Hiken in italië – week 6
En dan wil het even niet. Mijn lijf voelt moe. Moe wakker worden en niet op gang kunnen komen. Dit heb ik maar zelden maar nu is het er ineens. Ik moet er aan toegeven. Ik krijg het niet gekeerd. Daarbij komt dat mijn hoofd ook niet echt wil. Iets is er sterker dan dat ik ben.
De plek waar ik verblijf is bijzonder. Een mooie plek om te zijn. Het is geen probleem om nog een nacht te blijven. Op mijn vraag of er een wasmachine is word ik door de eigenaren van de B&B met de auto naar een wasserette gebracht, en als de was gedaan is ook weer teruggereden. Wat een service!
De rest van de dag houd ik mijn gemak. Zit wat in de zon maar lig vooral op bed te lezen en mijn Italiaans bij te spijkeren door tv te kijken. Alles is hier nagesynchroniseerd. Moe ga ik slapen. Ik zal wel zien hoe ik morgen wakker word.
Het wil nog niet
En dan bevind ik mij ineens in een kleine wereld. Mistig, futloos, moe en alleen. Om als een berg tegenop te zien. Het verloop van de dinsdag is een verhaal op zich. Je leest het hier.
Schapen en olijfbomen
Hèhè, mijn lijf en hoofd zijn weer één. Uitgezwaaid door drie heren en een dame gaat Geert goedgemutst op pad. Op naar Parco Regionale del Taburno-Camposauro. Na een kilometer of vijf sta ik aan de voet van de klim naar zo’n 1.200 meter, als een tegemoetkomende auto naast me stopt.
De man achter het stuur vraagt in het Italiaans aan me waar ik naar toe ga. Ik leg hem uit wat het plan is. De berg op en dan door het natuurpark trekken. Hij begint zijn hoofd te schudden en wijst met een hand naar de lucht. Vragend kijk ik hem aan. Met veel handgebaren en Italiaans gebabbel weet hij me uit te leggen dat er regen en storm op komst is. Hij komt heel overtuigend over en is volhardend in zijn waarschuwing. Ga nu niet de berg op en het gebied in!
De weersverwachting was al dat het zou gaan regenen maar leek, afgaand op de online info, niet zo erg. De waarschuwing van een local kan ik echter niet zomaar naast me neerleggen. Ik dank hem en besluit voor veiligheid te gaan. Ik zoek een alternatieve route om het natuurpark. Op naar Telese Terme zo’n 24 kilometer verderop.
Onderweg word ik getrakteerd op olijfbomen, wijngaarden, weiden met wilde bloemen en schapen met hun herders en herdershonden. Het is een prachtige route in een mooi landschap en met vriendelijk groetende bewoners. Onderweg drink ik in een barretje een biertje bij Angela.
Bravo en trailrunning
Vandaag wat klimwerk maar vooral weer veel olijfbomen, wijngaarden en weides met bloemen. Ik kan er geen genoeg van krijgen. Door een opspelende rechterknie, vooral op lange steile afdalingen, pas ik op dit moment her en der mijn route aan. Dus wel kilometers maken maar met minder hoogtemeters. Het is even niet anders.
Dan komt er een Fiat Panda, zo’n hele oude, me tegemoet rijden. Hierin twee vrouwen op leeftijd, allebei met de armen in de lucht. Ook degene die achter het stuur zit. Ramen zijn open en ze beginnen te klappen en bravo te roepen als ze me passeren. En dan heb je even een geluksmomentje.
Aan het einde van de dag beland ik op een terrasje. Even een biertje doen na gedane arbeid. Al snel krijg ik gezelschap van een Russisch Oekraïense die in Italië woont, aldus haar intro. Anna noemt zichzelf wereldburger. Ze is archeologe, kan goed Engels en over politiek hebben we het niet. Wel over trailrunnen, want die passie delen we. Het is gezellig en de tijd vliegt voorbij.
Aan het einde van de dag beland ik in countryhouse il Ruscello. Oftewel een B&B met heel veel extra’s waar ik geen gebruik van maak, en een restaurant. En dat laatste is erg welkom. Wat een heerlijkheid weer.
In de wolken
Na een heerlijk ontbijt vertrek ik voor een tocht van zo’n 32 kilometer met 1.900 hoogtemeters. Het is druilerig weer, voor het eerst in de 37 dagen dat ik in Italië ben. Goedgemutst ga ik op pad. Vandaag steek ik Parco Regionale del Matese over, op weg naar Roccamandolfi in de regio Molise. Als ik aan de klim begin is het weer droog.
Het is een prachtige tocht door kleine dorpen, een dicht beukenbos, over weiden, langs een bergmeer, om vervolgens steil omhoog te klimmen naar de pas tussen Colle del Monaco en Monte Crocetta. En dan zit ik in de wolken. Letterlijk en figuurlijk. Ik bevind me helemaal alleen op een prachtige plek. De voorbijtrekkende wolken maken het plaatje helemaal compleet.
Na een verlaten skigebied daal ik af naar de eindbestemming voor vandaag. Het laatste uur regent het pijpenstelen. Het deert me niet, het was een prachtige dag.
Korte week
Vandaag is een dag met honderd procent kans op regen. Laat ik daar nu geen trek ik hebben. Aangezien ik gisteren in een appartement ben beland dat is voorzien van alles wat ik nodig heb, blijft Geert vandaag lekker op de plek. Morgen zie ik wel weer verder.
Kan ik mooi mijn website en socials bijwerken, een planning maken voor de komende week, eigen Italiaanse koffie zetten, mijn schoenen laten drogen en hier in het stadje me mengen onder de locals. Da’s altijd weer een beleving.
Hiken in italië – week 6 laat ik dan ook eindigen op zaterdag. Weer eens wat anders 😉.
Statistieken Hiken in Italië – week 6
| Hiking afstand deze week | Hoogteverschil deze week | Totale afstand | Totaal hoogteverschil |
| kilometers | meters | kilometers | meters |
| 87 | 3.031 | 903 | 34.182 |
Benieuwd naar de route die ik heb gelopen? Kijk dan op mijn Strava.
De verslagen van andere weken lezen? Klik dan op de betreffende week: week 1, week 2, week 3, week 4, week 5, week 7 en week 8.
