Op het randje. Maar eerst opbreken.
Het is vrijdag 15 april als ik wakker word in Marcellinara, Italië. Vandaag staat er, tijdens mijn hiking trip over de Sentiero Italia, een klimdag op het programma. Zo’n 1.750 meter in circa 35 kilometer. Ik breek mijn tent af, pak mijn backpack zorgvuldig in en ga op pad.
De bergkam
Na zo’n tien kilometer bereik ik de top van Monte Tiriole, haar bergkam. Niet bijster hoog en niet heel lang, maar wel uitdagend.
Op 640 meter tref ik een rotspartij. Het is er prachtig. Om me heen kan ik ver weg kijken. Voor me ligt de bergkam. Een langgerekte rotspartij over de kam van deze berg. Hier zou het pad moeten lopen.
Wat ik aantref zijn rotsen, losliggende stenen, gruis, zand en beplanting. Niets wat op een pad lijkt. De rood-witte markeringen op de rotsen wijzen me de weg. Links en rechts van me een ferme afdaling zonder echt zichtbaar einde. Hier wil je geen misser maken. Dan komt het niet goed.
Adrenaline en focus
Me bewust van het feit dat als je hier een misstap maakt en je uitglijdt het wel eens heel vervelend kon gaan worden, begin ik aan deze uitdaging.
De focus-modus gaat aan en ik word een met de route voor me. Stap voor stap. Elke pas moet goed terecht komen. Mijn ogen speuren naar de juiste route. Klimmend en soms glijdend over de rotsen. “Welke steen ligt vast? Mijd zoveel mogelijk het gravel, Geert”. Ik stap van rots naar rots. De adrenaline giert door mijn lijf. Het is een fysiek en mentaal slopende bezigheid. Maar wat is dit gaaf! Halverwege besluit ik even te rusten en te genieten van de vergezichten.
De windvlagen zijn een extra handicap. Ze komen en gaan en proberen me uit balans te krijgen. Gezien ik met volle bepakking loop is dit een extra uitdaging.
Te gast
Ik ben me er zeer wel van bewust dat op het randje van deze berg ik te gast ben. De berg, de natuur en de wind bepalen hier!
Kort is mijn pauze op het randje van deze berg. De adrenaline laat me niet rustig zitten. Ik ga door. Constant ben ik me bewust van het gevaar. Dat kost veel energie.
Dan buigen de markeringen af van de kam. De daling is ingezet. Hier veel losliggende stenen, rotsdelen en gravel. Het is steil. Vasthoudend aan rotsen en planten vervolg ik mijn weg naar beneden. Mijn trailrunstokken, die me boven in balans hielden, hebben hier geen enkele zin. Mijn hart klopt in mijn keel. En dan sta ik beneden op iets wat op een pad begint te lijken.
Hyper
Helemaal hyper vervolg ik mijn weg. Het duurt zeker een uur voordat de adrenaline is verdwenen. Ik geniet volop na van dit avontuur. Maar het heeft me ook leeggezogen. Je constant bewust zijn van het gevaar. De focus. Het zijn energievreters. Ik ga ergens zitten om wat te eten en te drinken. In gedachten volg ik nogmaals de gelopen route en wat dit met me gedaan heeft. Ik leef!
