In de verte zie ik de besneeuwde bergen van de Spaanse Pyreneeën het landschap domineren. Dat wat ik eigenlijk als wist gaat realiteit worden. Het is een bittere pil, maar eentje die ik moet slikken. Een Fastest Known Time (FKT) gaat over avontuur, jezelf uitdagen maar ook over tijd. Nog los van de veiligheid gaat de nog aanwezige sneeuw me afremmen en dat maakt het verbeteren van de FKT op de GR11-trail onhaalbaar. Het doek valt voor mijn FKT poging, voor nu. Maar wat een avontuur is het nu al geweest. En het mooie is, ik mag nog een keer!
D-day voor mijn FKT poging
Zaterdag 1 juni ’24 is het dan zover. Ik start om zeven uur in de morgen vanaf Cabo Higuer, nabij Irun in Spaans Baskenland aan de Atlantische Oceaan, het startpunt van de GR11-trail. Gemotiveerd, gedreven, vol energie en volledig gefocust op mijn missie ga ik dit avontuur aan. Eindelijk kan ik los, en dat voelt fantastisch. De eerste stappen zijn magisch. De Pippi in mij mag weer los en gaat iets doen wat hij nog nooit gedaan heeft. Het miezert als ik Irun in alle vroegte binnenloop. Het is een stad als elke grote; druk en ‘vies’. Gelukkig begeef ik me al snel in de natuur en hoor ik de eerste vogels hun fluitconcert geven. Yes, nu ben ik echt op weg. ‘The mountains called me, and I listened.’
De eerste dag is relatief makkelijk – ondanks de vele regen – en ik ga dan ook lekker. Mijn running-pack van Rab is een prototype. De Veil XP30 zal over drie dagen gelanceerd worden op de ISPO en zal volgend voorjaar beschikbaar zijn voor de consument. Ik loop er nu al zo’n twee maanden mee rond om te testen. Altijd tof als je het vertrouwen krijgt om te testen voor een professioneel outdoormerk als wat Rab is. Een mooie wisselwerking want zij gebruiken mijn input vanuit het veld voor verbetering van hun producten. Vlak voor vertrek naar Spanje zijn mijn wensen dan ook door het Service Centre van Rab doorgevoerd door Lisa. Dankjewel Lisa, je aanpassingen zijn perfect!
De eerste dagen
In een project als deze zijn de eerste dagen cruciaal. Je moet in de eerste dagen het ritme zien te pakken. Je lijf moet ‘landen’ in de fysieke belasting en je mindset moet in die eerste dagen ‘ingeregeld’ worden. Dag één sluit ik ondanks veel regen na bijna 59 kilometer moe maar krachtig en positief gestemd af in Elizondo.
Glibberen en glijden
Na een onrustige nacht trek ik om zeven uur de deur achter me dicht van Albergue Kortarixar. Op naar… ik heb nog geen idee. Ik heb niet gekeken wat me te wachten staat. Dit is hoe ik mijn avontuurlijke leven heb ingericht, niet weten betekent maximaal avontuur. Ook tijdens een FKT poging. Het blijkt een dag van glibberen en glijden. Het heeft hier de afgelopen tijd veel geregend. De Spanjaarden zijn hier na een aantal erg droge jaren heel blij mee. Voor GR11-lopers betekent dit heel veel blubber, gladde rotspartijen, modderstromen en watertjes die je niet zonder natte voeten te krijgen kunt oversteken. De trailslofjes die ik draag zijn die van MERRELL. De Agility Peaks 5 zijn goed ademend dus allesbehalve waterdicht. Precies zoals ik dat wil want ze zijn hierdoor ook snel droog.
