Hiken in italië – week 4
Het is tweede Paasdag. Hiken in Italië – week 4 is begonnen. Na bijna twee volle dagen rust, met veel slaapuren, ben ik er weer klaar voor. Het hotel waar ik zat was een prima plek om even helemaal niets, maar dan ook echt helemaal niets te doen. En het personeel was buitengewoon attent, lief voor me kan ik wel zeggen.
Naar Orme Nel Parco
Backpack om en Geert gaat weer op pad. Op naar 1.550 meter hoogte. Ik heb er zin in. Het is fris buiten als ik door de dennenbossen van nationaal park della Silo trek. De geluiden van het bos, de natuur. Het is heerlijk om weer buiten te zijn.
Dan komen de eerste lieflijke sneeuwklokjes. Het is niet veel. Als ik hoger kom ligt er her en der nog wat sneeuw. Dan steekt de wind op. Het wordt koud. In de tent gaat het ‘m niet worden. In Orme Nel Parco tref ik Andrea en zijn hond Bella. Er is nog een kamer die vanaf een uur of zeven vrijkomt. Mooi!
Ik vraag hem, want het is pas drie uur in de middag, waar ik tot die tijd ergens binnen kan verblijven. “Bij mij.” is zijn antwoord. Wat volgt is een bijzonder gezellige middag en avond met gesprekken over onder andere wie we zijn, waarom we doen wat we doen, wat ons bezighoudt, dat het belangrijk is om te lachen (zie filmpje) met voor mij als onderliggende boodschap; stemmingen zijn besmettelijk, en wat ons drijft. Kortom, het leven. In veel opzichten lijken we op elkaar.
We koken en eten samen. Drinken wat wijn en vervolgen ons gesprek, om rond elf naar het huisje te lopen waar ik ga slapen. Wat een fijne dag was dit. En wat een waardevolle ontmoeting!
Prachtige natuur
En weer op pad. Vandaag staan er ruim 40 kilometers op het programma met 1.100 hoogtemeters. Een flinke ruk waar ik veel zin in heb. Ik word getrakteerd op onder andere bossen met hoge dennen, uitgestrekte velden, beken en watervallen. Waar ik begon met 2 graden boven nul is het al snel een prachtige dag geworden. Ik geniet van alles om me heen! Tijdens deze tocht kom ik geen mens tegen. Wel hoor en zie ik wat dieren, waaronder mijn eerste vos hier in Calabrië. Wat zijn dit toch prachtige dieren.
Erop en erover
Vandaag staat de Monte Botte Donato op het programma. Een berg met 1.900 meter boven zeeniveau als hoogste punt. Op naar de sneeuw dus.
De dag begint bij Lago Arvo. Een strakblauwe lucht met al een lekker warm zonnetje verraadt een prachtige dag.
En dat is het. Weer mag ik door de prachtige natuur van Calabrië lopen, om op 1.600 meter hoogte de eerste stappen in de sneeuw te zetten. I love it! Het witte landschap met een warm zonnetje boven je, en verder alleen de geluiden van het bos en zijn dieren. Het geluid van mijn voetstappen en ademhaling is dan eigenlijk al teveel.
In mijn gedachten is Pedro bij me. De rest van mijn leven zal hij erbij zijn als ik in de bergen door de sneeuw zal lopen.
De dag eindigt, na een lange afdaling en met doorweekte schoenen, in een B&B die volledig in kerstsfeer is ingericht. Ik vind het leuk!
Achterom kijken
Vol gas en vol overgave. Dat is hoe ik alles doe. Altijd vooruit en met 100% inzet. Dat ben ik. Dat wil niet zeggen dat ik niet achterom kijk. Sterker: ik ben van mening dat stilstaan en achterom kijken een belangrijk deel zijn van vooruitgaan. Je kijkt terug op genomen beslissingen, gemaakte keuzes, het effect ervan en wat het met je heeft gedaan.
Zo ook tijdens het hiken kijk ik geregeld achterom om te zien wat ik achter me laat, waar ik gelopen heb en wat dit met me heeft gedaan. Zo beleef ik nog intenser mijn avontuur hier in Italië.
Machete
Een nieuwe dag waar ik na twee kilometer lopen alweer in de sneeuw sta. Een paar dagen geleden heeft het hier nog gesneeuwd. Een combinatie dus van verse, verijsde en dooiende sneeuw. Een zware hike. Maar het is prachtig hier op Monte Curcio.
