Het klinkt dramatischer dan het is. Mijn Via Alpina-avontuur gaat voor even on hold omdat er reëel gevaar is voor lawines en delen van de Via Alpina niet toegankelijk zijn door sneeuw en onbetrouwbare ijslagen. Ontsnapt aan onvoorspelbare sneeuw, ijslagen en lawines is de realiteit en brengt me naar mijn tweede thuis, de Toscaans-Emiliaanse Apennijnen.
Reisdag
Rudi maakt de poort voor me open en neemt zijn hoed af als ik vertrek in de richting van Podbrdo. Het is een zekerheid dat we elkaar weer gaan zien; wat een prachtige kerel. In Podbrdo kan ik vermoedelijk de bus nemen richting Gorzia. De nadruk ligt op ‘vermoedelijk’. Het is twee mei en dat is een feestdag in Slovenië, een dag dat alles anders is. Na een kilometer stopt er een auto naast me. “Kunnen we je ergens naartoe brengen?” Ik ben verbaasd, mijn duim had ik niet uitgestoken. Het stel zet mij dertig kilometer verderop af bij een treinstation alwaar ik de trein pak naar Goriza.
Goriza is deels Sloveens, deels Italiaans. Dat geeft uitdagingen. De snelste manier blijkt de straat over te steken naar het Italiaanse deel en met een Italiaanse bus naar het centraal station te reizen.
Via Venetië reis ik per trein naar Bologna en vervolgens naar San Benedetto. Daar wacht Andrea junior, een trouwe werknemer van de camping waar ik zal verblijven, mij al op. Samen rijden we, begeleid door een lekkere beat die uit de boxen van zijn auto bromt, naar camping La Futa. Mijn tweede thuis.
Dikke knuffels en omhelzingen met Alessandra en Andrea volgen. Het is fijn om ze weer te zien en thuis te zijn. Gezien de hevige regen is het opzetten van mijn tent niet echt een optie. Vannacht slaap ik in de pizzeria. Het past in mijn avontuurlijke leven. I love it!
Tutten en ‘Ontsnapt’ afronden
Vier Mei. Mijn boek, dat ik al ruim een week meesleur in mijn rugzak, wacht op afronding. Vanavond is het zover. Een afspraak met Johan, de redacteur, staat dus ik moet aan de bak. Vriendin Judith is er ook nog een keer doorheen gegaan, dus vandaag maar eens alles op een rijtje zetten zodat vanavond er een finale klap op gegeven kan worden.
De rest van de dag vult zich met tutten, bijkletsen en een geschikt plekje zoeken voor mijn basecamp. Inmiddels is het droog en dat blijft het als het goed is ook nog tot einde van de week.
21.00 uur. Mijn eten, een insalatona en pizza sole, heb ik net achter de kiezen als ik me terugtrek in de woning van Alessandra, Andrea en Sole.
Ik heb de belafspraak met Johan. In mijn tent heb ik geen bereik en bij de receptie en in de pizzeria is het te rumoerig. In de woning is niemand, met uitzondering van twee katten die me aankijken alsof ik ze kom lastigvallen. Wees gerust, goed volk.
Het gesprek met Johan duurt nog geen zestig minuten. Professioneel, kort en krachtig worden er beslissingen genomen. Ik weet inmiddels dat ’taal’ niet zomaar taal is.
Taal
Groene boekjes, witte boekjes en Van Dale, om het maar niet te hebben over de bijbel voor taalkundigen: de ANS (Algemene Nederlandse Spraakkunst). Er zijn ook nog talloze andere taalgidsen van ‘goeroes’ op dit gebied en we hebben de kennis die is verzameld door Onze Taal. Voeg daar wat Engelse worden aan toe en dat het ook nog leesbaar moet zijn en mij ben je kwijt.
Ik vlieg het praktisch aan, beslissingen worden snel genomen. Op mijn borst een van de katten. Ik weet niet wat het is maar katten vinden mij leuk, andersom is dat anders.
