“Je bent de eerste op de Via Alpina dit jaar.” Dit heb ik nu al een aantal keren gehoord. Niet zo gek, het is eind april. Ben benieuwd wanneer de sneeuw op hoogte me gaat opbreken. Het is bijna een zekerheid dat dat gaat gebeuren.
Boerenleven
Kleinschalig is de “boerderij” waar ik vandaag een dagje meehelp. Gregor en Inja hebben vier koeien en een varken. Gregor’s vader is al even gestopt en de nieuwe generatie wil het toch weer gaan proberen. De liefde voor de beesten straalt van ze af als ze de stal inlopen. Iets wat ik niet herken – ik heb niet veel met dieren – maar wel erg kan waarderen.
Gisteravond vertelde Gregor dat hij met de bekisting voor een waterpompput aan de slag gaat maar nog enigszins in het duister tast hoe dat aan te pakken. “Laten we het samen doen”, roep ik naar hem. Het is luidruchtig in de berghut waar we zijn. Verbaasd en vol ongeloof kijkt hij me aan. “Really, do you mean that?” Ik knik en we toosten op de afspraak.
Mouwen opstropen en actie
Ruwvuren delen, roestige spijkers, een kettingzaag, wapeningsstaven, stalen netten, cement, zand, grind en water. De ingrediënten voor vandaag. Doe daar kennis en noeste arbeid bij en je hebt aan het einde van de dag een betonput.
Het leven hier in de bergen is eenvoudig maar liefdevol. Hechte banden tussen familie en vrienden zijn hier de basis van ieders bestaan. Het is mooi om daar, al is het maar voor 24 uur, onderdeel van te mogen zijn.
Het weer is heerlijk. Het uitzicht voortreffelijk en het is leuk om samen te werken met iemand die je de avond ervoor pas hebt ontmoet. Wie had gedacht dat ik hier in Slovenië aan een bekisting zou gaan werken en beton zou gaan storten. Ik niet! Net zo min als dat Gregor had bedacht dat een hiker uit Nederland hem zou komen helpen. Dit vind ik nu leuk! Gewoon omdat het kan.
Na gedane arbeid belanden we een vallei verderop bij vrienden voor bier en pizza’s. De dag sluit af met een prachtige zonsondergang en een vroeg weerzien met mijn slaapzak.
Porezen
De Porezen is de hoogste top van de Sloveense Vooralpen. Mijn kluif voor vandaag.
Te warm voor een jas, te koud voor alleen een shirt omdat er veel wind staat. Met jas aan baan ik mijzelf een weg naar boven. Het zweet valt in druppels van mijn voorhoofd en loopt in straaltjes onder mijn okselpitten vandaan zo langs mijn lijf in de richting van mijn onderbroek alwaar het keurig opgevangen wordt.
Technische paadjes afgewisseld met bospaden door donkere wouden en trails over de graslanden van Slovenië. Het is werkelijk fantastisch. Voeg daar een goed humeur en prachtige vergezichten aan toe en je kunt je enigszins voorstellen hoe mijn staat van zijn is.
In Petrovo Brdo ontmoet in Rudolf. Een markante man met het hart op de juiste plek. “Noem mij maar Rudi” zegt hij me. “Noem mij maar Gert, dat is makkelijker uitspreken dan Geert.” Hij wijst me een knus eenvoudig slaapzaal-kamertje. “Je bent hier vannacht alleen en de eerste op de Via Alpina.” Waar heb ik dat meer gehoord? Ik kan er wel om grinniken.
Sneeuw en lawinegevaar
Na mijn gesprek gisteren met Rudi en wat belletjes naar berggidsen is het wel duidelijk dat mijn Via Alpina-avontuur een paar weken on hold gezet gaat worden. Onvoorspelbare sneeuw op hoogte en lawinegevaar maken dat doorgaan niet verantwoord is.
Vandaag loop ik als dagtripje naar de sneeuwgrens en morgen reis ik af in de richting van Passo della Futa. In Italiaans gezelschap een paar weken vertoeven in de Toscaans-Emiliaanse Apennijnen, mijn tweede thuis.
Boven op de Krevl loop ik aan de noordzijde inderdaad de sneeuw al in. Een steile helling vol ijs en sneeuw maken het onmogelijk om door te gaan. Zelfs stijgijzers, die ik mee heb, gaan mij niet helpen. Het is onverantwoord en ik keer om. Een paar honderd meter terug op de route parkeer ik mijzelf om te genieten van het uitzicht en voor het opnemen van een filmpje.
Dit avontuur is natuurlijk ook weer te volgen op Insta, Strava, mijn blog en via de media partners waar ook verslag gedaan zal worden van mijn trip. Wil je niets missen meld je dan aan voor blog-meldingen.
