De zon klimt boven het gebergte, terwijl ik mijn veters strak trek. Mijn rugzak is lichter dan ooit. Niet omdat ik minder meedraag, maar omdat ik mezelf opnieuw leer dragen. Hier in de Toscaans-Emiliaanse Apennijnen Italië, rond de bossen van Passo della Futa, komt mijn lijf tot rust. Niet stilzitten, maar bewegen met aandacht. Herstellen, bouwen, opnieuw wortel schieten zonder mezelf vast te zetten. De stilte van een bos is helend. Echt.
Een rugzak vol stilte
Na maanden op pad — een tocht van duizenden kilometers, van kou, regen, zon en een oneindige stroom stappen — ben ik even nergens behalve hier. Geen route om te voltooien. Geen einddoel om op af te stormen en geen klok.
En toch… voel ik het kriebelen.
Een nieuw avontuur lonkt. De Via Alpina Red Trail. Meer dan 2600 kilometer dwars door de Alpen. Van Triëst naar Monaco. Van de Adriatische zee naar de Côte d’Azur. Maar nog niet. Eerst ben ik hier. In deze omgeving, in dit bos. En het bos spreekt.
De stilte van het bos
Ik beweeg me in de vroege ochtend door een geur van dennen, hars en opwarmende aarde. Het pad onder mijn voeten voelt vertrouwd en nieuw tegelijk. Juni is warmer dan normaal — de hitte hangt al vroeg tussen de bomen, maar het bos koestert me. Hier vind ik de rust waar ik zo naar snakte.
Ik voel hoe mijn lijf langzaam verzacht. Hoe de diepste vermoeidheid uit mijn spieren trekt. Niet omdat ik stilsta, maar omdat ik weer echt luister.
Het is geen lege stilte. Geen stilte van afwezigheid, maar een die alles in zich draagt. Mijn adem, de wind door de bladeren, het knarsen van zand onder mijn schoenen — het zijn geen verstoringen, het zijn onderdelen van die ene grote stilte.
Bomen met herinneringen
De bossen rond Passo della Futa hebben een ziel. Ze dragen verhalen. Hier liep ooit de Via Flaminia Minor, een Romeinse verbindingsroute tussen Bologna en Arezzo. Later werd dit gebied frontlinie tijdens de Tweede Wereldoorlog, toen de Gotische Linie zich als een litteken door deze bergen trok.
Bij de Duitse militaire begraafplaats op de heuvel, waar duizenden Duitse soldaten liggen, word ik stil. De geschiedenis is tastbaar. Alsof de omgeving hier niet alleen fluistert, maar ook herinnert.
Maar het bos oordeelt niet. Het herbergt. Alles wat ik ben geweest — harde werker, pelgrim, hardloper, zoeker, hiker, strijder — mag hier even rusten.
Herstel in beweging
Ik ren niet hard. Maar wel met hart. Soms versnelt mijn pas als het pad zich opent tussen de bomen. Soms vertraag ik, blijf ik staan bij een beek of een open plek in het licht.
De warmte is intens. Zomers. Maar het bos koelt. Ik dompel mijn hoofd onder in een bron. Koel water uit de bergen stroomt over mijn nek.
Ik voel me levend. Dit is geen eindpunt, dit is een tussenstation. Een plek om kracht op te doen.
Ik weet dat de Via Alpina wacht. Ik weet dat ik opnieuw het onbekende tegemoet ga. Het avontuur. Maar ik weet ook dat ik niet hoef te haasten. Mijn tijd komt.
Alles op zijn tijd
’s Middags vind ik een verlaten schuur, half overwoekerd. Ik ga zitten in de schaduw, luister. Vogels fluiten. In de verte kraakt iets. De wind tilt het stof van het pad op, laat bladeren dansen.
In deze stilte groeit iets in mij. Een herinnering aan waarom ik dit doe. Waarom ik vertrek. Niet om te ontsnappen. Maar om vollediger aanwezig te zijn.
In beweging ben ik mezelf. In het bos wordt dat weer duidelijk. De stilte van het bos herinnert me aan wat echt is.
Ik zie de contouren van mijn volgende tocht al voor me. De ruige kalksteen van de Julische Alpen. De groene dalen van Zuid-Tirol. De rotsachtige passen van Zwitserland en Italië. En uiteindelijk de Middellandse Zee die glinstert tussen de toppen.
Ik begin deze reis als ieder ander. Zonder echt plan. Géén schema. Maar wel met een helder doel. Zachtheid. Met aandacht. De bossen hier leren me dat.
Een maaltijd in stilte
’s Avonds, als de zon zakt, daal ik langzaam af naar mijn ’thuis’ in Italië. Mijn benen zijn moe, mijn hart is rustig. Ik hoor een uil roepen, ergens ver weg. De geur van het bos verandert, wordt zwaarder, dieper.
Ik schuif aan. Mijn favoriete tafel wacht geduldig op me. Hier heb ik uitzicht op de vallei en het gebergte in de verte. Een antipasti en pizza stillen mijn trek en gemoed. Alles smaakt intenser na een dag in het bos.
Ik schrijf in mijn telefoon. Niet veel. Alleen dit: “De stilte van het bos is mijn voorbereiding.”
Want voordat ik mezelf weer loslaat in de wildernis van de Alpen, moet ik mezelf eerst weer even terugvinden. Hier. Tussen deze bomen. Dit eindeloze groen.
Wat wacht mag groeien
De volgende ochtend trek ik opnieuw de berg op. Ik voel me sterker. Vaster in mijn pas. Mijn rugzak lijkt nog lichter dan gisteren.
Ik ben nog niet weg. Maar ik ben al op weg. En het bos weet het. Het groet me zonder woorden. Het ademt met me mee.
Als ik terugdenk aan mijn vorige tochten — de miljoenen stappen, de nachten onder de sterren, de regen die ik trotseerde — dan voel ik trots, maar ook een zekere vermoeidheid. Niet alleen in het lichaam, maar ook in de geest.
Die vermoeidheid wordt hier uitgeademd. De stilte van het bos geneest zonder iets te zeggen. Zonder oordeel.
Een uitnodiging
Voor iedereen die verlangt naar meer rust, meer ruimte, meer jezelf — ik kan je dit niet uitleggen. Je moet het zelf komen ervaren.
Kom hier. Wandel. Ren. Zit. Verdwaal.
Luister niet naar de buitenwereld. Luister naar wat het bos je vertelt. Want de stilte van dit bos is luider dan duizend woorden.
De Via Alpina wacht
En dan, straks, als de tijd rijp is, begin ik aan de Via Alpina Red Trail. Niet als vlucht. Niet als prestatie. Maar als voortzetting van wat hier begint: de verbinding met alles wat leeft, ademt en stil is.