Elke voorbijganger die ik passeer, elk gezicht dat vluchtig opduikt in mijn blikveld, draagt een onzichtbare wereld met zich mee. Een leven dat net zo vol en gelaagd is als het mijne, met dromen, zorgen, liefdes en herinneringen. Maar de meeste verhalen blijven verborgen, als ondergrondse rivieren die pas zichtbaar worden wanneer je per toeval een bron ontdekt. Soms – onderweg – openen die bronnen zich. Soms stroomt een verhaal rijkelijk, overvloeiend in het mijne. En soms is het niet meer dan een fonkeling in een ooghoek, een echo die net te zacht is om te vangen. Mijn tocht naar het ‘einde van de wereld’ is een reis langs die verhalen. En hoe verder ik kom, hoe meer ik besef: iedereen draagt iets bijzonders met zich mee. Iedereen heeft een verhaal. Wat is jouw verhaal?
De pater van Banneux
De ochtend in Banneux ruikt naar vochtige aarde en houtrook. De mist hangt zwaar tussen de bomen, als een adem die weigert op te lossen. In de verte weerklinkt het gedempte klokgelui van de kapel, een herinnering aan de toewijding die hier als een oude mantel om de stenen hangt. Ik stap de eetzaal binnen, waar de geur van vers brood en koffie zich mengt met de kille lucht van buiten.
Aan een lange houten tafel zit een pater. Stil, in zichzelf gekeerd, alsof hij al uren in stilte vastzit. Hij eet traag, elke hap met bedachtzaamheid gekauwd. Een man van routine, van rituelen. Ik knik naar hem, hij knikt terug, een korte groet zonder woorden.
Maar later, als we samen de vaat doen – de damp van warm water stijgt op, onze handen vinden een ritme tussen schuim en servies – verandert hij. Zijn stem vult de ruimte, zijn verhalen klotsen over de rand van zijn ingetogen bestaan. Hij vertelt over zijn roeping, over de momenten van geloof en twijfel, over het gewicht van een leven gewijd aan God.
“En jij?” vraagt hij, terwijl hij een bord afdroogt. “Wat zoek jij?”
Mijn handen blijven even in het water. Wat zoek ik? “Vrijheid”, zeg ik uiteindelijk. Niet omdat ik dat op dat moment helemaal zeker weet, maar omdat het goed voelt. Hij kijkt me aan, glimlacht. “Vrijheid is een zware last”, zegt hij zacht.
Wanneer ik vertrek, blijft hij in de deuropening staan, zijn habijt een donkere vlek in de mist. “Ik zal vandaag voor je bidden, God gaat met je mee”, zegt hij. Ik knik. Misschien. Maar vandaag is het vooral mijn eigen schaduw die mij volgt.
Wijn en woorden
Een dorp, ergens in Frankrijk. Huizen met verweerde felgroen gekleurde luiken, een kerkklok die de stilte doorbreekt. Het is al donker als ik klop op de deur van een B&B. Later bevind ik mij aan de keukentafel bij een knapperende houtkachel, vergezeld door het stel dat de B&B runt. Zij komt uit Portugal, hij heeft verre roots in Nederland. Een glas wijn wordt ingeschonken en al snel zweven woorden over de tafel als herfstbladeren in de wind.
“Louis de Funès,” roept hij uit, “dé koning van de Franse komedie!”
“Non non,” werpt zij tegen, “Gérard Depardieu, dat is pas een echte acteur!”
Ik lach, proost mee, geniet van de energie die tussen hen heen en weer vliegt. Hoe meer wijn er vloeit, hoe kleiner de taalbarrière. De Franse cinema wordt een kapstok voor een gesprek over het leven, over Frankrijk, over thuis. We vertellen over onze passies, onze jeugd, de dingen die we verloren en de dingen die we gevonden hebben.
Als de avond in nacht verandert, is er geen onderscheid meer tussen onze nationaliteiten, onze achtergronden. We zijn gewoon drie mensen, samen aan een tafel, verbonden door een paar flessen wijn en de behoefte om gehoord te worden en te luisteren.
