Pyrenean Triple Crown avontuur. Een avontuur van formaat

Er zijn momenten in het leven waarop iets diep van binnen begint te trillen. Een fluistering, een roep die je niet kunt negeren. Zo begon het bij mij; de roep van de Pyreneeën. Het is alsof deze bergen, oud en wijs als de aarde zelf, iets willen zeggen. Hun stilte heeft een stem, hun schaduw een verhaal. En dat verhaal is het mijne geworden. Mijn Pyrenean Triple Crown avontuur is geboren.

Pyrenean Triple Crown avontuur

Ik noem het mijn Pyrenean Triple Crown adventure. Een groots avontuur als cadeautje aan mijzelf voor mijn vijftigste verjaardag. Een tocht van formaat door de Pyreneeën, door een wereld die even ruig als adembenemend is. Een avontuur dat me voert langs drie routes die samen de ruggengraat van dit bergmassief vormen: de Franse GR10, de Spaanse GR11 en de Haute Randonnée Pyrénéenne, de HRP. Drie lijnen door de tijd, drie manieren om de bergen te lezen. Samen vormen ze één groot geheel, één pad van vuur, steen, stilte en eindeloze horizon.

Een slagader van rots

De Pyreneeën zijn meer dan alleen bergen. Ze zijn een grens, een muur tussen twee werelden. Van de Atlantische Oceaan tot aan de Middellandse Zee trekken ze zich uit als een slagader van rots. Hun pieken reiken tot boven de drieduizend meter. Hun dalen fluisteren verhalen over oude volkeren, over avonturiers, over strijd en verzet. Hier liepen Romeinen, schuilden vluchtelingen, baden monniken in kloosters die aan de rotsen lijken vastgegroeid. Alles ademt geschiedenis. En als je er staat, voel je dat je deel uitmaakt van iets wat veel ouder is dan jijzelf.

Ik wil die bergen niet enkel beklimmen. Ik wil erin wonen, erin verdwijnen, erin ademen. Beweging is voor mij geen sport, maar een vorm van bestaan. Elke stap, elke ademhaling is een gesprek met de wereld. Wanneer ik loop, voel ik me levend. De grond onder mijn voeten, de geur van natte aarde na regen, het ritme van mijn adem dat samenvloeit met het ritme van de berg. Dat is de taal waarin ik mezelf terugvind.

Op het randje

Waarom dit avontuur? Omdat ik wil weten hoe ver ik kan gaan. Niet in kilometers, maar in kracht, in wil, in overgave. Ik wil mijn lichaam testen, maar misschien nog wel meer mijn geest. De grens opzoeken waar vermoeidheid overgaat in rust, waar angst overgaat in focus, waar stilte niet leeg is, maar vol betekenis. Want pas daar, op dat randje, voel ik dat ik leef.

De Pyreneeën hebben iets mystieks. Er hangt een zweem van magie, alsof elke vallei een geheim bewaart. Soms loop je door mist die alles verzwelgt en voelt het alsof de wereld even ophoudt te bestaan. Dan weer breekt plots het zonlicht door en lijkt alles opnieuw geboren. In die voortdurende wisseling schuilt hun kracht. Je kunt de bergen nooit bezitten, nooit doorgronden. Je kunt er alleen in opgaan, ze eerbiedigen, ze toelaten. En misschien, heel misschien laten ze jou dan ook toe.

Klein, onbeduidend bijna

Ik ga deze tocht, zoals al mijn avonturen, self-supported doen. Alles wat ik nodig heb draag ik bij me: tent, slaapsysteem, kleding, voedsel. Geen luxe, geen zekerheden, alleen het noodzakelijke. Soms zal ik slapen in berghutten of mijn tent. Maar meestal onder de sterren. Het geluid van stromend water zal mijn slaaplied zijn, het geritsel van de wind mijn metgezel. De dagen zullen lang zijn, de paden oneindig. Soms zal ik verdwalen. Soms zal ik twijfelen. En juist daar zal ik mezelf vinden.

De bergen kennen geen genade. Ze vragen respect, discipline, nederigheid. Soms zal het weer omslaan zonder waarschuwing. Donder in de verte, regen die de paden in rivieren verandert. De zon die brandt op je huid of de kou in de nacht die langzaam je botten binnendringt. En dan het besef: hier ben ik klein, onbeduidend bijna, maar tegelijk deel van iets onmetelijk groots.

De waarheid van eenvoud

De natuur in haar puurste vorm leert je de waarheid van eenvoud. Water vinden wordt een ritueel, eten een geschenk. Elke stap krijgt betekenis. En tussen al die fysieke uitdagingen ontvouwt zich een andere reis, die naar binnen. De confrontatie met jezelf, met je gedachten, je angsten, je vermoeidheid. Maar ook met je verlangen, je doorzettingsvermogen, je drang om te blijven gaan, ook als het zwaar is.

De Pyreneeën zijn een wereld op zich. Bossen die ruiken naar hars en vocht, valleien waarin marmotten fluiten, arenden die cirkelen hoog in de lucht. En als de avond valt, worden de bergen stil. Dan daalt een vrede neer die je nergens anders vindt. De lucht wordt dun, de kleuren vervagen, de hemel opent zich. Duizenden sterren verschijnen en het besef komt dat je hier, op deze plek, deel bent van iets tijdloos.

Elke reis begint met een eerste stap. Maar dit avontuur begint met een belofte. Een belofte aan mezelf dat ik het onbekende durf te omarmen. Dat ik niet zal wijken voor kou, vermoeidheid of twijfel. Dat ik zal luisteren naar wat de bergen me te vertellen hebben. Want dit avontuur gaat niet alleen over lopen, rennen of over afstand. Het gaat over loslaten. Over vertrouwen. Over het hervinden van eenvoud in een wereld die vaak te snel draait.

Mens in zijn puurste vorm

Ik hou van deze bergen. Niet alleen om hun schoonheid, maar om hun eerlijkheid. Ze liegen niet. Ze geven wat ze willen geven en nemen wat ze moeten nemen. Hun kracht is rauw, onverschillig en tegelijk troostend. Want in hun stilte schuilt een waarheid die we vaak vergeten: dat we niet hoeven te worstelen om te bestaan. Dat ademen, bewegen, aanwezig zijn genoeg kan zijn.

Het Pyrenean Triple Crown avontuur is voor mij meer dan een tocht. Het is een symbool. Van toewijding, van passie, van het verlangen om te voelen wat het betekent mens te zijn in zijn puurste vorm. Ik wil door die bergen gaan zoals water stroomt: niet haasten, niet forceren, maar volgen. Me laten leiden door de lijnen van het landschap, door de adem van de wind, door het ritme van mijn hart.

Stel je voor: het eerste ochtendgloren boven de Aneto, de lucht die zacht oplicht, de koude steen onder je hand, de geur van dennen en sneeuw. Een arend stijgt op, de zon werpt haar eerste licht over het dal. In dat moment valt alles stil. Geen haast, geen doel, alleen aanwezigheid.

Dat is waar ik naar op zoek ben. Niet naar de top, maar naar dat gevoel. Naar dat oneindig kleine moment van rust midden in de chaos. Daar, tussen hemel en aarde, tussen adem en stilte, daar leef ik.

Mijn Pyrenean Triple Crown avontuur is geen wedstrijd. Het is een ode aan het leven. Aan de bergen en de natuur. Aan beweging en het durven luisteren naar de roep van iets dat groter is dan jijzelf. En wie weet, als jij dit leest, hoor jij die roep ook. Misschien niet van de Pyreneeën, maar van jouw eigen bergen.

Durf te antwoorden. Het pad wacht.