In twee delen heb ik deze tocht, de GR11-trail door de Spaanse Pyreneeën van 889 kilometer met 44.131 hoogtemeters, volbracht. Eind juni en begin juli 2022 rende en liep ik 370 kilometer, in augustus van dit jaar liep ik de rest tot aan Punta Cap de Creus, het eindpunt van mijn GR11-avontuur. In dit artikel neem ik je mee, deel ervaringen, tips, hoogte- en dieptepunten. Een reis over verliefd worden en blijven.
Onderaan dit artikel vind je tevens een overzicht van artikelen welke ik over mijn GR11-avontuur gepubliceerd heb.
Rennen door de bergen
Met minimale bepakking, kleine rugzak en vol verwachting vertrek ik naar Irun Spanje. Het plan is om, waar het kan, te gaan rennen door de Pyreneeën. Trailrunnen in optima forma door de ongerepte natuur van de Spaanse kant van de Pyreneeën.
Stram na een lange busrit en van een val van de trap een week eerder, start ik vol verwachting en goed gemutst bij Faro de Cabo Higuer, het startpunt van mijn GR11-avontuur. Ik loop de route van west naar oost.
Ik ben weer op pad en dat is fantastisch. Op dat moment zit ik nog in het jaar dat ik mijzelf cadeau heb gedaan, niet wetende dat ik twee maanden later zal besluiten dat ik mijn oude bestaan definitief de rug toekeer en ik kies voor een nieuw, relaxed, krachtdadig en avontuurlijk leven waarin ik dromen realiseer, anderen inspireer en het gewoon op mijn manier doe.
Glooiend
De eerste dagen, zo’n 100 kilometer, loop ik door een glooiend groen landschap. Kan mijn lijf mooi wennen. Ik kom tenslotte uit vlak Nederland met als hoogste heuvel de Vaalserberg. Met zijn hoogte van 322 meter niets in vergelijking met wat ik hier in de Pyreneeën mag beklimmen. Dat ze het een berg durven te noemen, daar vind ik wel wat van. Nederland heeft, naar mijn bescheiden mening, geen bergen maar heuvels. Laat ik het erop houden dat mijn referentiekader anders is.
Omdat ik geen tent bij me heb – ik wil zo licht mogelijk zijn – slaap ik in hostels, B&B’s, hotels en refugio’s (bemande berghutten). Zoals altijd heb ik nu ook niets geregeld en is het elke keer een verrassing of er plek voor me is. Gezien ik alleen, flexibel en niet veeleisend ben komt het meestal goed. Soms niet en dan loop ik verder tot er wel een plekje voor me is.
Tip voor wie anders in elkaar zit of met meer personen is: boek dan ver van tevoren. Zeker in de maanden juli en augustus.
Onderweg tref ik, vaak vluchtig, andere GR11-avonturiers. Soms lopend in tegengestelde richting maar vaak in dezelfde richting als ik ga, naar het oosten. Omdat ik sneller ben zijn het eenmalige ontmoetingen en gaat het gesprek veelal over mijn kleine rugzak en het beperkte gewicht van hetgeen ik bij me heb. Zeker aangezien de meesten hun hele huishouden lijken mee te sjouwen in immense rugzakken.
Tijdens deze trip bedenk ik me wel dat ik een volgende keer als ik weer zo’n trail ga lopen er toch een tent meegaat. Het maakt je flexibel en minder afhankelijk. Het extra gewicht moet ik dan wel zien te compenseren.
Verkeerd lopen
Dan zit ik ineens, in plaats van bij Refugio de Lizara, bij Refugio de Linza aan de GR13. Ergens heb ik een afslag gemist. Tijdens het lopen zit ik veel in mijn hoofd, geniet van de omgeving en ben niet bezig met de route. Het gebeurt mij veelvuldig, ondanks dat ik wanneer mogelijk, navigatie gebruik. Het is wat het is, dat ben ik.
