De herfst heeft Nederland in haar greep. De bladeren kleuren rood en goud, terwijl de zon door het wolkendek probeert door te breken. Af en toe tikt de regen tegen het raam. Een vertrouwd geluid op een grijze dag. De wind speelt met de takken van de bomen en de lucht hangt laag boven het land. De kou kruipt nog niet in mijn botten, maar klopt al wel voorzichtig aan de deur. Het is een rustige overgang, een langzaam wennen aan de kortere dagen, het kunstlicht en het andere ritme dat deze tijd van het jaar met zich meebrengt. Toch voel ik het verlangen groeien naar wat komen gaat. Het contrast kan haast niet groter. Straks laat ik het grijs achter me en trek ik naar het zuiden. Het zuiden van Spanje om te trainen en overwinteren in Andalusië.
Voordromen
Ik ben er nog niet, maar ik zie het al voor me. De heuvels, de zon, de geur van rozemarijn en olijfbomen. Het tiny house dat straks mijn thuis zal zijn. Klein, eenvoudig, knus en met een oneindige ruimte eromheen. Hier in Nederland droom ik vooruit. Elke training, elke duurloop in het ‘koude’ Nederland draagt mij een stukje dichter naar het zuiden.
Tiny house in de heuvels van Andalusië
Overwinteren in Andalusië betekent voor mij meer dan ontsnappen aan kou en regen. Het is kiezen voor licht. Voor ruimte. Voor een periode van verstilling en verdieping. Daar, in de heuvels, wacht een plek die mij terugbrengt naar de essentie.
Ik zie mezelf al vroeg in de ochtend de deur uit stappen. De lucht nog koel, de horizon rood en oranje van de opkomende zon. Een stilte die gedragen wordt door het geluid van vogels en het zachte ritselen van de wind door droge grassen. Geen haast, geen drukte, alleen het ritme van mijn pas, de cadans van mijn ademhaling.
In ‘mijn’ stijlvolle tiny house met veranda leef ik straks met weinig. Een bed, een tafel, een bank, keuken, en stoelen. Genoeg om te rusten, te schrijven, te dromen. En rondom mij heuvels die vragen om verkend te worden, paden die uitnodigen tot trainen, dorpen waar de tijd trager lijkt te gaan.
Sfeerimpressie Tiny house Nidô in Riogordo
Retreat Andalusië: vertragen om te versnellen
Mijn overwintering is geen vakantie. Het is een retreat, een periode waarin ik mijn lichaam en geest sterk maak voor wat komt. Want 2026 wordt een jaar vol avontuur. Het jaar waarin ik vijftig word. Het jaar waarin ik mijn tweede poging waag om de FKT op de Camino Francés scherper te stellen. Maar ook het jaar waarin ik vijftig ultra’s zal lopen en mijn grootse Pyreneeën avontuur aanga.
Ik voel de spanning van deze uitdagingen nu al, hier in Nederland. Volgend jaar; dagenlang onderweg, lopend en rennend over het eeuwenoude pelgrimspad, gedragen door wilskracht, vermoeidheid en hoop. Vijftig ultra afstanden volbrengen. Vijftig kansen om te ontdekken, te vieren, te groeien en te genieten van het pad. Het is geen kleine opgave. En toch trekt het mij. Zoals ook de zomer van 2026: de Pyreneeën, met hun ruigheid, hun hoogtemeters en hun eindeloze horizon. Mijn Pyrenean Triple Crown Adventure. Een tocht die alles vraagt, maar die ook alles zal geven.
En dus train ik. Hier, in Nederland, tussen de vallende bladeren, de druppels en met wind in mijn gezicht. Maar telkens als ik mijn ogen sluit, zie ik Andalusië. De heuvels, de warmte, het licht. Het vooruitzicht van een plek waar ik niet alleen sterker word, maar ook lichter.
Trainen in de heuvels van Spanje
Er is symboliek in dit alles. Vijftig worden en juist dan kiezen voor een jaar vol avontuur. Voor opnieuw grenzen verleggen. Voor een leven dat niet kleiner wordt, maar groter. Niet rustiger, maar intenser.
Andalusië is het beginpunt van dat jaar. Mijn basis, mijn bron. Het tiny house in de heuvels is mijn ankerpunt, waar ik de stilte omarm en mezelf opnieuw leer kennen. Hier leg ik de fundamenten voor een jaar waarin ik alles wil voelen: de pijn, de schoonheid, de verbinding, de overwinning.
Overwinteren als reis naar binnen
Terwijl ik hier in Nederland nog wacht, voel ik de reis al in mij beginnen. Overwinteren in Andalusië is geen idee meer, het is een belofte. Een belofte van warmte, eenvoud en diepte. Een belofte dat ik straks in de heuvels niet alleen de omgeving ontdek, maar ook mezelf opnieuw.
En zo tel ik de dagen af. Ik ruik bijna al de geur van tijm en stof, hoor de krekels die straks de avonden vullen, voel bijna de warmte van de zon op mijn huid. Nog even, en ik mag vertrekken. Nog even, en het avontuur begint.
2026 wordt een onvergetelijk jaar. En het zaad daarvoor wordt nu geplant in de kouder wordende grond van Nederland, met mijn blik gericht op het licht van Andalusië.