Mijn bezoek aan de wachtkamer heb ik niet afgewacht. Mijn plan is aangepast, de Sentiero Italia is mijn tijdelijke pad. Ik laat de sneeuw en het lawinegevaar op de Via Alpina voor wat het is en vertrek van Passo della Futa over de Sentiero Italia in de richting van Garessio Italië, alwaar ik de Via Alpina red trail weer zal oppakken. Avontuurlijk leven is flexibel zijn en denken in mogelijkheden. This is my life!
De Sentiero Italia is een lange-afstandswandelroute door Italië. Een (hiking)trail van ruim 6.000 kilometer door onder andere zes UNESCO-erfgoedlocaties, vijftien nationale parken en diverse natuurreservaten. Deze lange-afstandswandelroute doorkruist het hele Italiaanse schiereiland. Daarmee is de Sentiero Italia een van de langste wandelroutes ter wereld. Deze hikingtrail wordt uitgebreid tot in totaal ruim 7.000 kilometer. Een route die bestaat uit ongeveer 500 etappes. Deze trail zal onder andere alle nationale parken van Italië met elkaar verbinden en krijgt de naam Sentiero dei Parchi; het Pad der Parken. Een (hiking)trail dwars door de Alpen, de Dolomieten, Apennijnen en Toscane. Maar hij komt ook langs de kust, de bergmassieven in het zuiden en gaat naar de eilanden Sicilië en Sardinië.
Robuuste kerels met zwaarden
Kijkend naar een groep ‘echte mannen’ is er eerst verbazing. Brede schouders, overal tatoeages, kale koppen, zwarte kleding en een aantal met kort celtic zwaard. Eerder op de dag heb ik ze al zien trainen in een vechtsport die ik niet herken.
De plek waar ik ben is een familie-camping met zwembad en speeltoestellen; je snapt mijn verbazing. Nieuwsgierig maakt het me wel. Ze spreken geen van allen Engels dus ik strand al snel met mijn vragen.
Als een deel van de groep gaat, worden er over en weer ‘mannelijke’ hugs gedeeld. Je kent het wel, één arm over de schouder en met de vuist de rug van de ander aantikkend en hartelijk groetend. Als er vervolgens een paar weglopen met een net ontkiemd plantje in zo’n zwart plastic kiembakje en anderen hun ‘mannen-tas’ om hun middel hangen moet ik grinniken.
Als je deze groep in het donker tegenkomt maak je zeker een omweg. Mijn conclusie: niet alles is wat het lijkt. Deze mannen hebben een klein hartje, ik zou ze knuffelen.
Ciao ciao
Na een galgenmaal – mijn broek kan niet eens meer op de vreethaak – tover ik de pizzeria om tot mijn slaapzaal. Reden: dan hoef ik de volgende ochtend niet te wachten tot mijn tent droog is voor ik vertrek. Het ochtendritueel is vandaag een aantal cafés en innige omhelzingen. “Ciao ciao”. I’m on my way.
Na de beklimming van de Monte Citerna kom ik in een prachtig bos. Een mooie plek voor een filmpje.
Twee dagen loop ik helemaal alleen door prachtig groene loof- en dennenbossen. Geen mensen te bekennen en mijn telefoon geeft aan: alleen noodoproepen. Onbereikbaar, ik geniet ervan.
Groepen wilde zwijnen, slangen, hagedissen, tientallen herten en honderden vogels kruisen mijn pad. Althans bijna; als ze me horen schieten ze weg. Mijn hoofd staat stil als ik intens geniet van dit alles, terwijl de zon op mijn hoofd brandt als deze achter de wolken vandaan komt.
De paden zijn uitdagend. Brede bospaden bedekt met dor blad, singletracks met scherpe leistenen en trails met rotsblokken wisselen elkaar in rap tempo af. Steile beklimmingen en dalingen maken het af, het is een feest!

De eerste nacht bivakkeer ik in mijn tent achter een Refugio die alleen in het weekend opengaat wegens personeelstekort. Het is vandaag een maandag. De tweede dag ben ik – voordat het noodweer losbarst – net op tijd bij L’Albergo Ristorante “Melini”.
Regen, mist en buitenspeelplezier
Het is vroeg in de ochtend als ik aan mijn ontbijt zit en door het raam naar buiten kijk. Regen, heel veel regen begroet mij deze ochtend. Als ik navraag doe is het antwoord: “Dat blijft de hele dag zo.” Even de twijfel, toch pak ik mijn spullen en ga. Het blijkt de juiste beslissing.
Het gaat een intensieve dag zijn die je hier mee kunt beleven.

Dagje bijkomen en plan bijstellen
Na de intens, spannend en prachtige dag van gisteren eerst maar eens een dagje tutten. Dat tutten is hoofdzakelijk tv kijken en uitzoeken wat er op mijn route gaat komen.
Ook hier op de Sentiero Italia kom ik, in deze tijd van het jaar, voor uitdagingen te staan. Mijn eerstvolgende obstakel is een puist waarvan de bovenste circa 400 meter nog voor grote delen bedekt is met sneeuw. Er zullen er meer gaan volgen, aldus de locals.

Naast de vele regen, gladheid, gesloten berghutten en dichte mist hier dus ook nog sneeuw op hoogte, veel sneeuw. Mijzelf elke keer vastlopen lijkt het ‘normaal’ te worden.
Dit ga ik anders doen.
Voor nu ga ik terug naar Nijmegen om in de laatste week van juni terug te keren naar Slovenië en de Via Alpina red trail weer op te pakken. Mijn veiligheid gaat boven alles.
Het waren heerlijke buitenspeelweken op hoogte waar ik over een week of vijf weer vol gas mee verder zal gaan.
Dit avontuur is natuurlijk ook weer te volgen op Insta, Strava, mijn blog en via de media partners waar ook verslag gedaan zal worden van mijn trip. Wil je niets missen meld je dan aan voor blog-meldingen.