Hiken in italië – week 3
En dan is hiken in Italië – week 3 alweer aangebroken. Na een prima nacht in het houthok annex opslagruimte begint de dag, maandag 11 april, met een strakblauwe lucht. Het belooft een mooie dag te worden. Ik breek op, pak mijn backpack in en vertrek.
Van houthok naar feestzaal
Het is vandaag een relatief eenvoudige etappe. Uren loop ik alleen met de geluiden van een bos en dieren om me heen. Ineens hoor ik uit het niets een Italiaanse mannenstem. Ik zie voor me twee mannen zwaaien. Een ervan pakt zijn telefoon. Hij maakt een filmpje. Prima.
Deze twee enthousiastelingen vragen me het hemd van het lijf en zijn supertrots dat een Hollander over hun Sentiero loopt. En dan ook nog solo. Dat krijg ik overigens vaker te horen. Het feit dat ik alleen door deze omgeving loop verdient in de ogen van de locals een zekere mate van respect. Er worden nog wat foto’s gemaakt en dan zwaai ik ze gedag. Hun dag is gemaakt.
En dan kom ik aan in Mongiana. Hier zou een hotel moeten zijn. Na drie dagen niet douchen heb ik hier wel behoefte aan. Ik meld me bij een barretje waar een van de gasten me de weg wijst door met me mee te lopen. Dan blijkt het hotel vol. Dat is nou jammer na zo’n 36 kilometer hiken. Inmiddels weet ik dat er altijd wel een manier is dus ik vraag of ik mijn tent op mag zetten op de binnenplaats. Uiteindelijk eindig ik in de feestzaal van het hotel. Dat betekent een privé badkamer, 150 m2 aan ruimte, ik weet niet hoeveel tafels en stoelen, een heerlijke warme maaltijd en een sterk WiFi signaal. Ik ben in mijn nopjes.
Gedachten hike
Vandaag is een etappe met veel van hetzelfde. Weinig uitdagingen en ook de omgeving biedt weinig afwisseling. Een mooie dag dus om je gedachten de vrije loop te laten. Er komt van alles voorbij in mijn hoofd, maar het meest speciaal is wel de dag die tegen het einde van augustus plaats zal gaan vinden. Dan mag ik voor mij twee heel dierbare vrienden in de echt gaan verbinden.
In mijn hoofd komt de ceremonie voorbij en ben ik mijn tekst aan het voorbereiden. Geregeld onderbroken omdat ik blijf hangen achter een boomwortel of een kei die op de weg ligt. De tijd vliegt voorbij en voordat ik het weet heb ik mijn kleren gewassen en geniet ik van een mooie fles rood.
Creatieve slaapplek
Na een heerlijke nacht en weer alles schoon, heel fijn zo’n wasmachine, ga ik weer op pad. The mountains are calling me.
De eerste acht kilometer zijn een ramp. Veel op zijn Italiaans verharde wegen in een weinig inspirerende omgeving. Het weer is gelukkig heerlijk. Strakblauwe lucht een een warm voorjaarszonnetje.
Dan komen er bossen en weide. Het lijkt een overgangsdag te worden naar beter. Op de route die ik volg zijn er geen overnachtings plekken, behalve op het eindpunt van vandaag in de plaats San Vito Sullo lonio. Laat ik daar nu geen zin in hebben. Ik zie wel.
In de namiddag krijg ik cadeautjes in de vorm van vergezichten en een pallet van verschillende kleuren groen. Prachtig!
En dan is daar ineens mijn slaapplek. Midden in het bos. Het is een soort picknickplek. In een van de houten “overkappingen” zet ik mijn tent op, op een houten vloer boven de grond. Da’s in ieder geval warmer dan op de grond. Door creatief te zijn met haringen en scheerlijnen staat mijn tent stormvast. Slaapspullen erin en aan de rode wijn die over was van gisteravond. Mijn avondmaal voor vanavond is rode wijn met meergranenkoekjes. Na de overdaad aan eten de afgelopen dagen dikke prima.
