Het is een zonovergoten vrijdagochtend als ik aan de koffie zit op een terrasje in Prades, Frankrijk. Een stad aan de voet van het Canigou massief, Pyrénées-Orientales. Ik kijk uit over het centrumplein en zie het opstarten van dit Franse stadje. Het is daar dat ik me realiseer; ik leef inmiddels de welbewuste versie van mijzelf.
Een jaar cadeau
Het is maandag 16 augustus 2021 als ik aan het einde van de middag de deur achter me sluit. Mijn laatse werkdag zit erop en ik ren letterlijk het jaar in dat ik mijzelf cadeau heb gedaan, niet wetende dat ik eigenlijk al mijn nieuwe leven in zou rennen en begonnen ben te werken aan de welbewuste versie van mijzelf.
De eerste dag na mijn laatste werkdag en de wereld ligt voor me open. 365 dagen die ik helemaal zelf kan invullen. Vrijheid is voor mij hier het sleutelwoord. Dus géén sabbatical, ik neem ontslag. Ik kan gaan en staan waar ik wil.
Wat ging eraan vooraf
Ik rende, zoals velen, achter mijn eigen staart aan in de tredmolen van het leven. Ik wist niet beter. Maar op een dag maakte ik een bijna fatale smak. Alles stond stil. En ik vroeg me niet echt af wat de oorzaak was. Dapper krabbelde ik op en rende verder. Tot ik nogmaals keihard onderuitging…
Een ezel stoot zich geen tweemaal aan dezelfde steen, is het spreekwoord. Mensen zijn duidelijk geen ezels. Soms stoten wij ons namelijk veel vaker en veranderen niets. We rennen gewoon verder. Gelukkig kwam ik bij de tweede keer snel tot de conclusie dat ik niet op de oude weg voort kon blijven gaan zonder mijzelf volledig te slopen. De onvermijdelijke, ongemakkelijke en niet simpel te beantwoorden vraag was: hoe breek je los, hoe ontsnap je?
Vanaf het moment dat mijn lichaam voor de tweede keer aan de noodrem trok herkende ik de signalen gelukkig en dacht: ‘Dit wil ik niet meer. Nu is het genoeg!’ Ik zocht hulp en via een persoonlijk ontwikkeltraject leerde ik verandering en groei te omarmen.
Het gevolg
Ik zeg dus mijn baan op en geef mijzelf een jaar cadeau: 365 dagen van maximale vrijheid, zonder baangarantie, zonder inkomsten en zonder een vooraf strak uitgewerkte planning. Het wordt een jaar vol avonturen, leermomenten en bijzondere ontmoetingen. Een jaar waarin ik leef uit een rugzak, dromen realiseer en maximaal in verbinding sta met mijzelf. De natuur, het buitenspeelgebied, krijgt een grote rol in mijn leven. Trailrunning en hiken worden de pijlers van mijn persoonlijke ontwikkeling.
Na mijn cadeaujaar weet ik het voor honderd procent zeker: geen tredmolen meer en geen ratrace. Ik keer mijn oude bestaan definitief de rug toe. Kies voor een nieuw, relaxed, krachtdadig en avontuurlijk leven waarin ik dromen realiseer, anderen inspireer en het gewoon op mijn manier doe. Ik ben Ontsnapt.
Dat is fijn, maar dan?
Mijn rugzak, mijn leven
Beetje bij beetje laat ik steeds meer los. Ik heb al ruim twee jaar geen auto meer, spullen die ik bezit en al lang niet meer heb aangeraakt verkoop ik of geef ik weg. Mijn jaren ’30 woning in Nijmegen raakt steeds leger.
Hiervoor in de plaats komt een rugzak. Ik leef met wat er in mijn rugzak past. Minimalistisch, zeker. En dat is precies waar ik zo lekker op ga. Ik kom erachter dat ik als mens niet zoveel nodig heb. In spullen maar ook in financiële middelen. Mijn avontuurlijke leven op de paadjes van Moeder Natuur krijgt juist meer glans met minder. Steeds vaker ben ik weg van ‘huis’. De bergen trekken mij het meeste aan. De Pyreneeën, Apennijnen van Noord- tot Zuid-Italië, de Alpen en alles wat ertussen en eromheen ligt. Het wordt mijn buitenspeelgebied.
Al reflecterend kom ik erachter dat als ik mijn basisbehoeften – eten, drinken, warmte, veiligheid, beweging, groei, verbinding met mijzelf, de natuur, mensen die ik toevallig ontmoet en dierbaren – vervul, dit al mijn cellen en vezels feest laat vieren. Dan ben ik het gelukkigst, voed ik mijn welbewuste versie maximaal.
De laatste vastigheid
“Maar dan heb je dus geen woning meer, je neemt afscheid van het laatste beetje vastigheid in je leven. Dat zou ik niet kunnen.” Een reactie die ik meermalen te horen heb gekregen als ik vertel dat ik mijn woning ga verkopen.
Een reactie die ik helemaal snap. Ik heb tenslotte ook een opvoeding gehad waarin vastigheid op nummer 1 staat. Inmiddels heb ik dit helemaal losgelaten.
Omdat ik zoveel van ‘huis’ ben wordt mijn woning meer een last dan een thuishaven, gevoelsmatig. Omdat het niet niets is ga ik toch maar even aan het rekenen. Dat duurt niet lang. Ik kom er al snel achter dat verkopen in deze fase van mijn leven voor mij de beste optie is en nu het beste bij mij past.
Inmiddels is mijn woning verkocht en zijn andere mensen er heel gelukkig mee. Dat doet mij goed.
Het duurt nog tot begin 2025 maar dan heb ik dus geen vaste fysieke thuishaven meer. Gek? Een beetje. Voor het eerst in mijn leven zal ik geen ‘vast’ dak boven mijn hoofd hebben. In mijn vrije leven neem ik begin volgend jaar een ‘grootse’ stap. Eentje waar ik enorm veel zin in heb, die ik spannend vind maar vooral ben ik benieuwd waar en wat het me zal gaan brengen.
De welbewuste versie in 1.075 dagen
Over het moment – waar ik toen nog geen idee van had – dat ik mijn eerste stap in mijn nieuwe leven zet tot het moment dat mijn huis op papier nieuwe eigenaren krijgt zijn 1.075 dagen heen gegaan.
Nu zeggen die bijna drie jaar natuurlijk niet zoveel. Het is een proces van bewuste keuzes en verandering. Kun je daar tijd aan koppelen? Misschien wel als je bewust voor zo’n proces kiest. In mijn geval is het geleidelijk gegaan. De bewustwording kwam aan het einde van mijn cadeaujaar. De keuzes vanaf dat moment hebben mij gebracht tot waar ik inmiddels ben; de welbewuste versie van mijzelf.
Wanneer je zoekt naar de betekenis van ‘welbewust’ kom je op: als je heel goed beseft wat je doet. Mij klinkt dit heel rationeel. Alsof je alles overdenkt. Voor een klein deel is dat waar. Het overgrote deel is bij mij toch echt gevoelsmatig. Ik doe wat goed voelt en waak hierbij voor de authenticiteit naar mijzelf en neem hier eigenaarschap over.
