Hardlopen in de Pyreneeën – dag 10 tot 15
Dag 10
28,78 km, 1.785 m hoogteverschil
Het is vrijdag 1 juli en ik voel me nog verre van optimaal als ik wakker word. Wat te doen? Ik geloof niet dat nog een dag in het hotel waar ik verblijf me sneller beter gaat maken dan actief te zijn in de berglucht. Het is dus besloten. Ontbijten en gaan. In het ergste geval draai ik weer om. En mocht het onderweg echt niet meer gaan; er lopen er niet veel, maar net genoeg anderen op de GR11 om me te kunnen helpen.
40% stijging
Vandaag is het op naar 2.770 meter hoogte. Het is een heerlijke route waarbij ik getrakteerd word op onder andere mooie technische paadjes, talloze bergmeren, prachtige watervallen, dichtbegroeide bossen en waterpartijen die ik mag oversteken. Natte voetjes dus.
Het laatste deel van de eerste dertien kilometer is over losse rotsen en stenen, met een stijgingspercentage van veertig procent. Ploeteren dus! Ik voel me ineens een stuk beter.
Dansen op rotsen
En dan, na een prachtige beklimming, is daar de afdaling. Het eerste stuk over los gravel en stenen. Door sneeuw en dan komen de rotsen. Van die enorme waarbij je van de ene naar de andere kan springen. Van links naar rechts, achterstevoren, een pirouette en talloze sprongen. Het zit er allemaal in. Wat is dit lekker. Ik ga alle andere lopers voorbij en ik voel me heerlijk. Goed spul die berglucht.
Natuurlijk glij ik zo af en toe weg omdat ik net door water ben gegaan. Schiet er her en der een steen weg of stap ik gewoonweg mis. Het maakt niet uit. Het is fantastisch.
Laatste bed
En dan kom ik aan bij een Refugio. Vol, is het antwoord. Alleen als je lid bent van een of andere Refugio organisatie is er nog één plek vrij. Ik zet weer mijn beste ik-ben-moe-maar-echt-heel-goed-gezelschap-pruim-gezicht op en …. het werkt! Ik krijg het laatste bed. Goed. Tijd voor bier!
Het avondeten is vanavond enigszins ondefinieerbaar en vet. Bergvoer dus. Inmiddels heb ik wel geleerd dat als er eten is in de bergen, ver weg van alles, je dit naar binnen werkt, want je weet nooit helemaal zeker wanneer je volgende maal zal zijn. En als je de hele dag actief bent geweest in de buitenlucht smaakt echt alles!
Dag 11
31,26 km, 1.425 m hoogteverschil
Om zeven uur zit ik aan het ontbijt. De ogen zijn nog dicht. Echt wakker ben ik niet. Niet zo verwonderlijk want met acht personen op een kleine kamer is een nacht niet echt rustgevend. Het leven van een bergzwerver heeft zo zijn uitdagingen, zullen we maar zeggen.
En dan weer de stijve beentjes aan de gang krijgen. Meteen vanaf de Refugio is het klimmen. Wakker worden lukt zo wel. Maar mijn lijf wil niet. Mijn longinhoud is klein en één oor zit nog dicht, om over de rest maar te zwijgen. Mijn hoofd wil echter door en deze is op dit moment het sterkste. Genieten van de omgeving lukt even niet. Het is gewoonweg naar boven buffelen.
Eenmaal boven probeer ik toch even te genieten van al het moois.
Dit lukt en ik krijg er energie van. In combinatie met het inzetten van de, veelal technische, afdaling komt er weer wat kracht in mijn lijf.
Het dansen op de rotsen zit er vandaag echter niet in. Het is gewoon ervoor zorgen dat ik heelhuids beneden kom. Met een dicht oor werkt je evenwichtsorgaan toch niet helemaal naar behoren.
Trailrun
En dan begeef ik me ineens op het parcours van een trailrunwedstrijd. Of gaat deze trailrun over een deel van de GR11. Hoe dan ook, ik snap wel dat hier wedstrijden gehouden worden. Je kunt veel hoogtemeters maken in korte tijd en het is een technisch lastige ondergrond. Mooi om al die pezige mannen en vrouwen te zien buffelen. Ben ik in ieder geval niet de enige.
Vol, vol, vol
Als ik om 12.30 uur aankom bij een Refugio blijkt deze vol. Wat een teleurstelling. Dit kon ik nu net niet gebruiken. Zucht. Nu moet ik door. Op naar de volgende.
En ja hoor ook die is vol. Ik heb niet de energie om naar de volgende te gaan. Ik zit lichamelijk echt aan mijn eind. Mijn hoofd wil wel maar dat is echt niet meer genoeg. Ik zak af naar Torla. Zo’n 3 kilometer van de GR11.
