Zomaar een ervaring
Pijn en vermoeidheid. Zomaar een ervaring die ik bij mezelf heb opgemerkt. Het was al in de loop van de vooravond. Na zo’n negen uur trailen met al 66 km en 2.745 D+ hoogtemeters in de benen. Ik was kapot toen ik onderaan de volgende beklimming stond. Mijn lijf gaf aan dat ik een pauze nodig had maar het was onderin het bos waar het donker was en kil aanvoelde. Niet de beste plek om even te rusten.
Na intern overleg besloten om toch nog te gaan voor die ene klim om dan boven in de zon te genieten van een welverdiende pauze en wat te eten en te drinken. Zo overlegd zo gedaan.
Machine
De machine werd in beweging gezet. Want op dat moment waren mijn lijf en geest niet meer dan dat. Stap voor stap omhoog. Het was echt stijl, glad en pijnlijk. Elke steen voelde ik. Elke boomwortel zat me in de weg. Stap, stap … Bij elke stap vroeg ik me af waarom. Waarom doe ik dit. ‘Ik stop en ga hier zitten!’ Even stilstaan om dan toch weer door te gaan. Boven wachten de zon en de warmte en een mooi uitzicht als beloning. Die gedachte hield me op de been. Het liet de machine bewegen. Stap voor stap.
Er kwam geen eind aan. Elke keer als ik weer wat meer licht zag dacht ik ‘daar is de top’. Helaas bleek het keer op keer een lichtbundel door de bomen die wat verder uit elkaar stonden. Een wegschietende steen zorgde ervoor dat ik languit voorover viel. Of was het toch mijn onoplettendheid? Hoe dan ook daar lag ik. Snel stond ik op. Vloekend! Maakte mijn handen schoon en ging door. Stap voor stap. Langs een ingestorte hut. Vermoedelijk ooit gebruikt als schuil- en rustplaats.
Met mijn benen schurend langs bramenstruiken en andere stekelige planten vervolgde ik mijn weg naar boven. Gezien de dichte begroeiing werd dit pad niet vaak gebruikt. De zon op mijn hoofd gaf aan dat de dichtheid van de bomen minder werd. Ik was boven. Eindelijk! Mijn lijf werd meteen warm en ik voelde de energie terugkomen in mijn lijf. Voordat ik het in de gaten had, zat ik in de afdaling op weg naar een volgende beklimming.
‘Maar wacht eens’. Had ik niet met mezelf afgesproken dat ik boven een welverdiende pauze zou houden? Als in wat eten, drinken en van de zon en het uitzicht zou genieten?!
In plaats daarvan ga ik alweer door. Even voel ik de pijn en vermoeidheid niet meer. Overtuig mezelf ervan dat ik alweer aan het herstellen ben en ga door.
Een bijzonder fenomeen
Als ik er zo aan terugdenk is dit toch een bijzonder fenomeen. Wat maakt het dat ik dan doorga en vergeet dat ik een afspraak met mezelf had gemaakt? Die stip aan de horizon die onderaan de beklimming toch echt heel aantrekkelijk was. Er zal vast een psychologische verklaring voor zijn.
Het enige wat ik er over kan zeggen is dat dit wel vaker gebeurt. Dan zit ik er voor mijn gevoel helemaal doorheen met de pijn en vermoeidheid door mijn hele lijf en dan gebeurt er iets kleins. In dit geval de zon op mijn lijf en waarschijnlijk toch ook het behalen van de top. En dan is er weer die energie en ga ik door.
Een bijzonder fenomeen dat werkt.
