Noodrem
Eerder schreef ik al over mijn lijf dat, tijdens mijn avontuur in de Spaanse Pyreneeën, aan de noodrem trok. Ik had niet zo goed geluisterd naar mijn lijf als dat ik dat normaal wel doe. Het behalen van mijn doel kreeg voorrang. Mijn hoofd wilde en ging door met als gevolg dat ik het punt bereikte dat het fysiek niet meer verantwoord was. Een duidelijke en wijze les. Pas op de plaats is nu dan ook even nodig.
Luister
Luisteren naar mijn lijf is een belangrijk onderdeel van wie ik ben. Belangrijke maar ook minder belangrijke beslissingen neem ik niet met mijn hoofd, maar ik voel hoe mijn lijf reageert en neem op basis daarvan de beslissing. Het meest bekend is waarschijnlijk wel je “onderbuikgevoel”. Zit dat niet goed dan stopt het onmiddellijk voor mij. Wat de eventuele gevolgen ook zijn.
Maar ook in het sportieve deel van mijn leven luister ik heel goed naar wat mijn lijf me te vertellen heeft. Het geeft haarfijn aan hoe het zit en wat het nodig heeft. Rust of juist extra inspanning. Meer of juist minder prikkels. De kunst is om de juiste balans te vinden tussen het uitdagen van je lijf en daardoor fysiek en mentaal te groeien, en op de juiste momenten pas op de plaats te maken voor rust en herstel.
Als je als ik in een periode zit van je leven waar je van het ene “avontuur” in het andere rolt zit daar een verslavend element in. Er is het gevaar van groot, groter, grootst. Het ene avontuur is nog niet klaar en je bent in je hoofd alweer plannen aan het maken voor een volgend nog groter avontuur. Een natuurlijk en mooi proces maar er schuilt ook een gevaar in. Zeker omdat het in mijn geval vooral gaat om fysieke ondernemingen. Ik “vergeet” dan ook wel eens dat mijn lijf hersteltijd nodig heeft. Het kan niet altijd maar door. Iets wat mijn hoofd wel graag zou willen.
Stilstaan
Nu is de tijd dan aangebroken om even stil te staan. Pas op de plaats zoals dat dan zo mooi heet. Een periode van fysiek herstel maar zeker ook een periode om terug te kijken naar wat ik de afgelopen periode allemaal heb gedaan, de bijzondere ontmoetingen die ik heb gehad, wat het met me heeft gedaan en hoe ver het me heeft gebracht.
“Stilstaan is achteruitgaan”. Wat heb ik dit veel gehoord in mijn leven. Je moet door. Vooruitkijken niet achterom. Inmiddels weet ik wel beter. Door even stil te staan en je bewust te zijn van de dingen die je doet ga je niet achteruit. Nee, het is juist vooruitgaan. Pak dan ook de vrijheid om stil te gaan staan en even bewust te kijken naar je leven en de dingen die je doet en daarbij voelt. Stilstaan is niet achteruitgaan. Stilstaan is vooruitgaan!
Herstellen
Kwaaltjes en pijntjes even de kans geven om er te mogen zijn. Niet negeren en maar doorgaan. Nu is er even een periode om lief te zijn voor mijn lijf en het de kans geven om ook echt even los te komen van die kwaaltjes en pijntjes. De tijd van herstel is aangebroken. Natuurlijk wel lekker blijven bewegen maar even niet meer in extremen. Zowel in afstanden als in moeilijkheidsgraad en omgevingen. Gewoon weer even “normaal” sporten. Waarbij ik normaal maar even tussen aanhalingstekens zet, want wat voor mij normaal is, is in de ogen van velen al best extreem.
Opladen
Goed eten, bewegen, buiten zijn in de zon maar zeker ook niets doen geven mij tijd om weer op te laden. Even aan de stekker om op te laden voor nieuwe avonturen. Het maken van nieuwe plannen om mijn dromen te realiseren zijn onderdeel van dit proces. Ik krijg er energie van. Het laadt me op en laat me herstellen. Het maken van plannen is voor mij dan ook een belangrijk deel van de beleving en het uiteindelijke avontuur.
Ik ben duidelijk nog niet klaar met het leven zoals ik het nu heb ingericht. De vrijheid om dromen te kunnen realiseren en te leven is groots. Het is al een avontuur op zich. Een avontuur waar in nog geen genoeg van heb.
