Er zijn dagen dat ik wakker word met een knoop in mijn maag. Niet van angst, maar van beweging. Iets in mij wil vooruit. Geen idee waarheen, geen plan, geen garantie. Alleen een verlangen dat klopt, klopt, klopt — als een hartslag die iets groters weet dan ikzelf. Ik rek me uit, luister naar de stilte om me heen, en weet: dit is zo’n dag. Een dag om het gewoon te doen. Want dat is mijn levensmotto. Geen theorie. Geen tegeltjeswijsheid. Maar een lijfspreuk die ik iedere dag opnieuw adem, loop en leef: gewoon doen!
Denken verlamt. Bewegen bevrijdt
Ik heb lang genoeg aan de zijlijn gestaan. Twijfelend, analyserend, wachtend op toestemming. Op het juiste moment, de juiste omstandigheden, de juiste versie van mezelf. Maar die kwamen nooit. Want perfectie is een vorm van uitstel. En uitstel is de doodsteek van het avontuur.
Op een dag had ik er genoeg van. Ik ging het anders doen en begon te lopen. Niet omdat ik wist waar ik uit zou komen, maar omdat ik voelde dat ik moest gaan. Ik liep door de natuur, over bergen. Door de regen, de mist, de modder. Soms liep ik met zekerheid, soms met pijn, soms met een lege maag. Maar altijd liep ik. Omdat stilstand me niet langer diende.
Gewoon doen betekent niet dat het makkelijk is. Het betekent alleen dat ik niet wacht tot het makkelijk wordt.
Geert van Nispen
Angst reist mee. En dat is oké
Ik ontmoet onderweg veel mensen die zeggen: “Wat jij doet, dat zou ik nooit durven.” En ik snap dat. Echt. Ik ben soms ook bang. Voor het onbekende, voor een ongeluk, voor mislukking. Die nacht dat ik in een verlaten bos op een bladerendek lag, terwijl de mist als een sluier om me heen hing en ik alleen het ritme van mijn eigen adem hoorde. Voor die momenten dat mijn benen niet meer willen, maar ik nog tientallen kilometers te gaan heb. Voor het idee dat ik alles heb losgelaten — en dat het misschien nergens toe leidt.
Maar ik heb geleerd: angst verdwijnt niet door te wachten. Die verdwijnt pas als je hem meeneemt. Als je hem een plekje in je rugzak geeft, naast je slaapzak en je hoop. En dan loop je verder. Samen.
De vrijheid van verantwoordelijkheid
Wat vaak vergeten wordt, is dat gewoon doen ook verantwoordelijkheid nemen betekent. Niet roekeloos zijn, maar radicaal eerlijk. Als ik de keuze maak om te gaan, om mijn leven vorm te geven met mijn voeten en mijn hart, dan neem ik ook de verantwoordelijkheid voor de consequenties. Voor mijn vermoeidheid. Mijn keuzes. Mijn fouten. Ik neem eigenaarschap over gewoon doen.
En precies daar ligt de vrijheid.
Want niemand anders hoeft mijn pad goed te keuren. Niemand hoeft het te begrijpen. Zolang ik voel dat het klopt, klopt het. In de stilte van een lege vallei. Het ritme van mijn adem op een steile helling. In het warme gesprek met een vreemdeling die ineens voelt als een oude vriend.
Ik heb niets meer nodig dan mijn lijf, mijn moed en mijn wil om het leven in de ogen te kijken. En dat begint bij een simpele daad: gewoon doen.
Klein is groots
Veel mensen denken bij ‘gewoon doen’ aan grote gebaren. De sprong wagen. Alles achterlaten. Een groots avontuur starten. Maar voor mij zit de ware kracht in het kleine. Iemand aankijken en écht luisteren. Die ene e-mail versturen waar je al weken tegenop ziet. Een onbekend bospad inslaan. Je mond open doen als het ongemakkelijk wordt. Nee zeggen. Of juist ja.
Iedere stap, hoe klein ook, is een vorm van trouw zijn aan jezelf. En iedere keer dat je beweegt, groeit je wereld. En groei jij mee.
Wat gebeurt er als je gewoon doet?
Wat er gebeurt? Je leeft. Niet op papier. Op sociale media. Niet in plannen of dromen. Maar echt. Lijfelijk. Zintuiglijk. Kwetsbaar. En krachtig.
Je voelt weer hoe de zon op je huid brandt. Hoe wind kan snijden en regen kan troosten. Je voelt hoe moeheid geen vijand is, maar een bondgenoot die je herinnert aan je inspanning. Hoe euforie zich onverwacht aandient, ergens op een bergtop of midden in een veld vol bloemen waar je nooit was gekomen als je op je veilige route was gebleven.
En soms mislukt het. Natuurlijk. Maar zelfs daarin zit iets puurs. Want het is jouw ‘mislukking’. Jouw poging. Jouw lef. En dat is duizend keer waardevoller dan een leven waarin je nooit bent begonnen.
Een uitnodiging
Dus dit is geen pleidooi om alles op te geven en de wereld in te trekken. Dit is een uitnodiging om één ding te doen vandaag. Eén ding waarvan je weet dat je het te lang hebt uitgesteld. Eén ding dat misschien niet groots voelt, maar wel echt. Bel die persoon. Zeg wat je voelt. Doe die schoenen aan. Open dat document. Begin.
En als je hart sneller gaat kloppen en je hoofd wil zeggen: “Wacht nog even,” zeg dan zachtjes terug:
Nee. Ik ga het gewoon doen.
En wie weet wat er dan gebeurt.