Hiken in italië – week 2
Na heerlijk gegeten te hebben in een lokaal restaurant gaan Rick en ik richting de B&B. Het was inderdaad gezellig. Moe maar voldaan van de eerste dagen val ik, na het bijwerken van mijn website, vrijwel direct in slaap. De volgende ochtend groeten we elkaar en geef ik gas. Hiken in Italië – week 2 gaat van start. Er staat bijna 40 kilometer op het programma en ik heb de wens om vanavond nog per trein te vertrekken naar Reggio Di Calabria.
Iedereen haakt af
Het weer is prachtig. Stapelwolken met blauwe luchten en een warm zonnetje. Ik vlieg over de trails. Het is vandaag een mix van hiking, speedhiking en trailrunning. Onderweg kom ik verschillende Via degli Dei-lopers tegen. Altijd maken we een praatje en een paar keer lopen we samen op. Met mijn tempo haakt eenieder al snel af. Zeker als het bergop gaat. Dikke prima. Deze jongen loopt graag alleen en zijn eigen tempo.
Op naar de teen
De vergezichten met deze weersomstandigheden zijn prachtig. Stapelwolken met blauwe luchten maken het plaatje compleet. Na de laatste klim van de Via degli Dei is het afzakken naar Firenze. Niet bepaald een inspirerend deel van de route, maar altijd nog beter dan wat volgt; de buitenwijken en het centrum van deze stad. Als je net vier dagen in de natuur hebt doorgebracht is dit echt een niet te nemen hindernis. Ik snel dan ook naar het station, regel een kaartje en wat te eten en stap om 20.33 uur in de trein. Op naar Rome en door de nacht naar Reggio Di Calabria, in de teen van de laars.
Temperamentvolle nachtbrakers
Ik ben gebroken als ik aankom. Door de nacht heen opgevouwen in een treinstoel met naast en voor je twee luid pratende Italianen die van de ene in de andere discussie belanden en pas om 3 uur in de nacht hun mond houden. Dan is er maar een remedie als je om 8 uur in de ochtend aankomt: een Italiaanse koffie erin, backpack om en gaan voor de eerste etappe van de Sentiero Italia. Het belooft een zware te worden. Van zeeniveau naar 1.450 meter in 28 kilometer.
Een ander Italië
Ja, ik ben in het zuiden. En nee, ik had me eigenlijk niet bedacht dat het landschap en de natuur er hier heel anders uit zouden zien als tussen Bologna en Firenze. Gewoon niet bij stilgestaan. Maar wat een gave verrassing. Ik bevind me tussen de cactussen, zandpaden, kiezels en al prachtig groene velden en bossen. Ik kijk mijn ogen uit als het zweet langs mijn voorhoofd gutst. Want ja, het is er ook al lekker op temperatuur.
Vele foto’s volgen en dan krijg ik het zwaar. Het is veel klimmen in temperaturen waar ik nog aan moet wennen. Na vier dagen hiken op de Via degli Dei en een fantastisch ontspannende treinreis is het ook wel logisch. Ik zet door en kom aan in Gambarie. Het is er verlaten. Het skiseizoen is voorbij. Ik boek een kamer in het plaatselijke verouderde hotel. De kamer is zoals je kunt verwachten van een drie sterren hotel. Maar het eten is werkelijk fantastisch. Het is maar goed dat ik zoveel loop want anders groei ik zeker dicht hier in Italië. Van de gastheer krijg ik nog een afzakkertje en om tien uur gaan mijn luiken dicht.
Tranen
Dan volgt een bijzondere dag tijdens het hiken in Italië – week 2. Bijzonder in vele opzichten. Lees hier mijn hele verhaal.
Room with a view
En dan word je wakker midden in de natuur. Ik heb een heerlijke nacht gehad. Af en toe zo half wakker en dan de rivier naast je horen stromen om vervolgens weer in te dommelen. Het is begonnen te regenen. Niet ongewoon voor deze tijd van het jaar. Ik kleed me aan en pak alles in mijn backpack. Klaar om weer te gaan. De rivier durf ik niet over te steken. Te diep en een te sterke stroming. Berg weer op dus.
