Hiken in italië – week 1
Woensdagavond 30 maart. In de trein op Nijmegen centraal. Mijn reis kan beginnen. Met wat gezonde spanning wacht ik op wat komen gaat. Het is rustig in de trein. 20:08 uur. Stipt op tijd rijden we aan. Dit zal ook meteen de laatste keer zijn deze nacht dat de trein het spoorboekje volgt. Vanaf Venlo gaat het helemaal mis. Werkzaamheden aan het spoor enzo zorgen voor een domino effect. Elke keer mis ik net mijn aansluiting, met als gevolg dat ik strand in een plaatsje waarvan ik de naam niet meer weet.
Een behulpzame machinist
Gelukkig is de machinist van de trein zo aardig om mij af te zetten op station Koblenz, zo’n 40 km verderop, alwaar ik midden in de nacht in een koude stationshal ruim drie uur mag wachten op een volgende aansluiting. Maar klagen doe ik niet. Met mij wachten een aantal gezinnen uit Oekraïne. Eindbestemming onbekend. Zucht.
5.30 uur. Er vertrekt weer een trein. Na wat overstappen en omleidingen zit ik in een trein naar Milaan. Zo’n 6 uur later dan gepland kom ik daar aan en ben het treinen wel even beu!
Een ander plan
Ik besluit dan ook om nog niet verder te reizen naar Reggio Di Calabria maar vanaf Milaan een laatste rit te pakken naar Bologna. Daar ga ik eerst lopen. Mijn lijf wil in beweging. De route Via degli Dei biedt uitkomst. Van deze route heb ik al eerder een paar etappes gedaan, maar pak nu de hele trip. Hikend van Bologna naar Firenze (Florence), om vanaf daar weer vol goede moed te gaan treinen naar het zuiden.
Buitenspelen
Na een heerlijke nacht kan ik los. Echt. Alles in mij heeft het nodig. Buitenspelen! In Bologna is er al echte stadsactiviteit. Ik moet dus maken dat ik wegkom. Al snel loop ik de stad uit en mag meteen klimmen. Heerlijk. Het zweet loopt over mijn voorhoofd als de kilometers onder mij voorbij gaan. Ik ben weer in mijn element.
Het wordt nog beter als ik de eerste keer onderuit ga. Weer even wennen die kleiachtige paden en modder. Het ritme heb ik snel weer te pakken en mijn balans, met backpack op, ook weer. Het heeft veel geregend een een plaatselijke rivier is buiten zijn oevers getreden. Paden van de route zijn ondergelopen.
Hoezo droge voeten?!
Nu zou ik heel moeilijk kunnen gaan doen om een andere route te pakken, maar where’s the fun in that? Ik baan me een weg door het water om daarna weer te kunnen klimmen. Droogt vanzelf zullen we maar zeggen.
Aangekomen bij B&B Sulla Sasso Marconi zit de eerste etappe erop. Ik meld me aan. De eigenaresse kan amper Engels en mijn Italiaans behoeft ook wat aandacht. We komen eruit met veel gelach en “grazie” en “sì”. Ik ben de eerste. Blijkbaar proberen de andere zeven op de route, die hier ook overnachten, de voeten droog te houden, aldus de eigenaresse die ze per telefoon net gesproken heeft.
Bij het avondeten is het een gezellige bedoening. Met een mengeling van Italiaans, Engels en Duits leren we elkaar kennen en hebben de grootste lol.
Kneuterigheid
De volgende ochtend ben ik vroeg wakker. Er mist een gordijn in de slaapzaal. Als ik me wil gaan wassen blijkt de elektriciteit uitgevallen. Ik grinnik. Wat een kneuterigheid.
Beneden werk ik met moeite mijn ontbijt weg. Een ontbijter zal ik nooit worden. Als de rest binnendruppelt maken we kort een praatje. Ik pak mijn spullen, wens iedereen een goede reis en ben weg.
Na de 25 km van gisteren staan er vandaag 43 km met zo’n 2.000 hoogtemeters op het programma. Aangezien ik vanavond een afspraak heb met Italiaanse vrienden gaat het gas erop.
Het blijkt een dag van uitersten, qua weer. Waar ik in de zon start, beland ik op hoogte in de sneeuw. Het is prachtig. De kleiachtige paden maken het extra uitdagend. De paden zijn nog uitdagender dan gisteren. I love it!
Meeting friends
Aangekomen is het douchen en genieten van een welverdiend biertje. Innig omhels ik het stel waarmee ik heb afgesproken. We praten honderduit, soms even onderbroken door een vertaalapp, en eten heerlijke lokale gerechten. Het was beter als ik niet wist wat erin zat, aldus het stel. Ik heb het niet gevraagd. Het is een gezellige zaterdagavond.
Deep house en een ontmoeting
Zondag 3 april. Dag drie op de Via degli Dei is aangebroken. Koffie erin en gaan. Het is koud en er ligt sneeuw. Met mijn gedachten nog vol van de avond ervoor, begin ik aan een nieuwe dag. Na zo’n vijf kilometer kom ik erachter dat ik niet op de juiste route zit. Gelukkig is daar de Deep Dish Moskow mix van Job. Een deep house mix waar je lekker op ritme dezelfde weg terug kunt nemen.
Rond half elf ben ik weer precies waar ik was begonnen. Ach ja, ik ben in een prachtige omgeving. Wat maakt het uit. Ik pak nu wel de route op om na een paar uur Rick tegen te komen, een Engelsman die dezelfde route loopt en ook richting Florence gaat. Het klikt en we besluiten samen op te lopen naar zijn geboekte B&B. Aangezien ik niets heb geboekt zal ik wel zien.
We bepraten van alles en de tijd vliegt voorbij. En dan ineens is daar San Piero. De plaats waar de B&B is. Er is nog een lege kamer. Ik check in en we drinken een biertje om daarna onszelf terug te trekken. Later vanavond gaan we een hapje eten. Het belooft een gezellige avond te worden en een mooie afsluiter van hiken in italië – week 1.
Statistieken Hiken in Italië – week 1
| Hiking afstand deze week | Hoogteverschil deze week | Totale afstand | Totaal hoogteverschil |
| kilometers | meters | kilometers | meters |
| 104 | 3.892 | 104 | 3.892 |
Benieuwd naar de route die ik heb gelopen? Kijk dan op mijn Strava.
De verslagen van andere weken lezen? Klik dan op de betreffende week: week 2, week 3, week 4, week 5, week 6, week 7 en week 8.
