Het is de avond van 1 januari 2025 als ik alleen, half liggend op een eenpersoonsmatras, op de grond in een nagenoeg lege woonkamer naar de tv zit te staren. Ik zie de bewegende beelden, binnen komen ze niet. Morgen start mijn ‘nomade’ bestaan. Vandaag – the day before – is een rollercoaster aan gevoelens en emoties. Een achtbaan die alle kanten opgaat maar wel steeds weer uitkomt bij dezelfde stop. De stop met het naambordje: De enige juiste keuze.
Stiller en leger
Dit huis, jarenlang mijn thuis, voelt al een paar dagen anders. De muren lijken stiller, de kamers leger. Er hangt een bijna tastbare spanning in de lucht.
De dagen ervoor voel ik me opstandig en rusteloos. Waarom moest ik dit ook alweer loslaten? Dit huis, deze straat, deze stad… alles wat vertrouwd is, alles wat ik ken. Tegelijkertijd is er dat stemmetje in mijn hoofd. Het fluistert: ‘Het is tijd. Tijd om ruimte te maken voor het nieuwe, voor nog meer avontuur, het onbekende en voor nog meer vrijheid’.
Toch nog meer een last dan ik al dacht
En zo sta ik hier op 2 januari, buiten bij de notaris. Bob – ‘mijn’ makelaar – begeleidt me naar zijn auto met de intentie me ergens af te zetten. “Niet nodig Bob, ik ga lopen”, zeg ik al glimlachend.
De rollercoaster aan gevoelens en emoties heeft plaatsgemaakt voor rust. Ik ben als een kabbelend beekje. Mijn rugzak snoer ik stevig aan, schoenen strak geveterd. Ik weet nog niet precies waar deze reis me brengt. Ik weet alleen dat hij hier – nu – begint, in Nijmegen buiten bij de notaris, en eindigt in Sagres, Portugal. De weg daarheen? Een onbeschreven blad.
De eerste stappen voelen vreemd. Licht, heel licht. Dat huis was toch nog meer een last dan ik al dacht. Euforisch zijn mijn eerste momenten.
Nog geen kilometer later kom ik aan bij vrienden. Even het glas heffen en dit moment bezegelen.
Avondspits
Waar velen zich in allerijl huiswaarts begeven aan het begin van de avond wandel ik rustig in het duister in de richting van Berg en Dal, mijn eerste stop op weg naar het zuiden.
Onderweg moet ik terugdenken aan wat ik een aantal dagen terug geschreven heb:
“Het leven is te kort om te wachten op later. De kracht van ons bestaan ligt in het heden. Door vandaag te kiezen voor wat echt belangrijk is kunnen we een leven vol betekenis en vreugde creëren. Laat je niet verlammen door angst of onzekerheid. Omarm de imperfectie van het nu, zet de eerste stap en leef voluit. Leef avontuurlijk. Want als je wacht, kun je zomaar ontdekken dat ‘later’ nooit komt.”
Mijn later is nu.