Aan de stand van de zon, de bergtoppen en markeringspunten in de verte loods ik mezelf door dit prachtige landschap.
San Luca
En het lukt. Na bijna 33 kilometer en 2.173 hoogtemeters sta ik in San Luca. Als ik door San Luca loop valt het me op dat er veel panden leegstaan. Vervallen ook. Geen goed teken. Er klinkt gezang uit de kerk. Dan zie ik een zaakje dat open is, een combinatie van bar en gebakszaak. Ik bestel een biertje en ga in gesprek met de Italiaan achter de bar. Hij kan geen woord Engels en ik wil graag een overnachtingsplek. Snel kom ik erachter dat er in San Luca helemaal niets is. Zucht.
Er komen meer Italianen het zaakje binnen. Ze beginnen met elkaar te praten. Ze overleggen en bellen. Ik kan opmaken uit de gesprekken dat ze proberen om me te helpen. Dan komt de vertaalapp. Er is een hotel in Bovalino waar ik terecht kan en over 10 minuten gaat er een bus naartoe. Mooi.
Maar ook in Italië worden bussen wel eens uit de dienst gehaald. Dan wenkt een van de mannen me. Ik reken af, pak mijn tas en volg. Hij brengt me naar zijn auto. Ik maak eruit op dat hij me wegbrengt. Een echte Italiaans-temperamentvolle autorit volgt. Voor het hotel zet hij me af en begeleidt me naar binnen, waar ze me al op staan te wachten. Ik dank hem hartelijk waarna hij vertrekt.
Dagje tutten
Een dagje tutten. En wat doe je dan? Nou onder andere wasjes, tent opzetten en laten drogen, website en socials bijwerken, wat kleine inkopen voor onderweg, strandwandeling, middagdutje en wat keuvelen met het personeel en andere gasten. Ik ben weer opgeladen en klaar voor nieuwe avonturen.
Aan het einde van mijn tutdagje ga ik afrekenen bij de receptie. Als ik kom aanlopen zegt de receptioniste tegen me in het Engels: “Wat gaaf dat je een jaar voor jezelf hebt genomen”. Stomverbaasd sta ik haar aan te staren. “Ik heb je website gelezen” zegt ze. “Toen ik gisteren de locatie van het restaurant naar je stuurde zag ik je WhatsApp-profiel met de websitenaam”. “Heel bijzonder dat je dit doet en nog meer bijzonder wat je allemaal aan het doen bent. Ik bewonder je”. Nu word ik verlegen. We kletsen over de route die ik hier in Calabrië nog ga volgen en welke plekken ik zeker moet aandoen.
Klimmen
En dan vertrek ik per bus vanaf mijn hotel terug naar San Luca. Vanaf daar is het klimmen. En niet te zuinig ook. Eerst in het plaatsje zelf en dan volgen beklimmingen over onder andere niet begaanbare paden, door brandnetelstruiken, over paden met losliggende rotsblokken en door bossen met nog zoveel dor blad op de bodem dat je er in kunt zwemmen en dus géén idee hebt waar je je voeten neerzet. Maar ondanks dit alles is het wederom adembenemend mooi.
Weer ben ik helemaal alleen. Dat wil zeggen, op de wind na. Mijn hemel wat blaast die wind over de berg. Mijn trailrunstokken, welke van carbon zijn en dus vederlicht, willen alle kanten op behalve de juiste. Het giert langs mijn hoofd en het ‘in distress’ fluitje wat in een van de sluitingen van mijn rugzak is verwerkt fluit als een malle. Niet dat het wat uitmaakt, aangezien hier geen levende ziel is die het kan horen en in actie zou kunnen komen.
Zervò
En dan kom ik aan in Contrada Zervò. Grote verouderde gebouwen die doen denken aan een klooster. Ooit was het dat ook. Het is nog steeds van de kerk maar wordt nu gebuikt om reizigers onderdak te geven. Daarnaast ontvangen ze o.a. scoutinggroepen. Als het goed is zou ik hier moeten kunnen overnachten.
