Langzaam loop ik langs de haven van Hondarriba, Spanje. Het miezert en is bewolkt. Ik draai me een paar keer om in de richting van het oosten, daar liggen de Pyreneeën. Mijn buitenspeelgebied voor de komende weken. Ik zie ze niet, ze zijn gehuld in een deken van mist en wolken. De spanning daalt nu echt in. Het gaat beginnen. Daar waar ik al zo lang naar toe leef klopt nu aan mijn deur. Mijn GR11-avontuur gaat nu echt aan.
Zal ik morgen al gaan?
Het is donderdag 30 mei, de geplande start is a.s. zaterdag 1 juni. Nu ik hier zo loop – ik voel me goed en ben niet echt vermoeid van de busreis – nestelt zich de gedachte ‘Zal ik morgen al gaan?’ in mijn hoofd.
Het plan was om in Irun een overnachtingsplek te zoeken. Dat plan heb ik al laten varen en ik ben nu op weg naar camping Faro de Higer. Vlak bij de start van de GR11 trail. Kruip ik daar vanavond lekker in mijn bivakzak en zie morgenvroeg wel verder.
Eenmaal daar vraag ik in mijn beste Spaans – ondersteund met handgebaren – of ze een overkapt plekje voor me hebben gezien de regen die eraan komt. De alleraardigste man bij de receptie lijkt me te begrijpen. Tien minuten later loop ik een slaapzaal vol stapelbedden binnen. Ik tel zo’n 30 slaapplekken. Alsjeblieft, hier heb je de sleutel. Ik glimlach. Ben ik even blij dat hij me niet helemaal goed begrepen heeft. De zaal is voor mij, wat een weelde.
Voordat ik me meldde op de camping ben ik al even naar het startpunt gelopen. Nu stuiter ik helemaal. Spanning, vreugde, verdriet, vastberadenheid. Er komt nu veel samen.
“Sorry, pa”
In de zon – het is inmiddels gestopt met regenen – settel ik me op een terras met uitzicht over de zee. Ik werk mijn socials en berichten bij. Man, wat zijn dat er veel. Het is hartverwarmend hoeveel mensen er met mij meeleven. Zelfs in Spanje is het inmiddels nieuws.
Een van die berichtjes, als reactie op mijn bericht aan hem, is van mijn vader: ‘Okido en gefeliciteerd met mijn verjaardag!’. Ben ik het toch weer vergeten. Het tweede jaar op rij. Ik bel hem direct. Hij is 70 geworden. Pa, nogmaals sorry en van harte gefeliciteerd. Ik hou van je.
Ik zet mijn telefoon uit en laat mijn gedachten gaan naar eerder deze middag. Het moment dat ik aankom bij het startpunt. Na eerst herkenning te hebben – ik ben hier al eens geweest – doen de spanning, vreugde, verdriet, vastberadenheid hun intrede.
Een dapper stel
Het is donderdag en mijn moeder heeft haar eerste nacht op haar nieuwe plek doorgebracht. Toen ik in de bus zat naar Spanje is mijn moeder verhuisd naar een woonzorgcomplex. “Je moeder is dapper, ze heeft het goed gedaan.” vertelt haar man Herman toen ik ze vanmiddag belde om te vertellen dat ik veilig ben aangekomen en om te vragen hoe het is gegaan.
Dapper is mijn moeder zeker maar daarin is ze niet alleen. Ook mijn stiefvader Herman is dapper. Allereerst om hoe hij inmiddels al die jaren als mantelzorger en partner heeft gefunctioneerd en nu om hoe hij haar voor een deel moet ‘loslaten’. Het is een dapper stel.
Haar nieuwe plek is – voor zover we dat nu al kunnen inschatten – een fijne. Huiselijk en in een bekende omgeving. Mijn oma – haar moeder – en oudtante hebben ook in hetzelfde complex gewoond, en haar ouders hebben vroeger in diezelfde wijk eerst in een eengezinswoning en later in een flatje gewoond.
Alles komt nu voor mij even samen. Hier, ruim 1.200 kilometer vanaf waar zij zijn, zijn ze toch heel dichtbij. Ik hou van jullie!
En dan is het morgen
Om negen uur lig ik in mijn stapelbed en ben zo vertrokken. Mijn laatste gedachte: ‘Mijn tas is gepakt, morgen als ik wakker wordt besluit ik of ik een dagje eerder vertrek.’
Als ik rond 6 uur mijn ogen open, draai ik me nog een keer om. Het is na negenen dat ik weer wakker word. Mijn lijf en hoofd hebben besloten. Vandaag is niet de dag om te starten. Ik blijf bij het originele plan, zaterdag 1 juni.
Relaxt en bevoorrecht
Mijn dag vult zich met een wandelingetje, dit voorlopig laatste blog, vergezichten over zee, Spaanse gastvrijheid, lekker eten en gezelligheid. De spanning die er nog zit is een gezonde. Die gezonde spanning ga ik nodig hebben.
Ik voel me bevoorrecht. Bevoorrecht dat ik deze keuze kan maken, mijn lijf dit nog kan, om de steun die ik krijg van de mensen van wie ik houd, de avontuurlijke partners en iedereen die op zijn of haar manier inspiratie haalt uit dit avontuur.
Chris – een van de partners – schrijft mij het volgende:
“Heel veel plezier en succes Geert, dit zijn mooie keuzes in het leven die voor onvergetelijke momenten en ervaringen gaan zorgen. Stap voor stap… Enjoy and KEEP GOING.”
Het dekt de lading.
Ik ga, tot later.
