Hiken in italië – week 7
Gisteren, zaterdag, was een binnendag. Regen, regen en nog eens regen. Ik zit in een heerlijk appartement dus ik zit wel goed. Dagje tutten. In de middag word ik uitgenodigd door Sonia en Ivan, de eigenaren van het B&B appartement waar ik verblijf, om bij hen thuis een caffè te drinken. Het is gezellig en we hebben het over van alles. Dan blijkt de moeder van Sonia ook de ziekte van Parkinson te hebben. Met een moeder van dezelfde leeftijd en met de gestelde diagnose rond dezelfde leeftijd is het, en dat klinkt misschien raar, even fijn om het erover te hebben. Er is herkenning en bevestiging.
In de avond krijg ik een appje van Sonia. Wij gaan pizza halen. Zullen we er voor jou ook een meenemen? Hoef je niet de regen in. Heel attent en ik maak er graag gebruik van. Ik laat het me smaken en ga slapen.
B&B retro stijl
Zondag. Ik vertrek maar mag niet weg zonder een gezamenlijke caffè met koek. Het regent en dat belooft het de gehele dag te doen. Ik besluit van de route af te wijken en dus niet te kiezen voor de mistige bossen, gladde ondergronden en het uitblijven van vergezichten door de wolken en de regen, maar voor het asfalt te gaan. Eindeloos asfalt en daarmee eindeloze gedachten, welke beginnen met tranen. Terugdenkend aan het gesprek van gisteren denk ik aan mijn moeder en stief. Verdriet, onmacht en gemis hebben even de overhand. Ik laat het toe. Even is er overal water.
Eindeloze mogelijkheden
Dan tuur ik naar de weg voor me en laat mijn gedachten de vrije loop. Onder andere mijn op handen zijnde avontuur komt voorbij, nieuwe plannen, de mogelijkheden die ik heb en dromen die ik nog kan gaan verwezenlijken. Wanneer je geheel vrij bent, letterlijk en in je hoofd, zijn de mogelijkheden eindeloos. Ik maak een mooie reis in mijn hoofd, ondanks de auto’s die langs me razen. Ik ben benieuwd wat ik ervan ga realiseren. Het is niet belangrijk. Zo’n reis in je hoofd is al een cadeautje.
En dan kom ik aan in Pesche en ga terug in de tijd als ik het B&B appartement van twee lieve eigenaren binnenstap. Ik voel me meteen thuis. Het is nog vroeg dus ik heb alle tijd om er na te genieten. Kachel aan, caffè zetten, eitje bakken en tutten. Life is good!
Naar de zon
Op naar Masseria Monte Pizzi, Carovill. Een tocht van ongeveer 22 kilometer met zo’n 600 hoogtemeters. Een makkie.
Het is nog steeds bewolkt en de dreiging van regen is er ook nog. Toch ga ik in mijn T-shirt lopen. De zon uitnodigen om achter de wolken vandaan te komen zullen we maar zeggen. De tocht is heerlijk. Veel vergezichten waar ik erg blij van word, en details als bloemen en gebouwen die overgenomen zijn door de natuur.
Het is vroeg, 13.15 uur, als ik aankom op mijn bestemming voor vandaag alwaar Nadia me al staat op te wachten. Ze wijst me de kamer en gaat snel naar de keuken om de lunchgasten te voorzien lokale gerechten.
Na het douchen even uitrusten op bed en dan zie ik uit mijn raam de zon. Zou mijn T-shirt geholpen hebben? 😉 Ik ga snel naar buiten en bestel een bier. Nadia snapt wie ze voor zich heeft en komt met een heerlijke lokale tripel (0,75 l) aanzetten die ze schenkt in een wijnglas. Bravo! Hulde aan deze gastvrouw. Naast me settelt de huiskat zich in de zon. In stilte genieten we.
In de avond laat ik me verwennen met heerlijke streekgerechten en wijn. Het is maandag en ik ben de enige in het restaurant, wat me alle tijd geeft om te kletsen met de eigenaren die ook alle tijd hebben en nemen. Morgen staat me een pittige dag te wachten. De route blijkt niet op orde, dus zal ik voor een alternatieve langere route moeten gaan. Veel kilometers omlopen. Kan ik mooi de calorieën van het fantastische eten verbranden.
Géén Sentiero
Vandaag gaat het naar Roccaraso liggend op zo’n 1.300 meter. Bij de routebeschrijving op de website van de Sentiero Italia CAI staat echter de volgende tekst: … de volledige bruikbaarheid ervan is niet gegarandeerd. Inmiddels weet ik dat je dan echt beter voor een alternatief kan gaan. Zo gezegd zo gedaan. Ik maak mijn eigen route. Wat jammer is, is dat deze dan zo’n 10 kilometer langer is. Het is niet anders. Ruim 37 kilometer vandaag. De ontelbare vergezichten, besneeuwde bergtoppen en een heerlijk zonnetje maken die extra kilometers meer dan goed. Het is prachtig.
Als ik het hotel in Roccaraso binnenloop roept de man achter de balie “Gert”. Het voelt welkom totdat hij de afgesproken prijs van de kamer probeert te verhogen. Dan ben ik er al helemaal klaar mee. Hier laat ik geen euro extra achter.
Ik settel mezelf, na bij een lokale supermarkt te zijn geweest, op bed met onder andere een fles rode wijn, stengels, twee yoghurtjes, cola en koekjes. Werk mijn socials bij en schrijf het eerste artikel, waarin ik mezelf kort voorstel, als gastreporter voor mountainreporters.com.
