Mystieke paadjes rond Bocairent Spanje

In een Ford Ka op leeftijd rijden we naar Bocairent. Broer en zus zitten voorin en praten over van alles. Het gaat in rap Spaans dus ik doe niet eens een poging me in het gesprek te mengen. In plaats daarvan geniet ik nog van mijn slaperige ‘state of mind’ en kijk uit het raam naar buiten. We zijn op weg naar – zo zal later blijken – de mystieke paadjes rondom Bocairent.

Bocairent

Bocairent ligt op ongeveer 100 kilometer van Valencia in het natuurgebied Sierra Mariola. Deze stad is gelegen op het voorgebergte van het Mariola-gebergte. Het is een stad op rotsen. Dominant aanwezig op zevenhonderd meter hoogte.

Als de auto is geparkeerd vertrekken David en ik in de richting van het marktplein alwaar we de route voor vandaag zullen starten. Zus Veronica heeft afgesproken om met vriendinnen te gaan ontbijten en bij te kletsen. We spreken af om elkaar zo’n drie uur later bij de auto weer te treffen.

Vanaf het marktplein is het meteen omhoog in de richting van de kerk. Het heeft hier afgelopen nacht sinds hele lange tijd hevig geregend. De straten zijn nat, het voelt koud en guur en laaghangende bewolking zorgt voor een mystieke sfeer.

Covetes dels Moros

Bocairent is gesticht in het moslimtijdperk. De grotten van Bocairent stammen uit de late middeleeuwen en toen David me kort vertelde over ‘De legende van de Covetes dels Moros’, de herovering van Bocairent door christelijke troepen op de moren, zat ik met mijn gedachten direct bij ridders, jonkvrouwen, kampvuren, kastelen, donkere wouden en veldslagen, gevoed door het mystieke van de laaghangende bewolking, koude lucht en het ruige landschap waar we doorheen lopen. Ik waan mij in de tijd van de kruistochten waar christenen en moren elkaar bevochten. De aarde met hun bloed doordrenkt voor hun gezinnen, huizen, land en geloof. Sindsdien heeft de mensheid op dat vlak mijns inziens niet heel veel bijgeleerd.

Mystieke paadjes

Wij bevinden ons vandaag in het gebied tussen Bocairent en Ontinyent. Een berggebied met rotspartijen, technische ondergronden, modder, losse stenen en maanlandschapwaardig gesteente. Het is een zaterdag maar we lijken de enige die dit prachtige buitenspeelgebied vandaag berennen. Als twee totaal losgeslagen kleuters gaan we over de mystieke paadjes. Ik ga helemaal op in het moment. En ja, we lopen samen maar zitten beiden in onze eigen wereld. Mijn fantasie is ongeremd en ik waan mijzelf nog steeds ergens in de middeleeuwen.

Een onder mijn rechtervoet wegschietende steen maakt hier abrupt een einde aan. Ik ga hard onderuit maar sta ook direct weer op. Alles is nog heel en ik vervolg direct mijn weg. Meer oplettend op het pad voor me dringt nu ook de omgeving echt binnen. Het is hier prachtig en ik stop dan ook regelmatig om de prachtige natuur in me op te nemen en te laten binnendringen.

Clariano

We verlaten voor even de trail die we volgen om rivier Clariano te bezichtigen. David heeft hier mooie herinneringen aan en wil me dit plekje laten zien. Uitgesleten rotspartijen en helder water begroeten ons als we via trappartijen afdalen naar de lagergelegen rivier.

“In de zomer is het hier nog mooier. De perfecte plek voor een picknick.”, vertelt hij me. Ik vind het er nu – het is januari – al prachtig en probeer me een voorstelling te maken als de zon hoog aan de hemel staat, de lucht strakblauw is en het water van de rivier warm.

Terug omhoog

We zoeken de trail weer op en mogen nagenoeg meteen de hoogte in. Het zonnetje probeert achter de wolken vandaan te komen en het is meteen warm. Met straaltjes loopt het zweet over mijn lijf. Binnen mum van tijd is alles nat en heb ik de neiging een shirt uit te trekken. Ik doe het niet en daar ben ik ongeveer een kilometer later maar wat blij mee. Boven aangekomen steekt de wind op en schieten de wolken weer voor de zon.

De kilometers schieten onder mij vandaan en ik ga helemaal op in het landschap. Dan moet ik terugdenken aan wat een paar dagen geleden iemand mij vroeg. “Jij bent vaak in de natuur. Beweegt veel en zoekt constant mentaal en fysiek de uitdaging. Gaat dit niet vervelen en hoe lang ga je dit volhouden?” Als ik eraan terugdenk moet ik weer glimlachen en is mijn antwoord niet veranderd. “Hoe lang ik dit kan volhouden vertel ik je als het klaar is en of het verveelt? Ik kom op de meest prachtige plekken. Plekken waar ik volledig in op ga en mee in verbinding sta. Nee, dat gaat niet vervelen! Verslavend is het wel.”

Nog eentje

Op twee kilometer voor Bocairent komen we op een driesprong. We kijken elkaar aan en besluiten toch nog een beklimming te doen. We zijn er nu toch en de drie uur zijn nog niet voorbij. Lichtvoetig schiet ik door een uitgesleten rotspartij om vervolgens het pad van scherpe stenen en afgesleten rotsen te trotseren. De rotsen zijn nog steeds glad van de regen dus het blijft oppassen. Eenmaal boven is er twijfel.

Gaan we door – we weten de weg niet – of gaan we deze weg terug? Verderop lopen vier wandelaars. We dalen een stuk en vragen naar de route. Deze blijkt te lang. We draaien ons om en gaan in draf terug omhoog. Terug naar de driesprong.

Middeleeuwse straaltjes

Imposant is de stad die voor ons ligt. Bocairent – met de grotten aan haar voeten – is dominant aanwezig in haar omgeving en belicht door de zon – die inmiddels is gaan schijnen – prachtig om te zien. Over de brug naderen we de stad. Via de talloze smalle straatjes en trappartijen bewegen we ons door de stad waar het krioelt van de mensen.

Terug bij de auto kijken we elkaar moe maar zeer tevreden aan. De mystieke paadjes, ruige omgeving, waterpartijen en ravijnen hebben indruk gemaakt. Op de terugweg geniet ik in stilte nog even na.