Géén bereik
Niet met telefoon, 3, 4 of 5G en er is géén WiFi. Zelfs de gps hapert zo af en toe. Voor mij een zegen maar het is wel iets waar je je van bewust moet zijn als je door de Pyreneeën aan het dolen bent. Ik vind het heerlijk om geheel afgezonderd te zijn van socials, mijn website, het nieuws, tv en belcontact. Zwerven in de bergen heeft zo zijn voordelen zullen we maar zeggen.
Internet en gps zijn lang niet altijd beschikbaar of betrouwbaar in de Pyreneeën. Iets om je bewust van te zijn en rekening mee te houden.
Als ik meer op hoogte kom voel ik me duidelijk meer thuis. Boven de boomgrens, tussen de rotsen, dicht bij de bergtoppen is duidelijk mijn omgeving. Kom ik boven de 2.000 meter dan krijg ik nog meer vlinders.
Ongerepte natuur
Het is overweldigend. Ik raak mezelf volledig kwijt in de ongerepte natuur van de Spaanse Pyreneeën. Het is eigenlijk niet goed te beschrijven maar toch ga ik een poging doen om je mee te nemen in deze beleving.
Over het algemeen loop ik solo, ingesloten door bergen en rotsformaties, groene landschappen, ik loop over trails, technische ondergronden, door natte graslanden, gepaard met een strakblauwe lucht met af en toe een wolkje, de zon die aangenaam brandt op mijn huid en een windje dat voor de nodige verkoeling zorgt.
Op de achtergrond het belgeluid van koeien en paarden, reeën met hun jongen, gemzen, als je geluk hebt een moeflon en af toe de stem van een medehiker. Ik voel me één met de natuur. Geen enkele noemenswaardige afleiding. Alleen ik en al het natuurschoon om me heen. Het is overweldigend. Puur. Daar waar ik wil zijn. Ik ben verliefd.
Verliefd
Verliefd op de ongerepte natuur van de Spaanse Pyreneeën, het bergmassief, zijn dierlijke inwoners, de gewoonten in de bergen, het relaxte karakter, de bijzondere ontmoetingen, de stilte en om te gast te mogen zijn in deze bijzondere omgeving.
Een verliefdheid die, zo zal later blijken, niet overgaat maar alleen maar meer gevoed zal worden en groeit.
Te veel
En dan breekt het me op. Ik heb last van mijn evenwichtsorgaan, ben moe en futloos. Ik heb voorafgaand aan dit GR11-avontuur twee maanden met mijn rugzak over de Sentiero Italia door Italië getrokken en mijn lijf vindt het duidelijk genoeg. Het gaat niet meer en ik neem het moeilijke besluit om te stoppen. De GR11 zal niet weglopen. Zeer doet het wel.
Weetjes
Naam : GR11 – “La Senda Pirenaica” of kortweg “La Senda” of “ruta Transpirenaica” in Spanje
Lengte : ongeveer 840 km (ik liep er meer omdat ik soms verkeerd liep of om moest lopen voor een overnachtingsplek)
Hoogtemeters : 40.000 – 45.000
Etappes : 46, maar is in te korten of uit te breiden
Startpunt : Cabo Higuer, nabij Irun in Spaans Baskenland aan de Atlantische Oceaan
Eindpunt : Punta Cap de Creuz bij Cadaques aan de Costa Brava aan de Middellandse Zee
Hiken over de GR11
Tweede helft juli 2023 besluit ik spontaan om terug te gaan naar de Spaanse Pyreneeën. Mijn Via-Alpina Red Trail avontuur is door omstandigheden doorgeschoven naar 2024 en dat geeft ruimte in mijn agenda. Mijn GR11-avontuur krijgt sneller een vervolg dan gedacht. Yes!
Dit keer neem ik wel een tent mee om maximaal flexibel te zijn. Ik ga in augustus en hoef niet eens te proberen of er nog plek is in refugio’s. Daarbij komt dat ik veel wil gaan wildkamperen. Boven de 2.000 meter is dit toegestaan en ik heb de uitrusting bij me die daarvoor geschikt is.
