Ruim twee dagen niet kunnen eten en wel fysiek presteren heeft me uitgeput. Mijn lijf geeft me een heel duidelijke boodschap. Ik krijg het niet meer aan de gang. De afgelopen dagen ben ik meermaals voorbij mijn eigen grenzen gegaan. De wil was te groot. Deze grens – de uitputting – is heel duidelijk en zal ik moeten respecteren. Deze droom moet ik voor nu laten gaan. De teleurstelling is groot en ik zal even nodig hebben dit te verwerken en te accepteren. Mijn GR11-droom blijkt een maatje te groot.
De GR11 droom
Eerst even hoe het ook al weer begon…
Eind augustus 2023 liep ik de laatste kilometers op de GR11. Een trail door de Spaanse Pyreneeën, van Cabo Higuer, nabij Irun in Spaans Baskenland aan de Atlantische Oceaan naar Punta Cap de Creuz bij Cadaques aan de Costa Brava aan de Middellandse Zee. Een avontuurlijk pad van 840 kilometer met 44.000 te overbruggen hoogtemeters. Ik heb deze route in twee fases gelopen en hij heeft een enorme indruk op me gemaakt.
De Spaanse Pyreneeën zijn in mijn hart en lijf gaan zitten en laten me niet meer los. In de laatste kilometers besloot ik dan ook de route nog een keer te gaan doen en dit te combineren met een andere droom; de droom om een FKT (Fastest Known Time) neer te zetten of te verbeteren. Het plan is gesmeed. Ik ga een poging doen de FKT (Self-Supported) op de GR11 te verbeteren. Mijn droomproject – de GR11-droom – voor 2024 staat.
Met deze grootse GR11-droom vraag ik ook aandacht voor de ziekte van Parkinson en zamel geld in voor ParkinsonNL. Ik doe dit voor mijn moeder die Parkinson heeft, voor alle anderen met deze vreselijke ziekte en voor iedereen die met de gevolgen van deze ziekte te maken heeft. Ik doe dit onder de actienaam ‘REN, GEERT, REN!’.
Alle seinen op groen voor mijn GR11 droom
Getraind rondom Xàtiva Spanje, een deel van de Apennijnen berend, trainen in mijn ‘achtertuin’, de eerste poging op de GR11 in juni en zo’n 700 kilometer op de GR10 aan de Franse kant van de Pyreneeën. Het lijf voelt sterk en goed, mijn hoofd is al op de GR11 en de gear is compleet. Alle seinen staan op groen voor dit grootse avontuur. Mijn GR11-droom kan van start en ik reis vol goede moed en adrenaline af naar Hendaye in Spanje. Let’s make the dream come true!
Vijftien dagen buitenspelen
Maandag 9 september, 7 uur. Ik ben weg voor mijn grootse avontuur. De eerste stapjes op weg naar de realisatie van mijn GR11-droom. Mijn manier om aandacht te vragen voor de ziekte van Parkinson.
De eerste dagen loop ik veelal in de regen en de kleine verkoudheid die ik onder de leden heb gaat niet weg door het lopen. Helaas, die moet ik er maar bij nemen. Het is fijn om weer aan de Spaanse kant van de Pyreneeën te zijn. Het is er prachtig en en mijn hart gaat er sneller van kloppen.
De gladheid en modder maken het uitdagend. Gelukkig is daar de ervaring en het juiste schoeisel dus ik blijf overeind. Dit keer wel. Op dag drie begint mijn lijf te protesteren. Niet de beentjes, spiertjes of mijn longinhoud. Nee, ik houd mijn voedsel niet meer binnen. Ik geef net zoveel over als dat ik eten nuttig. Voor mij heel ongewoon. Ik kan altijd eten en hoef haast nooit over te geven.
‘Over de flos’. Zo kan ik de staat van mijn zijn het beste omschrijven. Met het uur wordt het slechter en ik ga in rap tempo achteruit. De vele wind en snijdende kou gaat door merg en been. Aan het eind van dag vier – zo’n 200 kilometer en de nodige hoogteverschillen verder – stop ik de dag eerder dan de voorgaande dagen en probeer mezelf in een Refugio bij elkaar te rapen. Koorts, een verkoudheid en inmiddels twee dagen niet kunnen eten heeft me enorm verzwakt. De wil is echter sterk.
Grenzen over en over
Die sterke wil laat me de volgende ochtend toch weer naar buiten gaan. Het regent en de voorspelling van sneeuw komt uit.
Op de Tuca Blanca (op naar 2.300 meter hoogte) op weg naar Candanchú krijg ik de volle laag. De eerste sneeuw – die veel te vroeg in het jaar komt – in combinatie met harde tegenwind maakt de beklimming meer dan uitdagend. Gevoelloze handen, een verkleumd lichaam ondanks alle kleding en het moment waarop ik denk: ‘ik wil alleen maar slapen’ maken deze exercitie achteraf gezien onverantwoord. Dit had heel anders af kunnen lopen.
Inmiddels kan ik zeggen dat ik mentaal heel ver voorbij mijn fysieke grenzen kan gaan. Ik voel ze, zeker. Ernaar luisteren en handelen vind ik lastiger. Dat blijkt nu maar weer eens. Het hogere doel is voor mij belangrijker en hiermee breng ik mezelf in gevaar. Letterlijk!
Een grens te ver
Als ik Candanchú, een skigebied gelegen in de Aragonese Pyreneeën, aankom ben ik leeg. Als mijn ‘geweten’ belt en ik ook nog een andere vriendin spreek – dank jullie wel Judith en Sarah – besluit ik een hotelkamer te regelen. Slapen en morgen weer verder.
Vol goede moed pak ik de volgende ochtend mijn running-pack in en begin te lopen. Na vijf minuten draai ik om. Het gaat echt niet meer. Ruim twee dagen niet eten, de verkoudheid en de koorts hebben me volledig uitgeput. Dit kan ik naar mijzelf niet meer verantwoorden. Het doek valt. Mijn GR11 droom stopt hier in Candanchú op vrijdag de 13e. Ik ben niet bijgelovig. Hoewel; op weg naar de bus om naar Jaca af te reizen steekt er voor me op de weg een zwarte kater over. Hmm. Misschien dan toch?
Een schrale troost
Het noodweer in delen van onder andere Noord-Spanje heeft in de buurt van Bielsa en Parzán goed huisgehouden. Zo goed dat grote delen zijn overstroomd, tunnels deels zijn ingestort, bruggen zijn weggevaagd en ook delen van de GR11-trail zijn weggeslagen, onbegaanbaar en afgesloten door de locale autoriteiten.
Dit nieuws druppelde langzaam binnen toen ik al onderweg was. We zullen het nooit weten maar de kans is groot dat de route niet op tijd vrijgegeven zou zijn. Dan had ik dus om moeten lopen en was het nog maar de vraag geweest of de FKT dan wel goedgekeurd was. We zullen het nooit weten en eigenlijk… het is ook niet belangrijk.
Aandacht voor Parkinson
Dat is in ieder geval weer gelukt. Via mijn socials, website en het nieuws (zie het overzicht hieronder) is er weer veel aandacht geweest voor deze vreselijke ziekte en hier ben ik best een beetje trots op!
Zolang de ziekte van Parkinson in mijn leven is zal ik me in blijven zetten om aandacht te vragen voor deze vreselijke ziekte en ook om geld in te zamelen voor ParkinsonNL. Geld voor onderzoek, de innovatie en voorlichting.
De GR11 droom in het nieuws
https://nijmegen.nieuws.nl/nieuws/steun-geert-van-nispen-bij-zijn-strijd-tegen-parkinson
https://www.runnersworld.com/nl/nieuws/a62051451/geert-van-nispen-fkt-poging-gr11
https://www.nieuwsuitnijmegen.nl/Nieuws/15652/ren-geert-ren-geert-rent-voor-parkinsonnl.html
Speciale dank
Speciale dank aan iedereen die berokken is geweest bij dit avontuur. Bij de totstandkoming, voorbereiding en de uitvoering. Zonder jullie had ik er niet aan kunnen beginnen.
I get to do this!
Een ding is zeker; “I get to do this!” Ik heb hierin de keuze waar zoveel anderen dit niet hebben. Het is een voorrecht wat ik zal blijven koesteren en uitdagen.
Ik zal altijd groots blijven dromen en doen!
Jij ook?!
