De bergen ademen iets ouds uit. Iets onuitsprekelijks. Iets dat niet in kaarten te vangen is, noch in cijfers, tijden of hoogtemeters. Je voelt het zodra je de eerste passen zet over hun flanken. Het geritsel van de wind door de naalden van de lariks, het stromende zilver van een ijskoude beek, de ogen van een gems die zich langzaam terugtrekt in het oneindige reliëf van steen en schaduw. De Pyreneeën zijn geen gebergte. Ze zijn een mystiek verhaal. Dit is een ode aan de mystieke hooge Pyreneeën.
Waar de wind verhalen fluistert
Een mystiek verhaal, dat zich uitstrekt van de Atlantische Oceaan tot de Middellandse Zee. Als een rug van een oude draak, rustend tussen Frankrijk en Spanje, gevormd door vuur, ijs en tijd. De Pyreneeën zijn ouder dan woorden. Ouder dan grenzen. Hier zong de wind al toen wij nog geen taal hadden om hem te beschrijven.
De adem van de aarde
Miljoenen jaren geleden werd deze bergketen omhooggeduwd door de botsing van tektonische platen, als een opstand van de aarde zelf. En sindsdien liggen ze daar: woest, stil, ontoegankelijk en onvoorstelbaar mooi. Geen Alpenpracht met toeristenkabelbanen, geen gladde paden. Hier heerst het pure. Het wilde. Het sacrale.
In deze bergen leefden de oude volkeren die hun goden zochten in de bliksem boven de toppen, in het grommen van steenlawines, in het zuchten van de wolken. Dit is het land van legenden. Van heksenprocessen in de Béarn. De verloren dorpen in Aragon. Van spoken, lichtbollen en stemmen die men ’s nachts hoort in verlaten refuges. De mystieke Pyreneeën fluisteren nog steeds, als je heel goed luistert. Ze geven zich niet zomaar prijs.
Langs de lijn van lucht en steen
Van kust tot kust, over de ruigste ruggengraat van deze mystieke wereld, loopt de Haute Route Pyrénéenne, kortweg HRP. Geen vaste markering, geen gebaande weg. Slechts een vaag spoor van hoop en wilskracht. Een route die de grens volgt, flirt met de chaos van het weer en haar eigen regels schrijft. Hier moet je kunnen verdwalen om jezelf te vinden. De HRP is geen wandeling. Het is een rite de passage.
Een vrouw die durfde dromen
En precies over die lijn van licht en donker, steen en lucht, heeft Noor van der Veen zich de voorbije 10 dagen voortbewogen. Niet zomaar als wandelaar. Maar als atleet, als loper van het uiterste. Op een missie. Samen met haar team op zoek naar de snelst bekende tijd (Supported Fastest Known Time) van Hendaye naar Banyuls-sur-Mer. Niet om de bergen te temmen, maar om haar eigen grenzen te verleggen. Noor rende niet weg van iets, ze rende ergens naartoe: naar haar essentie.
Als Rab-atleet is Noor gewend aan het ruige. Aan kou, regen, modder en zon die je verbrandt zonder genade. Maar wat haar anders maakt, is de zachtheid die zij meedraagt. De toewijding. Het respect. Wie haar volgt ziet geen brute kracht, maar een stille storm. Een dans tussen spier, geest en horizon.
Een tocht door hemel en hel
Haar tocht over de HRP was zeker een race tegen de klok. Maar het was ook een ode. Aan de berg. Aan wat mogelijk wordt wanneer wilskracht en overgave samenkomen. Ze trok door diepe valleien, over hemelhoge passen. Sliep kort, at snel, bewoog continu. Niet om te ontsnappen, maar om dieper te voelen.
Wie ooit één dag door de Hooge Pyreneeën trok, weet: dit gebergte kent geen genade. Elke stap doet ertoe. Elke misstap wordt afgestraft. En toch ging zij door. Over losliggende keien, over sneeuwresten die de tijd hebben overleefd. Door omstandigheden die je ziel uit je lichaam lijken te rukken. Noor liep, gleed, zweette en huilde. En op een middag, gehavend en grootser dan ooit, bereikte ze Banyuls-sur-Mer. De zee. De stilte na de storm. Het einde van een droom die werkelijkheid werd.
De bergen als getuige van ons bestaan
De mystieke Pyreneeën hebben altijd grenzen gedefinieerd en tegelijkertijd opgeheven. Romeinen zagen hen als de scheidslijn tussen Gallië en Hispania. Later liepen er smokkelroutes, pelgrimspaden en vluchtroutes voor verzetsstrijders door hun dalen. In de Spaanse Burgeroorlog boden ze bescherming aan wie alles verloor. In de Tweede Wereldoorlog gaven ze onderdak aan hoop en overleving.
Vandaag de dag zijn ze er nog steeds. Onverstoorbaar. Onveranderd. Een wildernis die weigert te buigen voor de tijd. Ze herinneren ons eraan dat we klein zijn, maar dat we kunnen groeien. Dat we niet hoeven te winnen, maar kunnen deelnemen. Aan het leven. De stilte. Het mysterie.
Voor Noor
Met elke stap die zij zette, schreef Noor een hoofdstuk bij in dat grotere verhaal. Een verhaal van vrijheid, van kracht, van kwetsbaarheid die zich niet laat breken. Ze toonde dat het pad niet recht hoeft te zijn, dat het niet alleen om snelheid gaat, maar om toewijding. Zij en haar team werden één met de bergen. Niet om ze te overwinnen, maar om erin op te lossen.
En ik, pelgrim van het woord, avonturier van de ziel, ultraloper van de tijd buig diep voor haar prestatie. Dit verhaal is mijn ode.
Aan Noor.
Een inspiratie. Een voorbeeld van mentale en fysieke kracht.
Dank je, Noor. Jij hebt de Hooge Pyreneeën glans gegeven.
Credits 📸 ©Caroline Dupont Photography – ultratrailphotography.com
1e 📸 Geert van Nispen