De werkdag waarvan je wist dat hij zou komen, is emotioneel toch pittiger dan ik vooraf had ingeschat.
Na mijn besluit om een jaar niet te werken maar heel andere dingen te gaan doen, moeten er wel een aantal zaken geregeld. Waarbij in mijn geval het belangrijkste was om te zorgen dat het bedrijf waar ik werkzaam was, het team wat ik aanstuurde en de klanten waar ik verantwoordelijk voor was goed achter zouden blijven.
Medewerking en steun
Voor mijn plan kreeg ik alle medewerking en steun. Vanuit het bedrijf, het team en de klanten niets dan lof voor mijn keus. Wow, spannend, gewaagd, gedurfd, bijzonder, bewonderenswaardig en stoer waren veel reacties. Maar er moest natuurlijk wel het een en ander geregeld worden. Gelukkig werd er al snel een vervanger gevonden met wie ik een week of vijf samen heb op kunnen trekken. Zo ontstond er een soepele en complete overdracht. Fijn voor het team, de klanten, mijn opvolger, maar zeker ook fijn voor mij. Op deze manier kon ik het goed achterlaten.
Er daar is hij dan. De laatste werkdag. Een dag waarin ik alle teamgenoten in de buitendienst nog een keer ben langsgegaan om ze te bedanken voor de prettige samenwerking, en de collega’s op kantoor nog even gedag kon zeggen. Het is immers een fijne club mensen om mee te werken!
Een emotionele dag
Een vreemde werkdag waarbij de emoties bij mij behoorlijk hoog zaten. Niet gek natuurlijk, maar toch. Aan het einde van de dag klapte mijn hoofd bijna uit elkaar van de hoofdpijn. En dat voor iemand die nooit hoofdpijn heeft.
Na het inleveren van de laatste spullen, de auto en de sleutels was het zover. Hardloopkleren aan en mijn nette kleding in een running vest op mijn rug door de voordeur naar buiten. Het was een bijzonder moment.
De eerste twee kilometer gingen voor geen meter. Mijn hoofd klapte bijna uit elkaar. Maar bij kilometer drie, vier trok de hoofdpijn weg en maakte plaats voor euforie. Het besef kwam. Mijn jaar is begonnen. Voor mijn gevoel zweefde ik de rest van de route naar huis over de weg. Het pad voor me is van mij.