Deze tweede dag valt niet mee. Door de bewolking – deze komt vanaf zee en blijft hier in de bergen hangen – is de communicatie tussen mijn horloge en de satellieten nul. Dit betekent dat ik geen navigatie heb en dus op 1.500 meter hoogte in de dichte bewolking aan het dolen kom. De wit-rode markeringen van de GR11-trail zijn pas van dichtbij zichtbaar. Kostbare tijd gaat verloren – niet wenselijk tijdens een FKT poging – maar het lukt me om op koers te blijven. Geen gps-signaal betekent ook dat mijn gelopen route niet geregistreerd wordt door mijn horloge. Een probleem want dit moet ik wel kunnen aantonen. Gelukkig heb ik als back-up live-tracking. Die het, na controle, gelukkig wel doet.
Mijn dag eindigt in Hiriberri bij Casa Rural Aguerre op zo’n 115 kilometer na het startpunt. Hier tref ik een alleraardigste gastvrouw en Aleix, een GR11-hiker uit Barcelona. Mooie gesprekken volgen.
Wind, meer mist en een schuilplaats
Na een stevig ontbijt vertrek ik samen met Aleix. We besluiten een stuk samen te lopen. Na vijf minuten is het meteen steil klimwerk. Op naar de wolken. Vandaag draai ik het om. Ik start ‘rustig’ en geef in de middag wat meer gas. Een self-supported FKT poging betekent dat er géén mensen speciaal voor jou langs de kant mogen staan of met je mee lopen om je te helpen. De regels zeggen niets over toevallige ontmoetingen.
Onderweg treffen we Miguel. Hij is onderweg naar Griekenland vanuit Portugal zonder echt plan. Wij hebben meteen een connectie. Als je me volgt behoeft het geen uitleg waarom. Deze ochtend is niet goed voor mijn snelheid, wel voor mijn mindset. We delen ons inspirerende leven aan elkaar en concluderen dat ons vrije leven ons veel brengt en we niet meer anders willen en zouden kunnen. Na een gezamenlijke lunch in een zonovergoten zeer toeristisch stadje neem ik de benen, letterlijk. Ik dank de heren voor hun inspiratie maar moet nu echt weer even tempo maken. Ik heb een schema en de tijd loopt onverbiddelijk door. Tik tak.
Het zweet komt uit alle poriën en loopt met straaltjes van mijn lijf als ik plaatsneem in een barretje in Auritz. Tijd voor calorieën. Met een volle pens ga ik nog zo’n 17 kilometer door naar mijn schuilplaats voor vannacht. Het primitieve onderkomen geeft mij vannacht de nodige beschutting tegen de elementen. Na het inrichten van mijn slaapplek kruip ik in mijn slaapzak en ben zo vertrokken. Wat volgt is een onrustige nacht. Vandaag had ik voor het eerst zicht op de nog aanwezige sneeuw hier in de Pyreneeën. Nu al en dat baart me zorgen.
Witte hinder
Na ruim drie kilometer dringt het tot me door, ik zit verkeerd. Signalen vanaf mijn navigatie negerend ben ik domweg doorgelopen op een verkeerde trail. Mijn hoofd zit bij de sneeuw en niet op de route. Vloekend en tierend draai ik om en loop hetzelfde lastige – met obstakels bezaaide – pad terug. Het kost me anderhalf uur, een hoop energie en frustratie. Ik draai de knop om en laat de verzwakkende gedachten voor wat ze zijn en richt me op positief versterkende gedachten. Het helpt, ontspannen daadkracht is terug en ik zit weer in de flow.
Als ik even in het hoge gras zit te genieten van de omgeving – de zon heeft vrij spel en weerkaatst prachtig tegen de bergwanden – hoor ik achter me het geluid van gesteente dat in een rap tempo verschuift. Vanaf het oosten zie ik een hiker de helling afkomen. Zichtbaar ervaren verplaatst hij zich behendig over het gesteente. Als hij mij nadert begroeten we elkaar en raken we aan de praat.