Tip. Wil je maximaal flexibel zijn, neem dan je eigen tent mee. Boven de 2.000 meter mag je wildkamperen en is er dus altijd plek. Respecteer hierbij wel de regels van wildkamperen en laat niets achter wat er niet hoort. Je bent te gast, gedraag je daar ook naar.
Aanloop vanuit Frankrijk
Ik start in Lourdes, Frankrijk. Ik neem dus een aanloop door de Franse Pyreneeën en hop via een deel van de Haute Route Pyrenees (HRP) naar Parzán, Spanje. Daar waar ik de route ruim een jaar eerder verlaten heb.
De eerste drie dagen zijn saai. Hoofdzakelijk asfaltwegen door de lage Pyreneeën in Frankrijk, waar het zinderend heet, toeristisch en inspiratieloos is. Dag vier daarentegen is spectaculair. Hier maak ik kennis met de HRP en mag meteen genieten van steile beklimmingen, dalingen, bergmeren, technische ondergronden, watertjes en prachtige vergezichten. Ik ben meteen weer thuis. Ik heb dit echt gemist.
Amigo’s
Afgelopen jaar – goedbeschouwd heb ik al best veel avonturen beleefd in korte tijd – heb ik mijn Spaanse vriend David leren kennen tijdens de Camino del Norte. Een appje zijn kant op en hij sluit aan voor een nog onbekend aantal dagen vanaf Parzán. Gezellig!
Samen trekken we over de GR11. Een heel andere dimensie dan ik gewend ben. Ik ben een solist, gelukkig wel met een sociaal karakter en empathisch vermogen. Het is, als verwacht, gezellig en we zijn fysiek aan elkaar gewaagd.
De natuur, het gebergte en alles wat daarbij hoort imponeert ons beiden. Met enige regelmaat staan we onszelf te vergapen aan al het moois wat de Spaanse Pyreneeën te bieden heeft.
We zien af, zwemmen in bergmeren en zoeken idyllisch plekjes om te overnachten. Ik ben helemaal in mijn element. Het weinige eten – er is in dit deel van de Pyreneeën gewoonweg weinig – in combinatie met het kamperen vallen mijn amigo zwaar. Waar ik met de dag groei en intens geniet wordt het voor hem met de dag zwaarder. Hij geniet enorm van de omgeving maar dat is na zes dagen niet meer genoeg. Ik ga solo verder en zal hem in september weer treffen als ik hem thuis bezoek.
De ruige Pyreneeën
Altans, zo noem ik ze. Grofweg de centrale Pyreneeën. Daar waar de natuur echt ongerept is, de vergezichten onvoorstelbaar mooi, bergmeren helder, riviertjes stromen met schoon bergwater, wilde dieren er thuis zijn en ik te gast ben. Hier loop ik met nog meer respect voor alles wat er groeit, bloeit en leeft. Ik ben hier klein, kwetsbaar en heel erg thuis.
Om hier te komen en het echt te beleven moet je lopen, klimmen, dalen en je in het zweet werken. Alleen dan kun je, mijns inziens, echt dit gedeelte van de Spaanse Pyreneeën beleven, voelen, ruiken, het respecteren en in je hart sluiten. In mijn hart zit het, diep, heel diep.
Aan het einde van dit gedeelte kom je door Andorra. Heel snel doorheen trekken als je het mij vraagt. Hier gaat de route vooral door letterlijk in beton gegoten toerisme, een enorm contrast met de omgeving ervoor. Te groot en niet uit te leggen. Hier mag voor mij de route echt aangepast worden, zodat ook dit deel een GR11-waardig deel gaat worden.
