Hardlopen in de Pyreneeën stopt
Dag 15
0 km, 0 m hoogteverschil
Regen, regen en onweer. Het gaat goed tekeer hier in de Pyreneeën. Ik blij dat ik ervoor gekozen heb toch nog maar een dagje in Bielsa te blijven. Nog wat rust pakken en de komende dagen voorbereiden. Eerst nog een stukje GR11 en hop de Pyreneeën over naar de GR10 aan de Franse kant. De rest van de dag neem ik rust om verder te herstellen.
Dag 16 en 17
1.360 km, 4.360 m hoogteverschil 😉
Ontbijten en weer op pad. 35 kilometer naar Bourisp. Een plaatsje in Frankrijk waar de GR10 doorheen loopt en ik dus de route op kan pakken. Na drie kilometer over de weg ben ik het eigenlijk al wel zat. Met nog 32 te gaan, over asfalt en door tunnels die niet voor voetgangers bedoeld zijn, besluit ik mijn duim op te steken. Auto nummer drie stopt. Zo snel?! Dat had ik niet zien aankomen. Een Fransman. Ik leg hem uit dat ik naar Bourisp wil en hij zegt “Stap maar in, daar kom ik langs”. Mooi!
We spreken niet veel want ik spreek geen Frans en hij geen Engels. Wel kom ik erachter wat hij in Spanje deed. Bij elke bocht klinkt het gerinkel van flessen vanuit de achterbak. Ik wijs naar het gerinkel achterin. “Alcohol in Spanje is een stuk goedkoper dan in Frankrijk” vertelt hij. Bij het volgende gerinkel lachen we er hartelijk om. Hier begrijpen we elkaar prima.
Rigoureus besluit
In Bourisp zit ik al snel op de route van de GR10. Na een paar honderd meter komt het bij me binnen; hier wil ik helemaal niet zijn. Dit is niet wat ik hier kwam doen! De GR11 aan de Spaanse kant dat was het plan. Hardlopen en speedhiking aan de Spaanse kant van de Pyreneeën. Mijn missie in dit avontuur. Maar ook is mijn fysiek, na twee dagen rust, verre van in orde. Ik neem een rigoureus besluit. Dit avontuur; hardlopen in de Pyreneeën stopt en gaat op een ander moment verder.
Ik begin met lopen richting Lannemezam. Zo’n 33 kilometer verderop en de eerste plaats met een treinstation waar ik de trein kan pakken naar Toulouse. Er gaat op deze route ook een bus maar het duurt nog zeker twee uur voordat deze voorbij komt. Alvast maar aan de wandel dus. Ook hier ben ik het als snel zat en steek ik mijn duim weer op. De eerste keer is raak. Een jongeman stopt. Hij spreekt Engels en is op weg naar Toulouse. Wat een mazzel.
Vreemdelingenlegioen
De knaap, hij is echt een stuk jonger dan dat ik ben, komt uit Amerika. Hij woont in Frankrijk en heeft net 2,5 jaar in het vreemdelingenlegioen gezeten. Het intrigeert me en we spreken er een tijdje over. Zijn volgende stap is de selectie voor de opleiding tot commando. Het zijn keuzes in het leven die ik niet zou maken maar hij spreekt er passievol over en dat vind ik mooi. Verder gaat het over van alles en nog wat, ondertussen regel ik een kaartje voor de bus en voor ik het weet zijn we in Toulouse. Ik dank hem hartelijk en vervolg mijn weg te voet naar de plek waar de Flixbus vanavond klaarstaat om mij naar Parijs te brengen.
Toulouse
Vlak bij de opstap van de bus strijk ik in de middag neer op een terras. Ik bestel een halve liter witbier en laat op me inwerken dat ik op weg ben naar huis. Het hardlopen in de Pyreneeën stopt hier nu echt. Het is oké maar lastig vind ik het wel. Ik zoek de afleiding in het stadsleven wat ik aan me voorbij laat gaan. De verschillende typen mensen, de geluiden, uitlaatgassen en de warmte die blijft hangen tussen de gebouwen. Zo anders dan in de bergen maar gek genoeg geeft het me rust. De rust van ik ben op weg naar huis en dat is goed.
Stadsbankje
Het duurt even voordat de bus naar Parijs vertrekt dus ik zoek een supermarkt op. Doe wat inkopen en ga op zoek naar een stadspark. Picknicken en vervolgens languit op een bankje kijken naar de voorbij trekkende wolken. Er staat een lekker briesje en het zonnetje schijnt. Het is heerlijk weer. Zoals de voorbijtrekkende wolken, trekken er ook verschillende gedachten voorbij.
Gedachten aan mijn avontuur in de Pyreneeën. Wat is die GR11 gaaf, wat heb ik genoten en wat heb ik weer veel geleerd. Over onder andere dit deel van de Pyreneeën, de mensen die er wonen, de gewoontes in dit deel van de bergen, de route die ik heb gevolgd, hoe ik mij verhoud tot dit alles, mijn angst voor de laatste onvoorspelbare sneeuw op hoogte, wat er met mij gebeurt als ik niet kan vertrouwen op mijn fysiek, mijn enorme doorzettingsvermogen en zo nog een aantal mooie lessen waar ik in de toekomst zeker profijt van zal gaan hebben. Ik ga zeker terug om mijn avontuur af te maken. Want inmiddels zit de schoonheid van de Pyreneeën in mijn hart. Maar er zijn ook al gedachten aan nieuwe avonturen en uitdagingen. Ik ben duidelijk nog niet klaar.
Statistieken van dit avontuur
Nog even wat statistieken. Gewoon omdat dat leuk is:
- Aantal gelopen kilometers: 371
- Overbrugt hoogteverschil: 17.484
- Aantal uren buitenspelen: 68
- Aantal onbeschrijfbare indrukken: niet te tellen!
Benieuwd naar de route die ik heb gelopen? Kijk dan op mijn Strava.
Mijn ervaringen van de eerdere dagen lees je via onderstaande linken: