Mijn onwrikbaar besluit dat ik blijf vieren

16 augustus, twee jaar geleden, rende ik letterlijk mijn nieuwe leven in. Op dat moment wist ik dat nog niet. Dat besef kwam bijna een jaar later, vlak voor het aflopen van het jaar dat ik mijzelf cadeau had gedaan. In de door mij zo geliefde Toscaans-Emiliaanse Apennijnen nam ik mijn onwrikbaar besluit. Een besluit dat ik zal blijven vieren, vurig zal blijven vieren.

Een onwrikbaar besluit

Een onwrikbaar besluit verwijst naar een beslissing dat zo stevig is genomen dat het niet gemakkelijk kan worden veranderd of herzien. Het is een krachtig besluit, genomen met vastberadenheid en standvastigheid. Een besluit dat ongeacht de uitdagingen die op je pad komen of obstakels die zich kunnen voordoen niet gemakkelijk ongedaan gemaakt zal worden. Het is onwrikbaar.

Een onwrikbaar besluit is vaak gebaseerd op grondige analyse en zorgvuldige afweging van alle relevante factoren. Het impliceert dat de persoon bereid is om de gevolgen van zijn beslissing te aanvaarden, zelfs als deze op korte termijn uitdagend kunnen zijn. Het is een teken van vastberadenheid en volharding, wat bijdraagt aan het behalen van doelen en succes op lange termijn.

In persoonlijke ontwikkeling en groei is het nemen van onwrikbare beslissingen een cruciale stap om obstakels te overwinnen en vooruitgang te boeken. Het vergt zelfbewustzijn en discipline om een standpunt in te nemen en eraan vast te houden, ongeacht de externe invloeden of meningen van anderen.

Kortom, een onwrikbaar besluit is een krachtig instrument dat mensen in staat stelt hun doelen te bereiken, obstakels te overwinnen en succes te behalen, zowel persoonlijk als professioneel.

In 2019 kwam ik voor het eerst in aanraking met de term ‘onwrikbaar besluit’. Tijdens een training van Marc-Jan Hollenberg die, achteraf gezien, de eerste stap is geweest naar mijn ‘onwrikbaar besluit’.

16 augustus, mijn dag

Het is maandag 16 augustus 2021. Mijn laatste werkdag is aangebroken. Het is een dag waarbij de emoties mij behoorlijk hoog zitten. Niet gek natuurlijk, maar toch had ik het niet zo heftig verwacht. Mijn hoofd klapt aan het einde van de dag bijna uit elkaar. Ik heb nooit hoofdpijn dus dat zegt voldoende.

Ik ruil om half zes mijn nette spijkerbroek en overhemd in voor een korte hardloopbroek, shirt en hardloopschoenen. Mijn nette kleren stop ik in mijn hardlooprugzakje, samen met nog een aantal cadeautjes die ik heb gekregen. Ik heb eerder vandaag mijn auto, telefoon en sleutels ingeleverd.

De collega’s die er nog zijn zeg ik ietwat ongemakkelijk en op afstand gedag. Het is nog steeds coronatijd en dat levert een rare situatie op. Ik verlaat door de voordeur het pand. Het is een bijzonder moment. Ik ren letterlijk mijn nieuwe leven in. De eerste twee kilometer gaan voor geen meter, maar bij kilometer drie trekt de hoofdpijn weg en maakt plaats voor euforie. Het zal het besef zijn dat mijn jaar is begonnen.
Ik zweef de rest van de route naar huis. Het pad voor me is van mij. Mijn cadeaujaar is begonnen.

Na zo’n elf maanden in dit cadeaujaar neem ik mijn onwrikbaar besluit. Ik weet het honderd procent zeker: geen tredmolen meer en geen ratrace. Mijn oude bestaan keer ik definitief de rug toe. Ik kies voor een nieuw, relaxed, krachtdadig en avontuurlijk leven waarin ik dromen realiseer, anderen inspireer en het gewoon op mijn manier doe.

Mijn dag

Ook al is mijn besluit net eerder genomen dan 16 augustus is dit voor mij wel dè dag geworden. Dè dag die ik elk jaar vurig zal vieren, dè dag van mijn ‘onwrikbaar besluit’, dè dag waarop mijn nieuwe avontuurlijke leven is begonnen. Mijn dag!

Vurig vieren in de Spaanse Pyreneeën

dinsdag 15 augustus

Na de eerste beklimming kom ik boven op de Nibros een groep vrouwen tegen. Zie genieten zichtbaar van de warme ochtendzon en hun koffie. “Wil je ook een kopje koffie?”, dat sla ik niet af en ga er in het gras bij zitten.

Het zijn vriendinnen en komen uit Duitsland en Zwitserland. Ze reizen al tien jaar samen over o.a. de GR11. Een zichtbaar hechte groep die bestaat uit sterke individuen. Ik schat in dat ze allen rond de vijftig zijn en niet alleen sterk in persoonlijkheid.

We kletsen over van alles, mijn leven hun levens en wat ons naar de bergen brengt. En hangt direct een goede vibe en het is gezellig. Ik laat mijn contactgegevens achter en krijg van een van de dames mee dat de beklimming na Tavascan, mijn volgende beklimming van vandaag, eindigt op een prachtige plek met wilde paarden en een mooie zonsondergang. Ik vertrek na een heerlijk bakkie, we groeten elkaar hartelijk.

Helse beklimming

De beklimming vanaf Tavascan is hels. Ruim 1.400 meter hoogteverschil in zo’n 10 km. Nu valt dat nog wel mee, de helsheid zit in de brandende zon en het uitblijven van verkoelende wind.

Eenmaal boven word ik idd begroet door wilde paarden. Het is prachtig boven op de Pla de Tudela in Parc Natural de l’Alt Pirineu. Ze heeft niets teveel gezecht. Ik zet mijn tent op en pak de sigaar welke ik van Meta heb gekregen. Een sigaar voor een bijzonder moment op een berg. Nu is zo’n moment.

De avond ervoor

Ik settel mijzelf in het gras en kijk naar het westen. De bergtoppen voor me worden gestreeld door de laatse stralen van de ondergaande zon. Dit is mijn moment. Een moment van bezinning, vrijheid. Hier en nu vier ik vurig mijn onwrikbaar besluit met een sigaar en vers bergwater. “I love it when a plan comes together.” Zou Lieutenant Colonel Hannibal Smith van the A-Team zeggen.

Ik rook mijn sigaar en staar voor nog een uur in de verte. Het is een prachtig moment waar de kou ineens een einde aan maakt. Ik pak mijn spullen en kruip in mijn slaapzak.

Weltrusten lieve mensen.

I love it when a plan comes together.

Lieutenant Colonel Hannibal Smith, the A-Team

Dit avontuur is natuurlijk ook weer te volgen op Insta, Strava, mijn blog. Via de media partners zal ook verslag gedaan zal worden van mijn trip. Wil je niets missen meld je dan aan voor blog-meldingen.