Het is zaterdag en dit plaatsje is blijkbaar erg in trek. Snap ik wel met zo’n omgeving en een trailrunwedstrijd in de buurt. Volle of nog dichte hotels. Uiteindelijk vind ik een te dure kamer maar ik ben blij dat ik in bad kan en rust kan pakken. Gezien ik me nog steeds ziekjes voel zal ik toch eens een plan moeten gaan trekken want dit ga ik niet volhouden.
Dag 12
21,27 km, 1.342 m hoogteverschil
Iets voor negenen vertrek ik na een vorstelijk ontbijtbuffet. Mijn wil is nog steeds sterker dan mijn lijf. Eerst door dichte bossen, langs rivier Rio Ara Nationaal park Ordesa y Monte Perdido in om uiteindelijk flink te mogen klimmen naar Refugio Goriz.
Het gaat helaas nog steeds niet vanzelf. Mijn lijf werkt echt nog niet mee.
En je raadt het al. Aangekomen bij de Refugio blijkt deze vol. Ik lag naar de jongedame achter de bar. “We kunnen je wel een tent verhuren”, zegt ze. Ik bestel een bier en zeg haar dat ik mogelijk verder ga naar de volgende Refugio. “Ik hoor het wel, mogelijk belt hier nog iemand af of komt niet opdagen”. Na mijn bier met een voortreffelijk uitzicht vraag ik haar te bellen naar de volgende Refugio, 14 kilometer en 1.100 hoogtemeters verderop. Voor de zekerheid zullen we maar zeggen. Ook vol! “Gek” zegt ze. “Daar is altijd plaats”.
Ze geeft me een knipoog. Uiteindelijk krijg ik een van de bedden die gereserveerd is voor personen met een bergpas. Ik doe een dansje voor haar. Om 14.30 uur zit ik heerlijk, gedoucht en wel, buiten in het zonnetje. Laat de dag van morgen maar komen. Dan is het weekend voorbij en zullen overnachtingsmogelijkheden meer voorradig zijn. Althans, dat is mijn vurige hoop.
Het is hier in Refugio Goriz een drukke bedoening. Ruim 100 man eten, slapen en ontbijten hier. Veel Fransen en Spanjaarden. De andere Europeanen zijn op een hand te tellen. Dit keer is het met 10 op een kamer. Dat belooft een fijne nacht te worden 😉.
Alleen
En dan voel ik me alleen. Een volle zaal met mensen en ik voel me alleen. Het zal er mee te maken hebben dat ik lichamelijk nog steeds niet in orde ben, en dat ik dus niet weet hoe het verder gaat verlopen. Ik merk dat ik met die onzekerheid maar moeilijk uit de voeten kan. Als ik niet op mijn lichaam kan vertrouwen, en ik ver weg ben van alles wat me lief is dan voel ik me dus alleen. Niet gek, kan me ook niet herinneren wanneer dit voor het laatst was maar wel even lastig.
Contact maken zou natuurlijk kunnen maar hier ontbreekt de zin. Ik blijf dus nog maar even voor me uit staren. Mensen kijken en bekeken worden. En dan komt er een jongen uit Engeland naast me zitten. Hij had me in de middag zien aankomen en was benieuwd naar welke route ik loop met zo’n kleine rugzak. Die rugzak is echt een bezienswaardigheid. We hebben een gezellig gesprek en bekijken samen de kaart om de route voor morgen te bepalen.
Voor mij is dat 36 kilometer met ruim 2.200 hoogtemeters. Dat gaat nog een hele kluif worden. Heel veel keus heb ik echter niet want de Refugio op 14 kilometer van waar ik nu ben is vol, en verder is er alleen nog een schuilhut op de route. En dan maar hopen dat de Refugio na 36 kilometer nog wel plek heeft. Onderweg maar even contact proberen te leggen. Er is vast een moment op de route dat er wel een signaal op te pikken is en ik kan bellen.
Verbinding
Om 19 uur is er avondeten. Lange tafels met hongerige mannen en vrouwen. Borden, bestek en glazen verdelen en wachten op wat komen gaat. Eten verbindt en het is gezellig. Na het eten kruip ik mijn slaapzak in. Ik ben er klaar mee en heb mijn rust nodig voor morgen.
Dag 13
25,06 km, 970 m hoogteverschil
En ja hoor, 5.30 uur gaat de eerste wekker in de kamer. Hoe dan! Er is om 6.30 uur pas ontbijt. Ik draai me nog een keer om en verschijn uiteindelijk om 6.45 uur, als een van de laatsten, aan het ontbijt. Wat een drukte. Dit kan ik echt niet aan op de vroege ochtend. Zeker niet zonder koffie.
Meteen mag er geklommen worden. Op naar 2.453 meter. Collado de Aniscolo. Het is een steile klim. Zigzaggend ga ik omhoog. Het heeft vannacht veel geregend dus alles is glad. De klim gaat over gras, rotsen, leigesteente, klei en gravel. Het is zwaar maar prachtig.
Eenmaal boven even genieten van de uitzichten voordat ik aan de lange afdaling ga beginnen.