Ik vertrek naar mijn kamer met een warme roes in mijn hoofd en een glimlach die niet verdwijnt.
Fluisteringen in een café
Soms zijn er verhalen die nauwelijks verteld worden en toch blijven hangen.
Een klein Frans café, ergens onderweg. Houten tafels, de geur van sterke espresso. Een vrouw. Ze kijkt, lacht. Ik bestel een koffie, zij een glas wijn. Haar blik blijft net iets te lang hangen. Een korte uitwisseling van woorden – niet veel, het is nauwelijks een gesprek – maar haar stem zingt na in mijn hoofd als een melodie die ik niet wil vergeten.
Soms is een blik genoeg. Soms is een glimlach een verhaal op zichzelf.
Wanneer ik de deur uitstap, draait ze zich nog even om en lacht. Ik loop verder, met deze herinnering als een warme gloed onder mijn jas.
Het buurthuis en de grote vragen
Ik arriveer in een gehucht dat nauwelijks een naam heeft. De straten zijn leeg, de huizen zwijgend. Een man, op straat, vangt mijn blik en zonder dat ik het doorheb, loop ik even later met hem mee naar het enige wat hier overeind is gebleven: het buurthuis, annex café.
Binnen is het warm, gevuld met stemmen en de geur van koffie en pastis. De stamgasten aan de bar, gezichten verweerd door de tijd, zuigen me in hun wereld. De gesprekken gaan over alles en niets: de wereld, Franse politiek, over de sterke opkomst van rechts. Trump, het klimaat. En dan, onvermijdelijk, over de derde wereldoorlog.
“Ze denken dat we niets zien”, zegt een man met diepe rimpels rond zijn ogen. “Maar wij voelen het. De geschiedenis herhaalt zich.”
De bar is plakkerig van gemorste drank, maar de woorden zijn scherp, helder. Hier wordt het grote wereldnieuws besproken alsof het zich in hun achtertuin afspeelt. Ik luister, observeer, voel hoe ik voor even deel uitmaak van hun kring.
Als ik later afscheid neem, knikken ze en groeten me hartelijk. Ik, al was het maar voor een paar uur, was onderdeel van hun verhaal. Hun wereld. En zij van het mijne.
Het gebaar van een vreemde
De regen valt in dikke druppels, de wereld om mij heen is grauw. Ik sta stil langs de weg, zoekend naar mijn route. Een auto stopt. Het raampje schuift omlaag. Een Franse vrouw kijkt me aan, haar zoontje naast haar.
“Kan ik u helpen? Heeft u een lift nodig?”, vraagt ze in het Frans. Ik schud mijn hoofd, leg kort uit over mijn voettocht, over mijn verlangen om elke stap zelf te zetten. Ze knikt, bewondering in haar ogen. “Bon courage”, zegt ze en rijdt verder.
Even later stopt dezelfde auto opnieuw. Ze stapt uit, in haar handen een stokbrood, een stuk kaas en gedroogde worst. “Voor je moed”, zegt ze eenvoudig.
Onze werelden raken elkaar voor een fractie van een seconde. Ik neem het aan, bedank haar. Wanneer ze wegrijdt, blijf ik achter in de regen, met een warmte die door geen enkele bui is uit te wissen.
Iedereen heeft een verhaal
De wereld is een mozaïek van verhalen, flarden van levens die elkaar kruisen en weer vervagen. Soms ben je een hoofdpersoon in je eigen saga, soms slechts een figurant in het verhaal van een ander.
Ik loop verder, stap voor stap, door regen en zon, mist en wind. Mijn eigen verhaal verweven met dat van hen die ik ontmoet. Want uiteindelijk zijn we allemaal reizigers, passanten met een rugzak vol verhalen die wachten om verteld te worden.
Ik… ik loop verder.
Inspiratie. Kijktip
Bekijk onderstaande filmpje ‘Sonder: De bewustwording dat iedereen een verhaal heeft’ maar eens, het is prachtig!
Foto: Pexels