‘Ontsnapt‘ is een fantastisch eindproduct geworden en is nu bijna drukklaar. Nog één hobbel en het is rond.
Modderstromen
In Bologna en omgeving heeft het een aantal dagen hevig geregend. Gevolg: het eerste deel van de Via degli Dei is ondergelopen en is voor een paar dagen een stromende ‘rivier’.
Tijdens mijn eerste trailrondje kom ik twee Nederlanders tegen. Zij lopen de Via degli Dei en zaten in die ‘rivier’, letterlijk. Een van hen ging onderuit en kopje onder. “Een angstig moment” wisten ze mij te vertellen.
De twee zijn op weg naar Rome. Ze vragen me wat ik hier doe. Kort vertel ik ze mijn verhaal en dat voor even mijn Via Alpina-avontuur on hold staat. “In mijn werk zijn flexibiliteit en veerkracht een groot goed” zeg ik ze. “Je werk?” vraagt een van de twee verbaasd.
In twee zinnen leg ik het uit. “Ik kan je wel knuffelen, dat wil ik ook”, zegt een van de twee me. Ik lach en we gaan weer op pad. Zij in de richting van Firenze en ik dieper de bossen in, in westelijke richting.
In de wacht staan
Er is niets meer frustrerend dan ‘in de wacht staan’, precies hoe ik mij nu voel. Alsof ik in de wachtkamer zit en rustig moet afwachten op wat komen gaat. Het is niet mijn ding.
Zoals je weet staat mijn Via Alpina-avontuur on hold voor nog onbepaalde tijd. Sneeuw, onvoorspelbare ijslagen en lawinegevaar zorgen voor onzekerheid. Tijd zal nodig zijn om de Via Alpina weer toegankelijk te maken. Geduld van mijn kant is dus voor nu de enige optie.
Dagelijks volg ik diverse websites als alpenweerman.nl en sta ik in verbinding met diverse locals en berggidsen op mijn route. Meer kan ik niet doen. Goedkomen doet het zeker.
Alléén aan een tafeltje
Voor mij is het inmiddels de normaalste zaak van de wereld, alléén aan een tafeltje in een restaurant. Voor velen is dat anders. De vele reizigers die ik spreek mijden het uit eten gaan als ze alleen zijn, ze vinden het raar en ongemakkelijk.
Vond ik in het begin ook. Nu is het voor mij net als met anderen uit eten gaan. Het verschil: nu sla ik gade wat er om mij heen gebeurt in plaats van te converseren met mede-tafelaars, of ben ik in gedachten.
Stelletjes die elkaar duidelijk al langere tijd niets meer te vertellen hebben, ouders met kinderen die heel druk zijn om hun kinderen tevreden en dus stil te houden, verliefden die meer oog hebben voor elkaar dan het eten, obers die op en neer vliegen… het is een vermakelijk schouwspel waar ik enorm van kan genieten.
Opvallen doe je altijd, je bent tenslotte alleen in een restaurant en dat vinden de meesten toch bijzonder. Daar hoor je, in de ogen van velen, toch met meer mensen te zijn. De meest gehoorde reactie als je later op de avond aan de bar nog wat andere gasten spreekt: “Wat knap dat je dat doet, dat zou ik niet durven” of “Vind je dat niet vervelend zo alleen?”
Alléén aan een tafeltje is eigenlijk heel relaxed, voor mij een vermakelijk tijdverdrijf.
Buitenspelen
Dat is wat ik hier de komende tijd nog ga doen. Vermoedelijk zal het een modderige bedoening gaan worden want de voorspellingen zijn qua weer minder. Hoe dan ook, de ‘buitenspeelbaas’ gaat zichzelf uitlaten.
Dit avontuur is natuurlijk ook weer te volgen op Insta, Strava, mijn blog en via de media partners waar ook verslag gedaan zal worden van mijn trip. Wil je niets missen meld je dan aan voor blog-meldingen.