Het koelt hier snel af, zo op zo’n 950 meter hoogte. Toch nog even de dag beschrijven en genieten van mijn eengangsdiner en de geluiden van het bos en zijn inwoners. Ik voel me nederig. Ik ben hier te gast. Om 19.00 uur kruip ik in mijn slaapzak.
Het platteland
Na een koude nacht ben ik weer vroeg uit de veren. Het is mistig. Prachtig. Vandaag is het veel dalen langs autowegen. Helaas maar deze verbindingsstukken zitten er ook tussen. Een gebied wat ze hier zelf het platteland noemen. Veel olijfbomen en windmolens. Heel veel windmolens. Niet zo gek want zowel aan de noord- als de zuidzijde zit je vrij kort bij de zee. Genoeg wind dus. Het is een makkelijke etappe. Een mooie gelegenheid om wat mensen te bellen.
No passo
Het venijn zit hem echter in de staart van deze etappe. In de laatste kilometers, als ik eindelijk offroad mag, is er een stuk grond weggespoeld en is het afgezet. Ik zet door. Even verderop kom ik een Italiaan tegen. “No passo” roept hij. Ik zet wederom door. En dan stuit ik op een pad dat volledig is overwoekerd met bramenstruiken en ander prikkelgedoe. Met veel pijn en moeite worstel ik me erdoorheen. Het doet me denken aan de verhalen die ik heb gelezen over de Barcley marathons. Vol met schrammen zit ik als ik het betreedbare deel van het pad bereik. Hoezo “No passo”!?
In Marcellinara tref ik buiten het plaatsje een restaurant. Ik meld me en vraag of ik hier later kan eten, en dat ik een plek zoek om mijn tent op te zetten. De jongedame die me te woord staat verwijst me naar een B&B. “Het is koud buiten” zegt ze. De schat. We zitten hier op 450 meter hoogte. Met die kou valt het dus wel mee. Ze kan geen woord Engels maar ik weet haar te overtuigen dat hun terrein voor mij perfect is.
Een paar kilo extra
Als mijn tent staat kan ik me in het restaurant wassen. Heerlijk. Fris ben ik weer. Vanaf 19.30 uur gaat het restaurant open. Ik zit een uur eerder binnen om mijn socials bij te werken, als ze aan komt zetten met een bord vol spaghetti. Verbaasd kijk ik haar aan. “Aperitivo” roept ze. Ze zullen wel gedacht hebben, “We zullen die man eens gaan voeden”. Ik doe mee en bestel het huismenu. Ze waarschuwt me dat het veel is. Morgen met een paar kilo extra de berg op dus.
Adrenaline en focus
Een deel van vandaag laat zich het beste beschrijven in een apart blog. Je leest het hier.
Na een aantal dagen niet douchen eindigt deze dag moe maar zeer voldaan in een hotel op zo’n 1.100 meter hoogte.
De batterij is leeg
Helaas kan ik in dit hotel geen twee nachten blijven. Dit weekend zijn ze volgeboekt. Mijn batterij is aardig leeg aan het raken en mijn voeten schreeuwen om rust. Dat betekent, gezien er een aantal uitdagende etappes voor me liggen, dat er wat moet gebeuren.
Ik pak mijn spullen en loop zo’n negen kilometer naar Parco Nazionale Della Sila Piccola Centro Natura. Hier vind ik een hotel waar ik om elf uur mijn kamer betrek. Ik plof op bed, zet de tv aan en doe even helemaal niets. Ik val in slaap.
Als ik wakker word neem ik het besluit hier morgen ook te blijven. Ze voorspellen veel regen en mijn lijf kan nog wel wat rust gebruiken. Hiken in italië – week 3 zit erop. Eerste Paasdag doet deze jongen even helemaal niets!
Statistieken Hiken in Italië – week 3
| Hiking afstand deze week | Hoogteverschil deze week | Totale afstand | Totaal hoogteverschil |
| kilometers | meters | kilometers | meters |
| 180 | 6.360 | 470 | 19.588 |
Benieuwd naar de route die ik heb gelopen? Kijk dan op mijn Strava.
De verslagen van andere weken lezen? Klik dan op de betreffende week: week 1, week 2, week 4, week 5, week 6, week 7 en week 8.