Dit korte gesprekje is het laatste zetje wat ik nodig heb, om wat ik eigenlijk de hele dag al weet te besluiten. Hij weet me te vertellen dat er over honderd kilometer van hier een deel van de route nog niet begaanbaar is. Het zou voor mij een afdaling zijn die ik over minder dan twee dagen al zou bereiken. Verder is er nog veel sneeuw op de trail. Begaanbaar, ja. Maar naar zijn mening vertragend. Een FKT poging gaat over tijd, zoals je weet. Dit komt nu in het gedrang. Het andere is dat je niet mag afwijken van de route. Na deze, overigens wel prettige ontmoeting, is het me helder. Het stopt hier, doorgaan heeft geen zin.
Géén bereik
Gezien ik met live-tracking loop en deze door velen gevolgd wordt kan ik niet zomaar omdraaien. Ik ben waar ik mij nu bevind niet bereikbaar en dat zou wel eens tot vervelende situaties kunnen leiden. Ik besluit door te lopen naar het eerste bergmeer op de route, Ibón de Estanés. Daar zou ik mogelijk een signaal kunnen oppikken. Om daar te komen moet ik al door de sneeuw.
Niet normaal voor deze tijd van het jaar en zeker niet omdat dit al op 1.800 meter is. Het weer is van slag, ook hier in de Pyreneeën. Er is dit jaar heel veel sneeuw gevallen. Meer dan de afgelopen vijf/ zes jaar en ook nog tot laat in het seizoen. Het is niet anders. Moeder Natuur bepaalt.
En dan heb ik signaal. Ik pleeg direct een aantal telefoontjes. En komt een boodschap te staan bij de live-tracking en er gaat een post uit dat de mijn FKT poging is gestaakt. Dank voor het snelle schakelen Patrick, Chris, John en team Emixion. Jullie zijn van onschatbare waarde. Dan keer ik om in de richting van waar ik vandaan kom, terug naar de bewoonde wereld.
Een enerverende, emotionele en bewogen dag eindigt – nog steeds zonder bereik – in een wel heel bijzonder onderkomen. Ik richt mijn bivak in, poets mijn tanden en ben zo vertrokken naar dromenland. Het moeilijke besluit heeft me rust gegeven.
De bewoonde wereld
Bij een opkomende zon pak ik mijn spullen en zet de eerste stappen in de richting van Isaba. Het eerste plaatsje in de richting van het westen waarvan ik weet dat ik weer signaal zal hebben, eten en onderkomen kan regelen.
Het is een ochtend in de brandende zon die eindigt aan het begin van de Spaanse lunchtijd – voor wie het niet weet dat begint om 14 uur en eindigt rond 16 uur – op een terras met een koud biertje, cola, Spaanse sandwich en een stuk pizza. Een heerlijkheid waarvan ik intens geniet.
Na een teams-overleg met Anja van ParkinsonNL en John van Emixion over hoe nu verder en om de communicatie op elkaar af te stemmen zoek ik een hostel. Ik boek twee nachten – die er later drie zullen worden – en ga douchen. Heel welkom na twee doucheloze dagen. De dag eindigt op dezelfde plek als die middag; het terras. Herpakt ben ik al weer nieuwe plannen aan het maken en staat de tweede FKT poging op de agenda. Na de zomer ben ik weer te vinden op de GR11-trail.
De GR10 als training
Maandag 26 augustus a.s. is de startdatum voor poging twee. Deze datum is niet in beton gegoten maar ergens rond die tijd ga ik voor de tweede keer op avontuur aan de Spaanse kant van de Pyreneeën.
Als training hiervoor zal ik de GR10-trail aan de Franse kant van de Pyreneeën gaan trotseren. Ook van coast-to-coast. Alleen dan van oost naar west. Daarover later meer.
Ik neem een paar dagen rust en zet dan de benenwagen weer aan in de richting van San Sebastian om vanaf daar met de bus terug te reizen naar Nijmegen. Ik blijf dus nog even hier van de natuur en de bergen genieten. Of zoals mijn pa zojuist aan de telefoon tegen me zei: ‘Je hebt dus lekker vakantie.’ Hij heeft gelijk, ik pak even een weekje vrij. Wel een actief weekje want het is nog ruim tweehonderd kilometer terug over de paadjes naar San Sebastian.
