsbepaling doen, boekbestellingen afhandelen, blogs delen, mailen, opdrachten aannemen, bellen met een berghut of het thuisfront. Dit heet avontuur, buitenspelen in optima forma zonder afleiding van alles wat toch wel een paar dagen kan wachten of zich ook oplost zonder mijn inbreng of bemoeienis.
HRP-dag; navigeren op gevoel en met behulp van wat foto’s van een kaart die eigenlijk niet geschikt is om op te navigeren in de bergen. Dit omdat ik geen navigatie-bestand van deze route heb en aangezien er geen bereik is deze ook niet kan downloaden. Verdwalen is dus zeker niet uitgesloten. Had ik al gezegd dat ik wel vaker het randje opzoek?
Mijn tent heeft ijsaanslag als ik wakker word. Hoog zit ik niet maar de nachten zijn winderig en koud. Gelukkig heb ik de juiste spullen ingepakt en heb het, ondanks temperaturen onder nul, niet koud.
Vlak voordat ik wil vertrekken tref ik Roberto, een Spanjaard die vandaag ook naar Parzán gaat. Het klikt en we spreken af samen te lopen. Bijkomend voordeel: hij heeft wel de route gedownload. Vandaag hoef ik niet het randje op te zoeken.
De eerste echte dag op de trails is meteen een bevestiging waarom de Pyreneeën naar mij lonken. Technische trails, fantastische vergezichten, weinig mensen, ongerepte natuur en een afwisselend landschap. Omringd door bergen, klimmend over een deel van deze bergen en dalend over gravelpaadjes ben ik weer helemaal in mijn element. Het is zonovergoten met een constante wind die het aangenaam houdt. Op hoogte neemt de wind sterk toe en daalt de temperatuur drastisch. Zelfs ik trek hier een truitje aan, het is koud.
In Parzán tref ik vriend David en zijn zuster. Een dag eerder dan gepland. Het weerzien is fijn. Ik pak een rustdag en vanaf morgen gaan we samen de GR11 verder ontdekken.
Dit avontuur is natuurlijk ook weer te volgen op Insta, Strava, mijn blog. Via de media partners zal ook verslag gedaan zal worden van mijn trip. Wil je niets missen meld je dan aan voor blog-meldingen.
