Dag achttien op de GR10 gaat een dag worden die anders is dan de eerdere zeventien dagen. Het zal een dag worden van mystiek, lopen in de wolken, geen hand voor ogen kunnen zien, ‘verdwalen’, avontuur en bijzondere ontmoetingen. Kortom; mystieke kilometers op de GR10.
Rustig opstarten
Voor het eerst tijdens dit avontuur is de lucht in de morgen grijs en grauw. Vandaag géén lieflijke schapenwolkjes in een blauwe lucht. Dit belooft een mysterieuze dag te worden gezien ik naar 2.000 meter ga – de wolken in – en daar een tijdje zal ronddolen omdat de route op hoogte blijft.
Mijn opstart is relaxed, geen enkele haast vandaag. De kleine supermarkt die dit plaatsje kent gaat om acht uur open. Aangezien er de rest van de dag – zo is mij verteld – geen mogelijkheid is om te eten en er niets meer in mijn rugzak zit kan ik dus ‘uitslapen’.
Het winkeltje is nog aan het openen als ik aankom. Ik help madame met het naar buiten brengen van reclameborden, de fruitkar en een paar pallets zodat ik de winkel in kan. Koekjes, snoep, vruchtensap en een melange van noten en rozijnen. Daar kom ik de dag wel mee door.
Op weg naar de route kom ik langs een bar. Een grand café met een croissant is een hele fijne opstart van de dag. Ik settel mijzelf op het terras met zicht op alles en iedereen die hier ook wat komt nuttigen, passanten en op de restanten van het feest dat hier gisteravond is geweest. Bonjour, Bonjour.
Iedereen groet elkaar hier in de Pyreneeën, ik dus ook. Dat doe ik overal waar ik kom, dus hier is het niet anders. Ik hol hier in de Franse Pyreneeën nu al ruim twee weken rond en van ‘stugge’ Fransen is hier geen sprake. Ik tref alleen maar fijne mensen. Als ik voldoende wakker ben trap ik hem aan. Op naar – zo later blijkt – mystieke kilometers.
Bemoste bomen en rotsen
Het water klotst tegen de rotsen in de rivier rechts van me. Met groot geweld vindt het water een weg naar het laagste punt. Dat gaat gepaard met een imposant geluid wat even angstaanjagend als rustgevend is.
In het ritme – het geluid van de rivier – verplaats ik mijzelf naar boven. De beklimming is steil en de trail vol rotsen begroeit met mos, plaatselijk uitdagende modderstromen en watertjes die de rivier voeden. Met mos begroeide bomen, groene dichte begroeiing, ontelbare varens en met dauwdruppels bedekte spinnenwebben maken dit diep donkere woud tot een mystieke plek. Waar het de eerdere dagen nog druk was op de GR10 ben ik nu al een aantal uren helemaal alleen. Ik, mijn gedachten en mijmeringen. Het is heerlijk.
In de wolken
Hoe hoger ik kom, des te ‘mistiger’ het wordt. Letterlijk loop ik de wolken in. Wolken waarin vocht zich verborgen houdt. Je voelt de waterdamp als je er doorheen loopt. Zweet van de inspanning maakt plaats voor verkoelende waterdruppels.
Voorbij de 1.700 meter zit ik er middenin. Het zicht beperkt zich tot een meter of vijftien, niet veel als je loopt op rood-witte markeringen geschilderd op rotsen en bomen. Zoekend naar de route, turend in de ‘mist’ en gedachten die meer weg hebben van een reis door de mystieke landschappen zoals we die kennen van de trilogie van The Lord of the Rings. Het zijn mystieke kilometers op de GR10. Kilometers die je kunnen maken of breken.
Dolen op hoogte
Zonder elektronische navigatie, kaart of internet begeef ik mijzelf op de paadjes van de GR10. Bewust. Ik wil weten hoe ik reageer en het oplos als ik aan het dolen kom. Als ik niet meer weet waar ik ben, laat staan in welke richting ik moet om weer op de route te komen om deze te kunnen vervolgen. Noem het zelfredzaamheid zonder technische snufjes. Alleen je gezond verstand, gevoel en instinct.
Hier op hoogte waar je haast geen hand voor ogen kunt zien kom ik aan het dolen. Ik zit niet meer op de route en weet niet meer waar ik ben.
Mijn eerste reactie: “Waarom zetten ze niet meer markeringen, ze kennen hier toch de weersomstandigheden!” Mijn tweede reactie die er direct op volgt: “Niet nuilen Geert, oplossen!’
Zonder enige vorm van gps zit er maar een ding op, terug naar waar je vandaan bent gekomen. Ook dit blijkt uitdagend want het zicht is minimaal. Je passen terugvinden is nog niet zo makkelijk. Klein duimpje had dat beter voor elkaar. Na wat omzwervingen lukt het. Ik ben weer terug op de route.
Onweer in de bergen
Eerst nog ver weg maar in rap tempo komt het dichterbij; onweer. Harde knallen, toenemende regenval, opstekende wind, nog dichtere mist en snel elkaar opvolgende flitsen.
Het klinkt misschien mysterieus en romantisch maar dat is het in de bergen beslist niet. Ik ben onbeschut en voel me dan ook kwetsbaar. Zo snel als ik kan maak ik me uit de voeten, de berg af. Smalle paadjes vol losliggende leistenen, hoge grasbegroeiing en waterstromen bemoeilijken mijn afdaling. Als door de duivel achterna gezeten daal ik af het donkere bos in.
Als ik vol ik de volgende beklimming zit – doorweekt van regen en angstzweet – zie ik een bordje. Er is een Gîte op de route. Wat een geluk! Ik ben net een verzopen kat als ik op de deur klop. Twee mannen staan in de deuropening en heten mij welkom. Er is nog plek, gelukkig. Als een van de mannen me voorgaat naar de Gîte hoor ik ze Nederlands tegen elkaar praten. Ze blijken geëmigreerd en sinds zo’n vijftien jaar hier in de Franse Pyreneeën een boerderij en Gîte te runnen.
Zestien Fransen en een kaaskop
Van de plek waar we slapen – met zijn allen op een zolderverdieping, matras aan matras – strompelen we naar het woonhuis van de gastheren waar de eetkamer is. Het is inmiddels droog maar de modder plakt nog aan onze schoenen als we ons over het pad begeven. Iedereen is hongerig, moe maar in zijn nopjes.
Twee lange gedekte tafels vullen de knus ingerichte ruimte. Als we zitten gaat het los. Zet zestien Fransen en een Nederlander bij elkaar en je hebt een hoop gezelligheid. Frans spreken kan ik niet maar het verstaan lukt aardig. Gelukkig spreken de meesten ook een beetje Engels dus dat zit wel goed.
Het eten is voortreffelijk. Salade met huisgemaakte paté en kaas, entrecote van eigen runderen, groente van het land en patatten van eigen aardappelen. Het is verrukkelijk, alsook de rode wijn die rijkelijk vloeit. Tongen worden losser en de kamer vult zich met luid gepraat en veelvuldig hard gelach. Een afsluitende kaasplank met lokale kazen topt dit culinaire en zeer gezellig avondje af.
De weg terug naar de Gîte is wederom door de wolken. Mystieke kilometers op weg naar dromenland.
Wat een dag. Wat een leven.
