Superman
“There’s Superman!” . Dit waren de eerste woorden die ik te horen kreeg toen ik aankwam bij een B&B vlakbij Monte Adone. Ik ben moe maar dit hoor ik toch goed. Verrast, verbaasd en vragend kijk ik de vrouw des huizes aan. “You are that Dutch guy that is doing all those crazy things!”. Ik lach en zeg haar: “Crazy for most people, probably”. Na wat navraag blijkt ze me te volgen via de socials en website na de laatste keer dat ik hier was, vlak voor mijn start op de Sentiero Italia.
Ik ben laat en heb me niet gemeld vooraf maar er is nog een plek in de slaapzaal op zolder. Perfect! En omdat er toch nog gekookt moet worden voor een andere hiker die later is, kan ik zelfs nog meedoen met het avondmaal. Na 27 uur onderweg van huis naar Bologna per bus, weinig slaap en 25 kilometer hiken van Bologna naar waar ik nu ben, nagenoeg zonder eten, is dit meer dan welkom.
Dromen
Terwijl ik wacht op de hiker met wie ik samen zal eten, drink ik buiten een welverdiend biertje. Wanneer de rest klaar is met eten komen ze erbij zitten. Het zijn allemaal Italianen. Zo in de leeftijd van 20 tot 33 jaar, aldus mijn schatting. En dan komt meteen de vraag van een van de dames “Why is she calling you Superman?”. Ik lach en leg haar uit wat ik dit jaar in Italië heb gedaan, en dat mijns inziens Superman behoorlijk overdreven is. We lachen.
Voordat ik het weet krijg ik de ene vraag na de andere. Zeven ademloos luisterende Italianen zitten tegenover me en raken niet uitgevraagd. Als ik een wedervraag stel krijg ik een kort antwoord en meteen weer een vraag terug. Gretig willen ze weten van mijn avonturen en belevenissen. Dan roept er een “Soo you are living your dreams!”. Ik knik “That’s what I’m doing”. Heel bijzonder om zo aan anderen te vertellen over je leven. En zeker omdat ze zo aandachtig luisteren en veel, heel veel vragen stellen. Dan roept er een, net nadat ik geroepen ben voor het eten, “Ik snap wel waarom ze je Superman noemt. Wauw wat een prachtig verhaal. Dankjewel en eet smakelijk”. Ik maak een korte buiging en dank voor hun aandacht, en wens ze alvast een goede nacht. De meesten gaan namelijk al slapen.
IK
Samen met Kevin, een Italiaan, ga ik aan tafel. Eerst wat prietpraat in een mengelmoes van Italiaans en Engels en dan vraag ik hem waarom hij de Via degli Dei loopt. De route waar we beiden nu op zitten. Een ‘waarom’ vraag stellen levert vaak verrassende antwoorden op. Zo ook nu.
Ik schat hem een jaar of 25 en hij komt met het volgende: “Ik loop deze route om na te denken over een aantal vragen die ik heb gekregen van een vriend”, aldus zijn reactie. Kijk, daar kan ik wat mee. Dit is bijzonder. Ik voel de vrijheid om door te kunnen vragen dus vraag ik hem naar die vragen. Kevin vind het duidelijk leuk maar ook spannend om te antwoorden. “Wie ben ik? Waar word ik blij van? En wat maakt me gelukkig?” Ik ga achterover zitten, kijk hem aan en zeg: “Wat een bijzondere vragen. Dat is vast een hele goede vriend”. Hij knikt.
Met name de eerste vraag intrigeert me. Het is wat mij betreft een grootse levensvraag. Zeker als je met IK de ik in jezelf bedoelt. De IK waarvoor je een reis naar binnen moet maken. De IK die je voelt. Ik vraag hem hiernaar.
Dit is duidelijk nog te vroeg in zijn proces en dan helpt de taalbarrière ook niet echt. Ik leg het hem uit en na wat voorbeelden komt het langzaam binnen. “Dat gaat nog verder, wat mooi”, is zijn reactie. We praten er nog wat over en ik vraag hem naar zijn vriend. Deze blijkt priester. We drinken een borrel en ik wens hem veel wijsheid en geef hem mee dat zijn antwoorden, als die komen, ook weer kunnen veranderen met de tijd en dat dat goed is.
Superman gaat douchen en slapen. Ook Superman heeft een eindigende energie 😉
