Op 2 januari a.s. verlaat ik mijn woning, een plek vol herinneringen en verhalen. Op die dag zal ik de sleutels overdragen aan de nieuwe bewoners. Vreemd, spannend, bevrijdend. Alles wat ik heb opgebouwd, laat ik nu achter me. De laatste ‘vastigheid’ laat ik los. Met slechts een rugzak en mijn lijf als enige vervoermiddel begin ik aan een reis van duizenden kilometers naar Sagres, Portugal. De plek die ooit werd gezien als het ‘einde van de wereld’. Een avontuurlijke voettocht dwars door Nederland, België, Frankrijk, Spanje en Portugal om uiteindelijk uit te komen bij de rotsachtige kliffen van Sagres. Daar waar de zee eindeloos lijkt.
Ik ga alvast voordromen. Droom je met me mee?
Huis en haard verlaten
De beslissing om huis en haard achter te laten, komt niet zomaar. Het is een keuze – een voor mij logische volgende stap – die voortkomt uit mijn verlangen naar vrijheid en het onbekende. Terwijl ik de sleutels van mijn huis overdraag aan de nieuwe bewoners voel ik een mengeling van melancholie en opwinding. Mijn avontuur gaat nu echt beginnen. Het idee om te voet van Nijmegen naar Sagres te lopen roept al lang een diep verlangen in me op. Een tocht waarin ik alles achterlaat om alleen met mezelf, de natuur, toevallige ontmoetingen en het pad voor me te zijn.
De eerste stappen
Met een koude winterlucht om me heen zet ik mijn eerste stappen buiten mijn vertrouwde omgeving. Nijmegen, de oudste stad van Nederland, aan de oever van de Waal – mijn stad – laat ik langzaam achter me. De stad die zoveel jaren mijn thuis is geweest wordt nu het startpunt van een reis vol onbekende landschappen en ontmoetingen. Ik voel een lichte spanning, maar ook een intens gevoel van vrijheid. Dit is mijn kans om nog meer dan normaal volledig op te gaan in het moment. Zonder de afleiding van spullen, routine en het bekende.
De eerste kilometers door het vlakke Nederlandse landschap brengen me rust. De eenvoud van het wandelen geeft mijn geest de ruimte om te dwalen. Het besef dat dit het begin is van een lange fysieke en mentale uitdaging zindert door me heen. Het resoneert. De weilanden, het water van rivieren en de kale bomen die de winter overleven begeleiden me op mijn weg naar het zuiden. Ik weet dat dit slechts het begin is van een lange reis vol contrasten en uitdagingen. Nu geniet ik vooral van deze serene start.
Al snel passeer ik de grens met België. De glooiende heuvels van de Ardennen doemen op. Het voelt alsof mijn avontuurlijke voettocht nu echt begint. De paden door de bossen, langs watertjes voelen als een stap terug in de tijd. Ik laat mijn verbinding met de moderne wereld achter me.
De Ardennen en het Franse platteland
De dichte bossen van de Ardennen omarmen me met hun rust. Het ritme van mijn voetstappen, mijn ademhaling, het geluid van stromend water maar ook de wind die langs me heen gaat zijn de enige metgezellen in dit landschap. Soms kom ik urenlang niemand tegen. Het voelt bevrijdend, bijna meditatief. Elke stap brengt me verder weg van de drukte en nog dichter bij mezelf.

In Frankrijk wandel ik over paadjes door de Franse Ardennen, de Champagnestreek, Bourgondië en ook het noordwesten van de Rhône-Alpes. De stilte van het glooiende platteland – afgewisseld met nationale parken met hun opdoemende gebergte – is inspirerend. Het is een eindeloze afwisseling van kleine dorpen, wijngaarden en velden die zich uitstrekken tot aan de horizon. Ik laat mijn voetafdruk in een regelmatig ritme achter in witte sprookjesachtige landschappen. De eenvoud van het leven onderweg, het leven uit een rugzak is heerlijk.
Vanaf Le Puy-en-Velay in departement Haute-Loire trek ik over de paadjes van de GR65 (de Via Podiensis) in de richting van Ostabat – Baskenland – in de Pyreneeën. De route – met de nodige hoogtemeters – loopt niet alleen langs de Causse en over het Aubrac-plateau maar ook langs de vulkanen van Velay. Langzaam doet de lente haar intrede. Nieuw blad aan de bomen, groene velden en talloze bloemen begroeten mijn voettocht.
Mijn geliefde Pyreneeën
Na weken door de vlakten, heuvels en over gematigde gebergten te hebben gelopen kom ik aan bij de Pyreneeën. De bergketen torent al weken voor me op. De imposante natuurlijke grens tussen Frankrijk en Spanje roept mij zoals altijd. Op naar de uitzichten over de diepe valleien en besneeuwde toppen. Het is een adembenemend landschap. Hier voel ik de kracht van de natuur op haar ruigst en dat geeft me een intens gevoel van nederigheid en bewondering.