Ik loop het immense terrein op als een man met grote grijze baard mij tegemoet komt lopen. Hij steekt zijn hand uit. We geven elkaar een ferme handdruk en groeten elkaar hartelijk. Dan begint hij in het Italiaans te ratelen. Met handen en voeten geef ik antwoord. Uiteindelijk begrijpen we elkaar.
De korte versie: ze zijn nog niet klaar. Het seizoen is nog niet begonnen. Snel worden er wat mensen opgetrommeld en wordt er schoongemaakt. Ik wacht geduldig op wat komen gaat. Ik krijg een kamer, om 19.00 uur te eten en morgen om 7.30 uur ontbijt. Kort, krachtig en duidelijk. Ik houd hiervan.
Bond gezelschap
Er lopen verschillende bijzondere figuren hier op het terrein. Vooralsnog is het mij niet duidelijk geworden hoe de rolverdeling is maar deze is er zeker. Met iedereen maak ik een praatje. Het is een bijzonder gezelschap wat hier rondloopt.
Bij het eten tref ik een Italiaan uit de omgeving van Como. Hij zit al negen maanden op de fiets om zijn eigen land te ontdekken. Soms werkend maar meestal onderweg. Zijn volgende stop is Griekenland om daar hetzelfde te gaan doen. “Ik voel dat ik dit moet doen, hier word ik nu blij van!”. We hebben een klik.
Gezamenlijk eten. Spaghetti en een carbonade. Maar eerst staand bidden voor het eten. Op de valreep is er ook een Duitse jongen binnengevallen. Hij loopt ook de Sentiero Italia. We danken, ook weer staand, voor het eten en drinken nog wat wijn. Het is een luidruchtig en gezellige bedoening.
Slapen in een houthok
De volgende ochtend vertrek ik. De rest blijft nog een dag. Het is koud en guur maar er wacht een relatief makkelijke dag. Veel dalen en weinig klimmen. Ik loop door eindeloze bossen en over weiden waar je haast vanaf geblazen wordt door de wind. Een lekkere dag om tempo te maken. Je moet wel om warm te blijven.
Na zo’n 33 kilometer bereik ik een restaurant in de middle of nowhere. Als ik binnenkom wordt het stil. Ik groet hartelijk, zet een glimlach op en begin te babbelen. Als snel komt er een Canadees naar me toe. Hij vertaalt. Ik vraag of ik mijn tent achter het restaurant mag opzetten en hier een hapje kan eten. Geen probleem, is het antwoord. Ik zet mijn tent op in een overdekt houthok annex opslagruimte. Lekker droog en uit de wind. Het gaat stormen vannacht dus ik ben helemaal blij. Was mezelf en bestel een bier. Die heb ik wel verdiend.
Even tijd om mijn verslag van mijn reis bij te werken en de gemaakte foto’s uit te zoeken. Helaas ligt het internet eruit. Maar dat ben ik inmiddels wel gewend hier in de bergen. Nu ben ik, het personeel uitgezonderd, nog alleen in deze best grote zaak. Benieuwd wat er hier straks op een zondagavond allemaal binnenkomt.
Het blijkt heel gemêleerd en ik een bezienswaardigheid. Het doet de ronde dat ik die hiker ben die in de tent in het houthok slaapt. Ik snap het. Ondertussen geniet ik met volle teugen van alle heerlijkheden die ze me voorschotelen. Vijf gangen. Italiaanse gangen. Dat is echt anders dan in Nederland. Ik krijg hier brandstof voor meerdere dagen. Wat een avond en een heerlijke afsluiter van hiken in italië – week 2.
Statistieken Hiken in Italië – week 2
Hiking afstand deze week | Hoogteverschil deze week | Totale afstand | Totaal hoogteverschil |
kilometers | meters | kilometers | meters |
186 | 9.336 | 290 | 13.228 |
Benieuwd naar de route die ik heb gelopen? Kijk dan op mijn Strava.
De verslagen van andere weken lezen? Klik dan op de betreffende week: week 1, week 3, week 4, week 5, week 6, week 7 en week 8.