Een levensveranderende beslissing is een keuze die een grote impact heeft op je leven en je toekomst. Ze veranderen je koers, zijn een opening naar nieuwe mogelijkheden en kunnen grote uitdagingen met zich meebrengen. Ik weet er alles van. Mijn leven veranderde totaal. Drie momenten waren hierin cruciaal. Laat me je meenemen in mijn levensveranderende impactvolle beslissingen. Mogelijk kan het jou helpen ook zo’n grootse levensveranderende keuze te maken. Een impactvolle beslissing te nemen. Jouw koers te veranderen.
Dit wil ik niet meer. Ík moet veranderen!
Eind augustus 2018, ongeveer zeven jaar na mijn eerste burn-out, sta ik opnieuw op de rand van het ravijn…
Ik – op dat moment 42 jaar – vertoon weer alle tekenen van een burn-out. Na die eerste noodkreet van mijn lichaam ben ik ongeremd doorgegaan. Zijn ezels inderdaad slimmer dan wij…? Hoe dan ook: mijn lichaam trekt opnieuw aan de noodrem. Gelukkig is er dit keer geen sprake van een ongeluk, maar weer is het heftig. Ik slaap al maanden slecht, heb geen energie, kan amper nog iets onthouden, mijn lontje is kort, de tranen zitten hoog en ik voel een permanente druk op de borst.
Ik herken dit keer de signalen en het eerste wat ik denk is: ‘Dit wil ik niet meer. Nu is het genoeg. Ik moet nu echt iets gaan veranderen.’ Mijn wake-up call. Ik voel aan alles dat ik nú wel bereid ben om er iets aan te gaan doen. Ik wil niet dat dit zich om de zeven jaar herhaalt. Dat ga ik niet volhouden en zo wil ik niet leven. Maar ik heb geen idee hoe ik dit moet aanpakken en ben in deze fase ook niet meer in staat om helder na te denken. Wel ben ik nog in staat om een hulplijn uit te gooien.
Deze hulplijn – mijn eerste aanzet tot verandering – wordt gevangen en er wordt direct op geacteerd. Het geeft me direct hoop en er komt rust in mijn lijf. Deze eerste stap is spannend, ontzettend spannend. Mijn keuze om te veranderen is gemaakt. De eerste levensveranderende beslissing is genomen. Intrinsiek gemotiveerd ga ik ongeremd met mezelf aan de slag. Een onzekere, spannende en intense periode breekt aan.
Ik kies voor vrijheid, voor het onzekere
De gedachte dat ik de tijd na mijn werkende leven mogelijk niet zo zal kunnen invullen als ik graag zou willen benauwt me. Het is alsof mijn keel wordt dichtgeknepen en ik langzaam word afgesloten van zuurstof. Ik ben nu ruim 22 jaar, met liefde en plezier, meer dan fulltime aan het werk. Voor bedrijven, maar ook een langere periode als zelfstandig ondernemer. Wil ik dit nog ongeveer 24 jaar doen? Als ik eraan denk bekruipt me een onbehaaglijk gevoel. Toch is dit wel de meest logische route binnen onze maatschappij. De route van werken tot je pensioen en dan echt kunnen gaan ‘genieten’…
Ik heb zo mijn bedenkingen en het laat me niet los. Waarom zou ik in het oude stramien blijven hangen? Ik ben nu nog gezond en fysiek sterk. Het is de vraag of ik die kwaliteiten later, ‘als ik groot ben’, nog steeds heb. Er is geen enkele zekerheid. Ik acht de kans eerder groter dan kleiner dat ook ik te maken krijg met ziekte, in welke vorm dan ook. De rillingen lopen over mijn rug bij deze gedachte.
Levensvragen
Juist in deze periode ben ik veel bezig met levensvragen. Vragen als: Wat kan ik nú doen om meer uit mijn leven te halen? Wat kan ik nú doen zodat ik straks met een goed gevoel terug kan kijken? Wat geeft mijn leven kleur en wat kan het nog meer kleur geven? Hoe wil ik herinnerd worden? Welke wensen heb ik nog? Wat zou ik het allerliefst willen bereiken? Wat is echt belangrijk voor me, en besteed ik daar genoeg tijd en aandacht aan?