In de lange afdaling die volgt word ik getrakteerd op hellingen die begroeid zijn met verschillende soorten bomen, wat een mooi palet aan kleuren geeft.
Dan stopt de route. Dat wil zeggen, daar waar de route zou moeten zijn is het volledig overwoekerd met bramenstruiken. Ik doe nog een poging maar het heeft totaal geen zin. Ik moet hier omhoog, maar er is geen doorkomen aan. Alleen een machete kan me hier nog helpen. Laat ik die nu niet bij me hebben.
Er zit niets anders op dan omlopen. Met zo’n vijf kilometer extra in de benen kom ik aan bij Agriturismo Tripparella alwaar ze me volstoppen met heerlijk eten, want dat kunnen ze hier als de beste in Calabrië, en ga ik slapen.
Tyrreense Zee
Vandaag staat er weer wat klimwerk op het programma, en zicht op de Tyrreense Zee. Maar eerst uitlaatgassen snuiven om weer het bos te bereiken. Eenmaal daar ben ik de eerste uren langs drukke wegen meteen vergeten.
Vandaag lijkt het wel dierendag. Onder andere koeien, schapen, wilde zwijnen, berggeiten, zwerfhonden, paarden, katten en ontelbare vogels kruisen mijn pad. Ik had al de nodige dieren gezien maar zoveel verschillende op een dag is nog niet voorgekomen. Op de foto willen ze niet echt. Of ben ik gewoon te langzaam met mijn telefoon 🤣?
De laatste beklimming van vandaag geeft me een prachtig uitzicht over het landschap waar ik doorheen trek, en een uitzicht over de Tyrreense Zee. Het einde van mijn tocht door Calabrië komt in zicht. De wind raast als een malle over de bergkam. Bij het maken van foto’s moet ik me dan ook goed schrap zetten.
Het deel van de route waar ik nu loop heeft geen overnachtingsplekken. Ik spreek dan ook met mezelf af dat ik na zes uur op zoek ga naar een veilige plek om mijn tent op te zetten. Om half zeven vind ik een verlaten berghutje. Vervallen maar goed genoeg om mijn tent in op te zetten en de nacht door te brengen. Een mooie beschutting voor de koude wind. Ik bevind me op zo’n 1.100 meter en daar koelt het ’s nachts goed af. Ik beschrijf mijn dag en sluit om half acht mijn ogen.
Een lange dag
Inmiddels is het alweer zaterdag als ik wakker word in niemandsland. Het is mistig en fris. Nadat ik mijn boeltje heb opgebroken en ingepakt ga ik weer op pad.
Gezien ik hier geen bereik heb, kan ik niet goed bepalen waar ik vanavond zou kunnen overnachten. Wat ik weet is dat ik nog steeds in een omgeving loop waar bar weinig is, en dat wat er is nog gesloten is.
Het is mysterieus mistig. Urenlang loop ik door de mist. In de daling maakt de mist plaats voor de zon. Vandaag loop ik door eindeloze bossen. Het doet me denken aan de films die ik heb gezien van Robin Hood.
Na 42 kilometer met 1.200 hoogtemeters wordt het tijd om een slaapplek te vinden. Maar Geert is moe en heeft behoefte aan een dag, en misschien wel twee dagen, tutten. De Tyrreense Zee kan ik vanaf de berg Serra Palumbo zien. Ik besluit hier nog naar toe te lopen. Bel met een hotel en loop nog eens ruim 18 kilometer. Als ik om 22.00 uur aankom ben ik helemaal op. Gooi er een halve fles rood in en ga slapen.
Zondag rustdag. Hiken in italië – week 4 zit erop. Inmiddels ben ik 24 dagen in Italië, waarvan 20 in Calabrië. Een prachtige regio met zeer gastvrije en behulpzame inwoners. Ik geniet volop van dit avontuur dat intens is in veel opzichten.
Statistieken Hiken in Italië – week 4
| Hiking afstand deze week | Hoogteverschil deze week | Totale afstand | Totaal hoogteverschil |
| kilometers | meters | kilometers | meters |
| 234 | 6.803 | 704 | 26.391 |
Benieuwd naar de route die ik heb gelopen? Kijk dan op mijn Strava.
De verslagen van andere weken lezen? Klik dan op de betreffende week: week 1, week 2, week 3, week 5, week 6, week 7 en week 8.
