Vandaag moest ik denken aan ‘Stil in mij’. De eerste single die door de band Van Dik Hout is uitgebracht. ‘Stil in mij’ gaat over het gevoel van leegte bij een ingrijpende gebeurtenis. De stilte – de leegte – is de juiste omschrijving van mijn gevoel. Mijn gevoel sinds een aantal weken. Het is stil in mij.
Wel woorden
Het refrein van ‘Stil in mij’ gaat als volgt:
En het is zo stil in mij
ik heb nergens woorden voor
het is zo stil in mij
en de wereld draait maar door
het is zo Stil in mij
ik heb nergens woorden voor
het is zo Stil in mij
Het heeft even geduurd maar inmiddels kan ik er wel woorden aan geven. Het is niet één ingrijpende gebeurtenis maar een samenkomst van ‘het leven’. Als een bedrukkende ‘sluier’ hangt het al weken over me heen. Niet een ‘deken’ want ik zie door de ‘sluier’ nog wel het mooie van mijn leven zoals mijn aanstaande avontuur. Een avontuur waar ik ontzettend veel zin in heb, maar er vol van genieten lukt me niet. Nog niet.
Sinds een aantal weken ben ik weer terug in Nederland, gevlucht voor het slechte weer in Italië. Trainen in Nederland lukt me niet zoals ik me had voorgesteld door een hardnekkig griepachtig virus dat zich in mijn lijf heeft genesteld en het daar fijn heeft. Opgelopen in Spanje zit het er nu zo’n drie maanden.
Daar waar ik er in het begin weinig last van had en gewoon mijn ding kon doen is dat sinds een paar weken wel anders. Ik heb het virus de kans gegeven door niet echt even uit te zieken. Het hogere doel was belangrijker. En dat brengt me meteen op de ‘echte’ leegte.
Elk moment kan mijn moeder opgenomen worden in een verpleeghuis. De Ziekte van Parkinson slaat sinds een aantal maanden hard toe. Zo hard en snel dat de zorg die ze nodig heeft – en verdient – thuis niet meer gegeven kan worden. De situatie is acuut.
Het is niet eerlijk, het doet pijn, maakt mij verdrietig, stil maar ook strijdvaardig.
Strijdvaardig
Als je begin zeventig bent hoor je niet gevangen te zitten in je lijf en in je hoofd. Mijn moeder zit dat wel en heeft geregeld momenten dat ze zich dat maar al te goed beseft. Wat het nog verdrietiger maakt. Het is mensonterend.
Over een kleine drie weken start ik mijn GR11-avontuur door de Spaanse Pyreneeën. Ik loop daar voor mijn moeder, voor alle anderen met de Ziekte van Parkinson en voor iedereen die met de gevolgen van deze vreselijke ziekte te maken heeft. Dit maakt me strijdvaardig en zal me onderweg sterken.
Ik blijf nog even stil, verdrijf mijn lijfgenoot, geniet van mijn moeder en regel de laatste zaken.
Ik ga knallen. Ook zonder een ideale voorbereiding.