Hardlopen op gevoel betekent voor mij vrijheid. Dus alles. Ik doe niet aan trainingsschema’s, heb géén coach, doe niet aan PR-etjes en tijden, heb géén app die mij vertelt wat ik moet gaan doen en doe niet aan hartslagmetingen of wattages. Ik gebruik, zoals ik het noem, mijn innerlijke GPS. Ik luister heel goed naar de signalen die mijn lichaam mij geeft en ben op die manier verbonden met mijn innerlijke GPS. Ik loop puur op gevoel. In dit artikel neem ik je mee in mijn manier van hardlopen.
Cijfertjes en zo
In mijn jonge jaren – ik ben nu 47 – deed ik aan triathlon en duathlon. Zo tussen mijn 21e en mijn 24e was naast werken dit mijn sportieve tijdverdrijf. Zwemmen kon ik niet echt maar des te harder ging ik op de fiets en voor lopen bleek ik talent te hebben. Trainingsschema’s (toen nog op papier), tijden registreren, trainers, hartslag meten, PR-etjes verbeteren. Het was de normaalste zaak van de wereld. Net als meerdere trainingen op een dag. En in alle eerlijkheid, het heeft mij toen enorm geholpen. Ik leerde techniek, mezelf verbeteren en dieper dan diep te gaan. Een prachtige tijd met mooie mensen. Triatleten zijn uit een bijzonder stuk hout gesneden.
Ruim 15 jaar later
Op een gegeven moment heb ik andere keuzes gemaakt. Het hardlopen heb ik nog een paar jaar doorgezet maar ook daar ben ik op een gegeven moment mee gestopt. Ruim vijftien jaar liet ik het sporten voor wat het is. Met de wetenschap van nu kan ik zeggen dat ik dit nooit had moeten doen. Gelukkig ben ik in 2019 tot het inzicht gekomen dat het misschien goed zou zijn om mijn oude liefde, het hardlopen, weer op te pakken. Het bleek een gouden greep. Ik ontdek het trailrunnen en hardlopen op gevoel.
De eerste stapjes
Ik zet tijdens de kerstvakantie van 2018/ 2019 de eerste stapjes om weer te gaan hardlopen. Als je vijftien jaar niet hebt gesport is dat een bijzonder grote opgave. Zeker als je herstellende bent van een burn-out. De eerste keer is het plan om een half uurtje te lopen. Na drie minuten sta ik echter met een hand leunend tegen een boom zwaar te hijgen. Het voelt als een halve hartverzakking. Drie minuten… Ik ben helemaal kapot en dat terwijl ik van die nieuwe snelle hardloopschoenen heb aangeschaft. ‘Je hebt nog een heel lange weg te gaan makker’, besef ik me. Ik vraag me af of ik niet te veel tegelijk aan het doen ben en besluit het hardlopen nog even te parkeren tot het voorjaar. Ik kan niet alles in één keer veranderen. Stap voor stap is voor nu beter om mijzelf niet weer voorbij te rennen.
Trailrunning
Een half jaar later ben ik er wel klaar voor. Er zit weer rust in mijn lijf en daarmee ruimte om nu echt de eerste stapjes te zetten. En hoe. Ik loop drie keer in de week en al snel begint mijn lijf te veranderen. Spieren worden sterker, ik val meer af en kom hierdoor letterlijk en figuurlijk nog lekkerder in mijn vel te zitten. Mijn vroegere trainer Peter zit tijdens deze loopjes op mijn schouder. Ik hoor hem weer roepen: ‘Niet gaan zitten Geert, rechtop lopen, je borst naar voren, nog een keer die bult op, rusten doe je thuis maar! Til je voeten op, ik wil je niet horen.’ Het helpt me enorm en ik heb hierdoor snel mijn techniek weer op orde. Het is net als fietsen, het zit in je en je verleert het nooit.
Binnen een jaar loop ik mijn eerste 55 kilometer door ‘mijn’ achtertuin; de bossen van Nijmegen, Malden, Mook, Groesbeek en Berg en Dal. Ik heb het trailrunnen en de natuur ontdekt. Beide worden een belangrijk deel van mijn leven. Vanaf de eerste stapjes loop ik op gevoel. Géén schema’s, hartslagmetingen of wattages. Ik gebruik alleen mijn innerlijke GPS.
Innerlijke GPS
Mijn innerlijke Global Positioning System. Mijn interne GPS. Geef het een naam. Het komt erop neer dat je luistert naar de signalen van je lijf en daar naar handelt. Je lijf kent geen tijd of tempo. Wel kent het inspanning en lichamelijke aspecten. Ben je fit of juist wat verkouden? Heb je een goede nachtrust gehad of juist niet? En dan heb je ook nog de omstandigheden waarin je loopt. Denk aan de weersomstandigheden. Het loopt echt anders in een voorjaarszonnetje dan in een sneeuwbui of met regen. Maar ook de ondergrond waarop je loopt en of het vlak is of juist geaccidenteerd terrein speelt mee. Als je dan vasthoudt aan een schema en gestelde tijden kun je het jezelf knap lastig maken en komen – naar mijn mening – blessures sneller om de hoek kijken. Hardlopen op gevoel is dus mijn manier.
Running day
Een willekeurige loopdag begint bij mij met een kopje koffie en hierna een bezoek aan de kleinste ruimte van het huis. Dat scheelt keer op keer weer gewicht. Bij het tweede kopje koffie met een glas water ga ik eens bedenken wat ik die ochtend – ik loop meestal in de ochtend – ga doen. Dit beperkt zich dan meestal nog tot de vraag of ik een klein rondje Goffertpark doe, één van de weinige keren dat ik nog wel op het asfalt loop. Of ga ik de bossen in? Dit bepaalt namelijk welk schoeisel ik aan moet; wegracers of trailsloffen.
Na zo’n twee kilometer lopen ben ik warm en dat is dan het moment dat ik ga bepalen wat voor een training ik ga doen. Een rustig duurloopje waarbij ik lekker in het groen blijf lopen? Voor mij is dat dan een rustig tempo waarbij ik nog honderduit kan praten. Of ga ik tegen het rood aan waarbij praten er niet meer bij is, of ga ik er juist tussenin zitten? Pak ik hoogtemeters en zo ja, zet ik er omhoog dan een tandje bij of juist niet?
Ik lees mijn lijf
Tijdens het lopen blijf ik mijn lijf lezen en stel ik mijn ‘plan van die dag’ bij waar nodig. Voelt het goed en heb ik zin dan gaat er een tandje bij. Is het allemaal wat minder doe ik het rustiger aan. Wil het helemaal niet dan ga ik lekker een stukje wandelen. Voor mij géén kilometertijden tijdens het lopen en mijn horloge draag ik alleen om achteraf te kunnen kijken hoeveel kilometer ik heb afgelegd en hoeveel hoogtemeters ik heb gemaakt.
Mijn loopdag is dus altijd een verrassing waarbij de ‘vorm van de dag’ mijn trainingsintensiteit bepaalt en niet een vooraf bedacht schema. Ik zou niet anders meer kunnen dan hardlopen op gevoel.