Deze is stijl en technisch. Los gesteente, gravel, leisteen en rotsblokken. Het zit er allemaal in.
Soms zo steil dat staalkabels gemonteerd zijn om je aan vast te kunnen houden. Hier en daar glijd ik weg. Goed mijn balans houden lukt me al een paar dagen niet. Dat evenwichtsorgaan doet het nog steeds niet helemaal lekker. Het is een intense en prachtige afdaling maar eenmaal beneden weet ik dat ik nu rationeel moet gaan ingrijpen. Dit is niet verantwoord in deze omgeving!
11 lange km’s
Het is een stuk van zo’n 11 kilometer. 11 kilometer om na te denken, de vermoeidheid en klachten te voelen, de ‘Hoe kan dit nu?’, ‘Waarom?’ en ‘Wat nu?’ vraag te stellen. Mijn hoofd maakt overuren en ik word er niet wijzer van. Vlak voor het plaatsje geef ik mezelf een schop onder mijn hol. Laat het gaan! Eerst een hotel. Twee nachten boeken. Douchen, rusten, vanavond lekker eten, slapen en morgen na het ontbijt je opties bekijken en je plan trekken. Het werkt. Er komt rust. Zowel in mijn lijf als mijn hoofd.
Het is negen uur in de avond als ik neerstrijk voor een avondmaaltijd. Verwentijd! Na het eten moet ik mezelf naar de kamer rollen, en dat is nog best lastig twee trappen op, maar wat was het verrukkelijk. Deze had ik even nodig. Uitbuiken op bed en lekker slapen zonder gesnurk, gedraai en andere mens-nachtelijke geluiden om me heen.
Dag 14
0 km, 0 m hoogteverschil
Dinsdag 5 juli alweer. Ik word wakker met het geluid van stromend water uit de rivier Cinca en het gezang van vogels. Ik heb heerlijk geslapen en als ik onder de douche vandaan kom voel ik me fris en fruitig. Na een stevig ontbijt, wat er verrassend makkelijk ingaat, is het tijd om mijn opties te bekijken en een plan te trekken.
Leuk bedacht
Dat is natuurlijk leuk bedacht maar als je nog niet weet wanneer je weer op je lijf kunt rekenen, is het lastig een plan te trekken. Ik ga een wandelingetje maken en beland ergens aan de Cinca. Mooi plekje. Stromend water is altijd goed voor de geest. Althans voor de mijne.
Het grootste lichamelijke euvel is mijn evenwichtsorgaan. Of eigenlijk het niet goed functioneren ervan. Iets wat ik vaker heb in de bergen. Dan gaat mijn linkeroor dichtzitten en dan ontstaat deze kwaal. Dit kan een aantal dagen tot een aantal weken aanhouden. Normaliter geen probleem want daar kun je prima mee rennen en hiken. Maar hier in de Spaanse Pyreneeën en zeker op het stuk wat er nu nog aan zit te komen, de centrale Pyreneeën, een vervelende en potentieel gevaarlijke handicap. Het is nu een aantal keren net goed gegaan, maar ik wil mijn geluk ook niet op de proef gaan stellen. Ik heb nog meer te doen in dit leven.
GR10 trail
Om nu pas op de plaats te maken en te wachten tot het over is, daar voel ik niets voor. Terug naar huis gaan al helemaal niet. De Pyreneeën zijn te mooi om nu al te verlaten. Buiten dat staat er niet voor niets op de ICE armband die ik draag: RUN when you can – WALK if you have to – CRAWL if you must – JUST NEVER GIVE UP!
Ik besluit dan ook mijn hardlopen in de Pyreneeën-avontuur wat aan te passen en over te stappen naar de Franse kant. Daar loopt de GR10. Ja, deze is anders, zo lees ik. Minder ruig en zonder de uitdagende passages zoals op de GR11, heeft een glooiender verloop, gaat minder hoog maar heeft wel meer hoogtemeters. Zo kan ik toch door en hoef mezelf niet onnodig in gevaar te brengen. Als de kwaal over is, want dit gaat vanzelf weet ik, kan ik altijd nog terug hoppen. De GR11 loopt echt niet weg.
Morgen nog een dagje niets en dan ga ik weer op pad. De natuur in. The trails keep calling me!
Statistieken hardlopen in de Pyreneeën – dag 10 tot 15
| Afstand dag 10 tot 15 | Hoogteverschil dag 10 tot 15 | Totale afstand | Totaal hoogteverschil |
| kilometers | meters | kilometers | meters |
| 106,37 | 5.522 | 366,79 | 17.368 |
Benieuwd naar de route die ik heb gelopen? Kijk dan op mijn Strava.
Mijn ervaringen van de eerdere dagen lees je via onderstaande linken:
Op de hoogte blijven van mijn reis?
Dit en andere avonturen volgen? Meld je dan hieronder aan voor updates van mijn blog. Ik zou het leuk vinden!