Als ik kijk naar mijn leven nu dan is het veel van hetzelfde. Werken, sporten, eten, sociale dingetjes, slapen en dat dan weer herhalen. Dag-in-dag-uit. De tijd gaat snel. Ik knipper een keer met mijn ogen en ik zit alweer in een nieuwe week, een nieuwe maand, een nieuw jaar. Het maakt me onrustig. Alsof een klok in mij elke seconde genadeloos wegtikt. Tik, tak, tik, tak…

Los van de tikkende tijdbom
Het rennen door de natuur is voor mij dé manier om los te komen van deze tikkende tijdbom. Tijdens zo’n inspanning buiten is het net of de klok stilstaat. Fluitende vogels, het geritsel van bladeren en het geruis van de wind in de bomen maken me rustig. De geur van bos en heide zijn opwekkend, en dan de zonnestralen die, priemend door het bladerdak, in banen de aarde raken…
Wat is de volgende stap en durf ik die te zetten? Vrijheid is heel sterk in mijn systeem gaan zitten. Het is mijn belangrijkste kernwaarde.
Net voor het einde van 2020 heb ik op mijn werk aangegeven dat ik speel met de gedachte om er een periode tussenuit te gaan. Een maand later merk ik echter dat een sabbatical voor mij niet gaat werken. Het zou betekenen dat ik na afloop weer terug stap in mijn huidige functie. Dat wringt met mijn drang naar vrijheid. Het wordt dus géén sabbatical. Ik neem ontslag.
De tweede levensveranderende beslissing is genomen. Ik ga voor mijn ‘cadeaujaar’. Dat betekent een jaar van maximale vrijheid, zonder baangarantie, zonder inkomsten en zonder een vooraf strak uitgewerkte planning. Een sprong in het diepe.

Ik ga niet meer terug. De ratrace doe ik niet meer aan mee
In de huidige samenleving rennen we alleen nog maar en ik heb het dan niet over een rondje door het bos. Nee, we zijn druk vanaf het moment dat we opstaan. Eerst snel ontbijten om daarna met de kinderen naar school te racen, vervolgens naar het werk, rennen voor klanten, collega’s en relaties, dan gauw naar de naschoolse opvang, sprintje door de supermarkt, nog even extra gas erop anders zijn we te laat voor het sporten van de kinderen, koken, kinderen naar boven, een huishoudelijk 400 metertje met stofzuiger en poetsdoek, rap nog even zelf naar de sportschool, gewichten in de rondte slingeren, naar huis om de socials bij te werken en we kunnen weer naar bed. De volgende dag draaien we ongeveer hetzelfde riedeltje af, et cetera. Er komt geen einde aan.
Ik doe niet meer mee aan de ratrace
Mijn ratrace speelde zich vooral af op het werk. Het moest altijd maar sneller. Met minder mensen. Met minder geld. De druk werd steeds hoger en de menselijke maat verdween uit beeld. Het is helder dat ik hier niet meer aan meedoe. Ik ga mijn eigen race lopen. Een race die geen race meer is maar een nieuw levenspad. Een pad waar ik energie van krijg in plaats van dat het me leegzuigt. Een pad waar balans
is tussen geven en nemen. Een pad waarop wel oog is voor elkaar en het niet alleen maar draait om ikke-ikke-ikke. Een pad met niet alleen afwisseling, persoonlijke ontwikkeling, nieuwe ontdekkingen, avonturen en uitdagingen, maar ook nieuwe mensen, bijzondere ontmoetingen en groei. Míjn pad dus en niet dat van een ander.
En daar is levensveranderende beslissing nummer drie. En hoewel ik toen nog niet echt een idee had hoe ik dit zou gaan inrichten geeft het me direct energie. Deze impactvolle keuze zet een duidelijke koers. Mijn koers in de richting van het onbekende. Mijn koers naar een vrij leven.
Levensveranderende beslissing vier
In een periode van zo’n 3,5 jaar nam ik de bovenstaande levensveranderende beslissingen. In een relatief korte periode veranderden ze mijn leven totaal en droegen alledrie bij aan mijn koers richting mijn vrije leven.
Nog eens drie jaar later verkoop ik mijn laatste ‘vastigheid’. Mijn eigen woning. En hoewel het nog niet voelt als de vierde levensveranderende beslissing is het dat misschien wel. Voor mij is het meer een logisch gevolg op het pad van mijn vrije bestaan.
Op 2 januari 2025 zal ik hierdoor – op mijn 48e – letterlijk mijn ‘nieuwe nog vrijere’ avontuurlijke leven inlopen in de richting van Sagres Portugal.
Ik vind het spannend.
If your dreams do not scare you, they are not big enough.
Ellen Johnson Sirleaf