Wat ben je mooi
Inmiddels heb ik Molise achter me gelaten en trek nu door de Abruzzen. Vandaag trek ik door een gebied op zo’n 1.300 meter hoogte met links van me bergen tot zo’n 1.500 meter volledig groen begroeid, en rechts van me bergen tot zo’n 2.700 meter hoogte welke deels zijn bedekt met sneeuw.
Het is prachtig en ik loop mezelf dan ook regelmatig vast omdat ik maar om me heen blijf kijken. Abruzzen wat ben je mooi. En dan ben ik nog maar aan het begin van de Abruzzen. Kan niet wachten om morgen zelf naar 2.000 meter te klimmen.
23.000 pijnlijke stappen
En dan word ik op donderdag gebroken wakker na een slechte nacht. Mijn hele lijf doet zeer. Gisterenavond kon ik het al merken maar ik had gehoopt dat het lag aan de vibes van de plek waar ik was. Het zal meegespeeld hebben maar klaar om nu te klimmen ben ik niet en een dag langer blijven wil ik niet.
Ik kies een alternatieve route naar Popli. Het zijn 23.000 pijnlijke stappen. Tot in mijn vingertoppen doet het zeer. Ik heb dan ook weinig aandacht voor mijn omgeving.
Wel merk ik nog op dat ik een stuk van de Il Cammino di San Tommaso loop. Een pelgrimsroute die begint in Rome en gaat tot aan Ortona, in de provincie Chieti.
Verder ben ik vooral in de overlevingsstand en heb ik maar een doel. Zo snel mogelijk op de plaats van bestemming een overnachtingsplek vinden en rusten. Dat lukt.
Gezellig rumoerig
En dan beland je in de avond in de kelder van het hotel want daar zit een restaurant. Of eigenlijk een pizzeria plus. De zaak zit stampvol met alleen maar mannen, en heel traditioneel, jong vrouwelijke bediening. Gezamenlijk aan tafels werken ze hun eten naar binnen alsof ze de rest van hun leven niets meer krijgen. Ik aanschouw het vanaf mijn tafeltje voor één en kijk mijn ogen uit. Verstaan doe ik ze niet. Des te mooier zijn dus de verhalen die ik denk te horen.
Het is een gezellig rumoerige bedoening. Gezien ik de Italianen uit de regio Calabrië gewend ben zal alles qua geluid voor de rest van mijn leven meevallen. Ik laat het me goed smaken en eet net als de mannen om mij heen alsof dit het laatste is wat ik voor de komende dagen te eten krijg. Mijn lijf heeft het duidelijk nodig. Later ontdek ik dat het gezelschap hier in de buurt werkt aan diverse wegenbouwprojecten. Het is mooi volk.
Op bed in mijn kamer schrijf ik nog wat met op de achtergrond het geluid van een film. Mijn lijf doet nog zeer maar het is al merkbaar minder. Mijn humeur is weer goedgemutst als ik mijn ogen niet meer open kan houden. Licht uit en slapen.
Eerste camping
Vandaag is het een korte dag. Dat wil zeggen met lopen. Op zo’n 17 kilometer waar vandaan ik vertrek is een camping. De eerste in de 44 dagen dat ik nu door Italië trek die als het goed is ook is geopend. En die ga ik natuurlijk aandoen.
Het is een fijne route met voor me de bergen waar ik morgen aan zal beginnen. Technisch is het vandaag niet moeilijk dus genoeg tijd om om me heen te kijken en te genieten.
En dan is daar de eerste camping. Wat een feest. Het is heerlijk warm weer met een licht briesje. Ideaal dus. Tent opzetten, douchen en genieten van de zon en de plek. Het is fijn om buiten te zijn en vannacht in de “buitenlucht” te kunnen slapen.
Feeling hot
Als ik wakker word voelt het al best warm aan. Dat belooft wat voor vandaag. Ik pak mijn spullen in en vertrek. Op naar Santo Stefano di Sessanio.
Vandaag ga ik weer de hoogte in. Begin op 400 meter en zal na zo’n 1.200 meter stijgen uitkomen op 1.200 meter. Toch jammer dat je altijd meer hoogtemeters mag maken met al dat dalen tussendoor 🤪.
En dan komt mijn voorspelling uit. Het is heet. Het zweet gutst van mijn voorhoofd als ik de kale bergwand beklim. Weinig tot geen bomen. Wel veel gravel en rotsen. Ik loop vandaag over mooie trails. Ondanks de warmte is het weer volop genieten van prachtige vergezichten en de paden en paadjes waarover ik loop.
Recensies
Gezien ik de komende dagen waarschijnlijk weinig tot slecht toegang heb tot het internet sluit ik hiken in italië – week 7 op zaterdag af. Maar niet zonder twee mooie recensies met jullie te delen welke ik aantrof in mijn mailbox. Dank Mieke en André. Ik waardeer dit enorm.
Recensies Hiken in italië – week 7
Statistieken Hiken in Italië – week 7
| Hiking afstand deze week | Hoogteverschil deze week | Totale afstand | Totaal hoogteverschil |
| kilometers | meters | kilometers | meters |
| 186 | 3.959 | 1.089 | 38.141 |
Benieuwd naar de route die ik heb gelopen? Kijk dan op mijn Strava.
De verslagen van andere weken lezen? Klik dan op de betreffende week: week 1, week 2, week 3, week 4, week 5, week 6 en week 8.
