Mijn flow. Is hij foetsie?! Nee toch!

Nee, zo erg zal het niet zijn. Of wel? Het gaat al even niet vanzelf, zoals ik de laatste jaren wel gewend ben. Mijn hoofd – gedachten – zitten me in de weg. Ze laten me niet doen wat ik wel graag zou willen en ik kan mezelf niet herpakken. Wat is dat toch? Waar is mijn flow?

Al jaren

Sinds ik – inmiddels al een aantal jaren geleden – besloten heb niet meer deel te nemen aan de ratrace ‘loopt’ mijn leven. Zowel figuurlijk als letterlijk. Ik rijg avonturen aan elkaar, ben veel in de natuur en ren of hike letterlijk door het leven. Al jaren zit ik in een flow.

Flow wordt vaak beschreven als een mentale toestand waarin iemand volledig opgaat in een activiteit, met een gevoel van focus, energie en voldoening. Het is als een staat van optimale prestatie en betrokkenheid, waarbij de tijd lijkt te vervagen en alles moeiteloos lijkt te verlopen.

Mijn gedachten zitten mij in de weg

Ik ben op dit moment in de Toscaans-Emiliaanse Apennijnen. Een prachtig gebied, heerlijk weer, mooie mensen en fantastische faciliteiten. Niets staat mij in de weg om me gedegen voor te bereiden op mijn aanstaande GR11-avontuur in juni. En dan toch wil het niet. Het loopt niet en dat zit niet in mijn lijf. Dat is sterk en wordt met de dag sterker in aanloop naar juni. Dat voel ik.

Nee, het zit in mijn hoofd. Het zijn verzwakkende gedachten die me in de weg zitten. Gedachten die mijn flow onderdrukken en dat is op zijn zachtst gezegd frustrerend. Mijn flow is er zeker nog, dat weet ik. Deze zal ik ook nooit meer laten gaan. Maar die verzwakkende gedachten hè, die verdomde verzwakkende gedachten!

Verzwakkende gedachten zijn gedachten die ons zelfvertrouwen, motivatie en welzijn verminderen. Ze kunnen negatieve overtuigingen zijn over onszelf, anderen of de wereld om ons heen, en kunnen leiden tot gevoelens van angst, twijfel en onzekerheid.

Twijfel

Op zeven april schreef ik in een mail: ‘In alle eerlijkheid was er vandaag voor het eerst ook twijfel. Die van: ‘Kan ik dit wel?’ Voor het eerst in al die maanden. Het zal zijn omdat het nu snel dichterbij komt.’

Ik was net begonnen aan mijn ’training’ hier in Italië. Wennen aan de warme temperaturen, ondergronden, klimmen, afdalen, lopen met zes kilo op mijn rug. Geen wonder dat het niet vanzelf gaat. Mijn ongeduld haalde me in en ik ging twijfelen. Niet doen!

Toch nestelt zo’n gedachte zich in je hoofd, blijkt nu. En onbewust breidt het zich ook nog uit. Het parkeren heeft maar voor heel even gewerkt.

Tussendoel

Een tussendoel op weg naar mijn GR11-avontuur is 1.000 kilometer in dertig dagen. Gepland om hier in de Apennijnen te volbrengen. Samen met minimaal 25.000 te maken hoogtemeters en lopend met zes kilogram aan bepakking.

Mooi en uitdagend en leuk bedacht maar het werkt niet. Niet op dit moment. Dit tussendoel zit me duidelijk in de weg . Versterkt mijn verzwakkende gedachten en tast mijn flow aan.

Ik loop niet lekker, heb géén zin om buiten te spelen en zoek constant naar mogelijkheden om er onderuit te komen. Ondertussen staat wel mijn doel en daarop loop ik qua kilometers achter de feiten aan. Niet heel stimulerend kan ik je zeggen. Maar het tij keren lijkt me ook niet te lukken.

Waarom worstelen?

Dagen worstel ik met mijn gedachten, het tussendoel, de paadjes en de hoogtemeters. Waarom? Die vraag stel ik mijzelf na een aantal dagen worstelen. Die vraag had ik mezelf natuurlijk meteen moeten stellen. Ik ben hier in Italië om mijn lijf te sterken voor wat komen gaat. En dat lukt. Dat is niet gekoppeld aan kilometers, tijd of hoogtemeters. Nee, dat is gekoppeld aan een goed gevoel. Mijn gevoel. En dat was ik even vergeten. Al het andere is niet belangrijk.

Mijn flow en gevoel gaan hand-in-hand. En als dat er is gaat het helemaal goedkomen. Vanaf nu dus géén verplichte kilometers, hoogtemeters of buitenspeeltijd meer. Nee, ik ga lekker time-on-feet maken en ik zie wel hoe ver, lang en hoog dit zal zijn.

Mijn lijf sterken op gevoel. Mijn manier dus.