Aan de Spaanse kant van de Pyreneeën ervaar ik het gevoel van thuiskomen. Baskische dorpen begroeten me met hun eigen unieke charme. De taal, het eten, de mensen. Alles voelt hier heel vertrouwd.
Avontuurlijke voettocht door noordwest Spanje
Mijn avontuurlijke voettocht zal langs de zuidkant van de Pyreneeën en de noordkust van Spanje verder gaan. Hier ben ik bekend. Hier zal ik mooie herinneringen herbeleven en nieuwe maken. Vanaf Oviedo treed ik in de voetsporen van koning Alfons II van Asturië. Over ‘zijn’ ‘primitieve’ route zal ik lopen in de richting van Santiago de Compostella. De vele beklimmingen zullen prachtige vergezichten geven, zoals op die van de Picos de Europa. Het eten, de mensen, hun cultuur. Het zal een warm bad zijn.

Bij Santiago zak ik af verder naar het zuiden over de Camino Portugues. Na een relatief korte periode in Spanje zal de Spaanse gastvrijheid langzaam overgaan in die van de Portugese. Voor mij een nog te ontdekken land, Portugal.
Portugal. Op weg naar het einde van de wereld
Als ik de grens met Portugal oversteek, verandert het landschap opnieuw. De groene heuvels en valleien van de noordelijke regio’s geven me een gevoel van vernieuwing. De wijngaarden van de Douro-vallei strekken zich uit langs de rivier en de geur van de zee begint me te bereiken. De Atlantische Oceaan is nu dichtbij en ik voel dat mijn doel binnen handbereik is.
Mijn avontuurlijke voettocht voert me eerst door het binnenland van Portugal. In het oosten trek ik over de bergen van de Serra da Estrela om vanaf daar langzaam af te zakken naar het zuidwesten.

De Portugese kust is ruig en terwijl ik langs de kliffen loop en de wilde golven hoor lijkt het alsof de natuur me naar haar meest dramatische plek leidt. Het laatste stuk van mijn tocht brengt me langs afgelegen stranden en kleine vissersdorpjes. Hier lijkt de tijd langzaam te gaan en het leven eenvoudig te zijn.
Het einde van de wereld
En dan bereik ik Sagres, het uiterste zuidwesten van Europa. Hier – op de kliffen van de Algarve – kijk ik uit over de onmetelijke Atlantische Oceaan. In de oudheid dachten mensen dat dit het einde van de wereld was. Terwijl ik hier sta, begrijp ik waarom. De lucht, de zee, de wind. Alles voelt groots en mysterieus. Het is alsof de wereld hier echt eindigt. Ik ga helemaal op in het moment en herbeleef in gedachten de afgelopen maanden.
Deze plek symboliseert niet alleen het einde van mijn reis maar ook een moment van reflectie. De tocht die ik heb afgelegd, de landschappen die ik heb gezien en de mooie mensen die ik heb ontmoet. Ik sta hier aan de rand van de wereld en voel een diepe verbinding met mezelf, de natuur en mijn avontuurlijke voettocht.

Mijn pelgrimstocht. Een avontuurlijke voettocht
Mijn avontuurlijke voettocht van Nijmegen naar Sagres is veel meer dan alleen een fysieke prestatie. Het is een pelgrimstocht, een reis van persoonlijke ontdekking en transformatie. De stilte van de natuur, het ritme van mijn stappen en de eenvoud van het leven onderweg hebben me teruggebracht naar de kern van wie ik ben. Terug naar de basis.
Onderweg vertraag ik, ervaar de wereld om me heen heel bewust en ben blij met minder. De toevallige ontmoetingen met andere reizigers, verhalen van onbekenden, de gastvrijheid van vreemden en de overweldigende schoonheid van de natuur hebben mij nog meer dan anders doen leven.