Na Andorra is het nog één etappe genieten en dan is het op naar Punta Cap de Creus. Mooi, zeker. Maar minder mijn buitenspeelgebied. Het is hier in dit deel veel van hetzelfde en er is een stuk meer te belopen asfalt. Wat ik de routemakers wel mee moet geven – en dit siert ze – tot aan zee blijft het klimmen en dalen. Sowieso typerend voor de GR11; je klimt en daalt constant en vaak het maximale verschil. Ik houd ervan. Het is goed voor de beenspieren.
Mooie mensen
Mooie mensen, bijzondere mensen. Een vriendin van me zei “Mooie mensen ‘zien’ mooie mensen.”, naar aanleiding van mijn artikel over mooie mensen. Misschien heeft ze gelijk. Hoe dan ook, bijzondere ontmoetingen en mooie mensen komen veelvuldig op mijn pad. Omdat ze hetzelfde pad belopen, er wonen of werken. Ze zien, aanspreken en horen is de kunst. In mijn geval gebeurt dit veelvuldig. Onbedoeld, zeker niet bewust maar zeer welkom en vanuit oprechte interesse.
Welk deel is nu het mooiste?
Deze vraag heb ik al vaak gekregen van medehikers, volgers en het thuisfront en is, vanuit het perspectief van mogelijk toekomstige GR11-avonturiers, lastig te beantwoorden. Vanuit mijn eigen beleving is het heel helder en heb je dat uit het voorgaande allang kunnen opmaken. Ik ben graag op hoogte, boven boomgrenzen en echt in de ongerepte natuur. Grofweg boven de 2.000 meter. Dit is op de GR11 mijn favoriete buitenspeelgebied. Hier voel ik me thuis. Dit is het gebied waar ik de liefde vond en nog steeds vlinders van krijg. Het zit in mijn hart en ik zal hier zeker terug gaan komen. Vast meer dan eens.
Tip. Neem je tijd. Laat alles en iedereen op je inwerken. Heb je geen tijd voor grote afstanden knip het dan in kleinere delen. Onthaast, geniet en wees je bewust van je omgeving. De Spaanse Pyreneeën zijn een cadeautje en onthoud; je bent er gast.
Absolute aanrader
Deze kop zegt al genoeg, toch? Een eigen GR11-avontuur gun ik iedereen. Het is een absolute aanrader. Het zal je verrassen, je zult het vervloeken, intens genieten en onder de indruk zijn. Het zal je, als je jezelf eraan overgeeft, maximaal avontuur doen beleven. Je zult leven.
Kortom, loop de GR11, beleef het en je zult avontuurlijk leven absoluut meer gaan snappen en mogelijk zelfs gaan omarmen. Ik gun jou in ieder geval je eigen GR11-avontuur.
Artikelen over mijn GR11-avontuur
Hieronder tref je een overzicht van de artikelen welke ik heb geschreven over mijn GR11-avontuur:
2023:
2022:
Al mijn avonturen zijn natuurlijk ook te volgen op Insta, Strava en mijn blog. Via de media partners zal ook verslag gedaan worden van mijn avonturen. Wil je niets missen meld je dan aan voor blog-meldingen.
Hoi Geert,
Mijnpartner en ik willen juli 2024 met de gr11 starten.
Vraag aan jou: hoe begaanbaar is het terrein.
Dit ivm schoeisel. Normaal radeen ze bergschoenen type b/c aan maar die zijn een stuk zwaarder dan trailrunschoenen.
Kun je hier wat over zeggen.
Met vriendelijke groet Egbert
Hi Egbert, wat leuk! Dat doen jullie goed. Qua schoeisel is het natuurlijk heel persoonlijk. Het terrein is op grote delen technisch. Zelf loop ik alles op trailrunschoenen. Mijn enkels etcetera kunnen hier tegen. Ze weten niet beter zullen we maar zeggen. Hoge schoenen maken je minder flexibel en mijn inziens is de kans op vallen daarmee groter. Hoop dat je hier iets mee kunt. Nogmaals, het is persoonlijk. Hoe dan ook wens ik jullie een fantastisch avontuur. Fijne dag, Geert