De eerste stap voelt als een vonk. Een kleine schok door mijn lijf, niet van vermoeidheid maar van opwinding. Ik zet af, voel de lichtere rugzak op mijn rug en val in een ritme dat zowel vertrouwd als nieuw is. Dit is het moment waarop ik heb gewacht. Na ruim 1.600 kilometer hiken door Nederland, Duitsland, België, Luxemburg en een groot deel van Frankrijk, begint een nieuw hoofdstuk. Mijn Quest gaat verder als Trailrunning Quest.
Ik ben even niet meer de hiker die ik de afgelopen maanden was. Mijn lichaam is sterker, mijn geest scherper. Mijn voeten zoeken niet langer alleen stabiliteit, maar snelheid. Vanaf Périgueux Frankrijk, loop ik verder. Hardlopend. Speedhikend. Een nieuwe cadans, een nieuwe uitdaging. Dezelfde tocht, maar met een ander ritme.
Van hiker naar (trail)runner
Op 2 januari, diep in de winter, begon ik aan mijn tocht – Geerts Quest Trail. Ik begon aan een ander leven. Ik verkocht mijn huis, liet de zekerheid van een vaste plek achter en stapte de wereld in. Geen pad lag vast. Alleen de richting: naar het ‘einde van de wereld’, naar Sagres Portugal. Mijn eerste maanden als ‘nomade’. Vertraagd en bewust zette ik mijn stappen, dwars door landschappen die me ademloos achterlieten.
Ik trok Nederland door in een romantisch wit landschap. België leidde me langs oude paden en natte, modderige bossen. Luxemburg gaf me mijn eerste Fastest Known Time (FKT) in de heuvels en mist. Een stille wereld waarin ik leerde wat huisloos zijn werkelijk betekent. Frankrijk opende zich in al haar grootsheid: met ondermeer de eindeloze velden van de Champagne, de Jeanne d’Arc-route en de verlaten dorpen in de Haute-Marne. Ik sliep onder de sterren, in hostels, bossen, luxe hotelkamers maar ook op een bankje in de vrieskou. Ik ontmoette mensen die me verhalen gaven, warmte, een plek aan hun tafel.
En nu, na ruim 1.600 kilometer, voel ik dat het tijd is voor iets nieuws. Niet trager, niet makkelijker, maar sneller, nog intenser. Hardlopen is geen vlucht, geen ontsnapping. Het is een diepere manier van bewegen, een manier om mijn reis nog puurder te maken.
Het pad wacht. Ik ga verder
Vanaf Périgueux ben ik verder gegaan op de GR654, een route die me meeneemt door de Dordogne. Hier zijn de paden nog zacht, slingerend tussen wijngaarden en middeleeuwse dorpen. Ik loop over trailpaadjes, smalle boswegen waar mijn voeten dansen over boomwortels en stenen, maar ook over eindeloze gravelpaden. Soms is daar asfalt, de kleine Franse D-weggetjes die zich door het platteland kronkelen. De afwisseling is een spel: het ene moment lichtvoetig over een bospad, het volgende moment een lange rechte strook door uitgestrekte velden.
In cadans zal ik afzakken naar het zuidwesten. De geur van wijnranken hangt in de lucht, de grond is hier zanderig. De zon krijgt meer kracht met elke dag die verstrijkt. De dagen worden langer met elke dag die ik verder kom op mijn Trailrunning Quest. Ik ren. Voor het ritme, de cadans. Om de reis op mijn manier te beleven.
Daarna wacht de Gascogne, een gebied van open landschappen en brede horizonlijnen. Hier wordt de eenzaamheid voelbaarder. De dorpen zijn klein, soms niet meer dan een kerk en een paar huizen. Maar altijd is er het ritme: stap voor stap, ademhaling na ademhaling.
De Pyreneeën: de muur van bergen
Voor me ligt een muur van bergen. De Pyreneeën. Een grens, niet alleen tussen Frankrijk en Spanje, maar ook een test. Hier zal ik mijn Quest echt voelen. De paden worden steiler, ruiger. Ik weet dat ik sommige stukken niet zal kunnen rennen. Dat er momenten zullen zijn waarop ik omhoog moet klauteren, op handen en voeten als het moet. Maar dat is precies waarom ik hier ben.
Bergop dwingt me tot geduld, bergaf geeft me vrijheid. De smalle bergpaden snijden door groene valleien, langs watervallen en diepe kloven. Ik voel de kracht van de bergen, de oerkracht die me klein maakt en tegelijk sterker dan ooit.
En dan, na de toppen, de afdaling. Spanje ligt voor me en met Spanje de eindeloze vlaktes van de Meseta. Een zee van land, uitgestrekt en meedogenloos. Hier zal het mentale spel beginnen.
Waarom? Omdat het moet
Waarom doe ik dit? Waarom ren ik dagenlang met een rugzak? Kies ik niet voor de makkelijke weg? Omdat het moet. Omdat sommige dingen niet te verklaren zijn met logica, maar alleen met gevoel. Dit is mijn pad, mijn Trailrunning Quest. Ik wil voelen hoe ver ik kan gaan, hoe mijn lichaam en geest reageren op deze uitdaging. Ik wil het ritme van de wereld voelen. Me laten dragen door de wind, de hitte en de regen.
Hardlopen brengt een nieuwe dimensie in mijn reis. Het dwingt me om nog bewuster te zijn van mijn lichaam, van de signalen die het geeft. Het maakt de afstand tastbaarder, de inspanning intenser.
Het einde van de wereld
Daar, ver voorbij de Camino’s, GR-routes maar ook de verborgen paadjes. Voorbij de gebaande paden ligt mijn bestemming; Sagres Portugal. Het meest zuidwestelijke puntje van het Europese vasteland. De plek waar land overgaat in zee, waar kliffen abrupt eindigen in de Atlantische Oceaan. Ik weet nog niet hoe het zal voelen om daar te staan. Zal ik een antwoord vinden, of juist nieuwe vragen?
Maar dat is niet wat nu telt. Nu telt alleen de volgende stap. De volgende bocht in het pad. De volgende heuvel, het volgende dal.
Volg mijn Trailrunning Quest
Mijn reis gaat verder. Een nieuw hoofdstuk in Geerts Quest Trail, een nieuwe manier van bewegen. Mijn Trailrunning Quest is een ontdekkingstocht, een manier om de wereld in al haar rauwe schoonheid te ervaren. Ik nodig je uit om mee te reizen. Fysiek, of in gedachten, via de verhalen die ik zal delen. Je zult voelen wat ik voel. De uitputting, de euforie maar ook de kleine momenten van magie onderweg.
Ik ren naar het einde van de wereld. Omdat daar, waar de aarde stopt en de oceaan begint, mijn verhaal verder gaat. Tot die tijd ren ik. Vrij, snel, licht. De wereld beweegt, ik beweeg mee. Elke stap is van mij. Tot het einde van de wereld.
De trail roept.
En ik… ik antwoord, met elke stap.
