Dag 1
1.262 km, hoogtemeters onbekend
Op naar de Camino del Norte. Maar eerst onthaasten in Biarritz. Voor het zover is; Flixen. Want zo ben ik het reizen per Flixbus gaan noemen. Flixen staat voor mij voor oncomfortabel-lang-opgevouwen-verblijven-op-driekwart-vierkante-meter-zit-en-beenruimte-omringd-door-vaak-eigenaardige-zeer-penetrante-geuren.
Als je geluk hebt is de stoel naast je tijdelijk vrij en dan voel je je direct de koning te rijk. Een waar feestje. Flixen. Het brengt me relatief goedkoop van A naar B. Dikke prima dus.
Eerst door de nacht naar Parijs (Bercy). Om dan een uurtje de benen te strekken in Parc de Bercy.
En vervolgens met een andere bus verder te reizen naar Biarritz Airport. Vanaf daar loop ik drie kilometer naar het Airbnb-hostel.
Spullen dumpen en bed opmaken. Ik slaap in het bovenste deel van een stapelbed. En dan snel, voordat ik instort, nog even de zonsondergang meepakken en bij een lokale supermarkt een fles wijn, chorizo worst en ananassap scoren.
Gelijkgestemden
Terug bij mijn crib voor twee nachten voeg ik me buiten bij nog drie andere gasten. Een surf-dude uit Duitsland, een vrouw uit Parijs die hier ook is om te surfen en een hardlopende Duitse die met haar auto door Frankrijk en Spanje trekt. Later voegt zich nog een Franse bij ons die op appartementenjacht is hier in Biarritz.
En dit is wat ik nu zo tof vind aan dit soort plekken. Altijd verrassend wie je gaat ontmoeten, maar altijd gelijkgestemden en iedereen heeft een verhaal.
Eerst wat aftasten. Rondje voorstellen. En dan gaat het los. Zet surfers, een competitieloopster en een hardlopende zwerver bij elkaar en je hebt een bijzonder gezellige avond. Fantastisch hoe gepassioneerd er verteld word over onder andere golven, eb en vloed, terechtkomen in een wasmachine en de lengte van je board. Maar ook de vrijheid die ze ervaren als ze alleen op hun board in een oceaan drijven met het rode licht van een zonsondergang en een golf die op een spiegelgladde zee ineens komt opzetten. Ik snap dit. Dit gevoel van vrijheid.
Ademloos hangen we aan elkaars lippen als we onze passies delen en vertellen over onze avonturen. Om elf uur stort ik in. Er is nog maar een ding dat ik nu wil en dat is slapen. En ik ben niet de enige. In alle stilte vertrekken we om ons op te maken voor dromenland. Het is mooi geweest.
Dag 2
Onthaasten deel 2. 10,55 km, 137 hoogtemeters
Uitslapen tot half tien. Wat een weelde. En wat heb ik lekker geslapen. De dames in onze kamer zijn allang vertrokken. De een is vanaf hier aan het werk zodat ze vanmiddag kan surfen en de ander rijdt vandaag naar Madrid.
Douchen en dan koffie. En nog een. En nog een. Langzaam, heel langzaam word ik wakker. Onthaasten voor een nieuw avontuur zullen we maar zeggen.
Na een rondje langs de kust en toeristische plekken als pare de la Point Saint-Martin en Rocher de la Vierge wandel ik na een uur terug, haal wat lunchdingetjes en land in de met surfspullen aangeklede lounge-tuin van mijn tijdelijke uitvalsbasis.
Oneindig vredig
Na de lunch zoek ik het plekje op wat ik vanmiddag tijdens een wandeling heb gespot. Ver van de mensheid, voor zover dat kan hier in dit massatoerisme, en niet toegankelijk voor publiek. Met andere woorden; het is verboden er te komen maar het plekje roept me. Ik moet daar zijn.
Na het trotseren van onder andere wat struiken en klimmen over rotsen settel ik mezelf op een rots en kijk uit over de Golf van Biskaje. Met alleen maar het geluid van de golven die tegen de rotsen kapotslaan tuur ik in de verte. Turen in de verte, de leegte, het oneindige niets heeft iets vredigs. Het maakt me kalm en ik verlies mezelf dan ook volledig in dit moment.
Vrouwenstem
Dan hoor ik vanuit deze prachtige leegte een vrouwenstem. “Is it okay if I come to you?” roept ze vanaf het strandje onder me. Ik ga staan, wenk haar en roep haar, het is nog best een stukje, dat ze welkom is. Ik ga zitten en ondanks dit korte intermezzo dwalen mijn gedachten direct weer af en bevind ik me weer in het eindeloze.
Dan hoor ik geritsel achter me. Als ik me omdraai zie ik uit de bosjes, nu van dichtbij, de vrouw komen welke ik zojuist beneden op het strand naar me heb zien roepen.
Een Franse slanke dame in een zomers jurkje, elegante open schoentjes en donker bruin golvend haar dat licht wappert in de wind. Een vriendelijke open lach, zonnebril met hierachter, zal later blijken, diep donkerbruine ogen, bijpassende oorbellen en een kettinkje om haar ranke nek.
Ik ga staan en we stellen onszelf kort voor. Ze verondschuldigt zichzelf in het Engels voor het roepen vanaf het strand. Ik dacht “Het ziet er zo vredig uit. Dat is waar ik wil zijn!”. Zegt ze me. Ik glimlach en zeg haar “Neem plaats”, ik wijs naar de rots waar ik net nog zat, “en geniet van het uitzicht”.
Ik ga naast haar zitten. Gekleed in niet meer dan een korte hardloopbroek, T-shirt en trailslofjes. Het contrast kan niet groter, ik vind het leuk. Samen turen we in de diepte. We zeggen geen woord. Het is helemaal goed en allesbehalve ongemakkelijk.
Verbinding
Na, ik weet niet hoe lang, brengt ze haar handen naar haar mond, om deze vervolgens te kussen en stuurt deze kus via haar handen naar de verte waar we allebij zo van genieten. Haar manier om zonder woorden de stilte te doorbreken.
We raken in gesprek. Niks niet koetjes en kalfjes. Meteen de diepte in. Een gesprek over niet alleen onze passies, levenswijze en bezigheden maar ook over waarom we de dingen doen die we doen en over onze dromen. We staan volledig in verbinding. Heel bijzonder. De tijd, die lijkt er even niet te zijn. Hoe fijn het ook is, aan alles komt een einde. Dus ook aan deze meer dan bijzondere ontmoeting. We geven elkaar een kus en gaan onze eigen weg.
Milou. We kennen nu elkaars passies, weten elkaars diepste verlangens en zullen hierdoor voor altijd aan elkaar verbonden zijn. Verder weten we niets van elkaar en is de kans dat we elkaar weer eens treffen nihil. Een ontmoeting die zo speciaal is dat elkaar weer treffen er niet toe doet. Liefs, Geert
Het onthaasten is gelukt. Vandaag ga ik rennen. Rennen in de richting van Santiago om vanaf daar te rennen richting ‘het einde van de wereld’. Ren je mee?
Op de hoogte blijven van mijn reis richting Santiago en verder?
Dit en andere avonturen volgen? Meld je dan hieronder aan voor updates van mijn blog. Ik zou het leuk vinden!
